Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 02/05/14, 01:04
-
Μες τις ανάσες άγριων ζώων θα ανατέλλεις,
μέσα απ' τα δόντια πεινασμένων κροκοδείλων,
πάνω στα λόγια των εχθρών, μα και των φίλων
για μια στιγμούλα πανικού που πάντα θέλεις.
Μέσα στα λόγια των νεκρών λίγο πριν φύγουν,
μέσα στα δάκρυα των δικών τους των ανθρώπων,
πάνω στα χώματα των ξεχασμένων τόπων
σ' άγρια λουλούδια που φυτρώνουν και ανοίγουν.
Πάνω στων δέντρων τους κορμούς γράφει για σένα,
πάνω στις όπλες μαύρων, γέρικων αλόγων,
στα ψιλά γράμματα που κρύβονται στων λόγων
που δεν διαβάστηκαν ποτέ από κανένα.
Μέσα στην πίκρα ενός χαμόγελου που σβήνει,
μέσα στα μάτια που γουρλώνουν απ' τον τρόμο,
πάνω στα δάχτυλα που δείχνουνε το δρόμο
που οδηγεί στη πιο ανυπόφορη οδύνη.
Μέσα στο αμίλητο το βλέμμα θα γεννιέσαι ,
γέρων ανθρώπων που το τέλος περιμένουν,
στα υγρά τους μάτια που το θάνατο υφαίνουν,
ύστατη ελπίδα να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Μέσα στα άυλα της θέλησης χατίρια,
μέσα στα όνειρα που αφήσαμε να λήξουν,
μικρά συμπόσια που σε λίγο θα εκλείψουν
και εσύ κρασί που ξεχειλίζεις τα ποτήρια.
Μέσα στο απέραντο του νου μου το πηγάδι,
μέσα στα όνειρα που κρύφτηκαν στις μνήμες,
φυτρώνεις τώρα νέα λέξη μες τις ρίμες,
εσένα ψάχνω σαν χρυσό και σαν πετράδι.
-
Πολύ σκοτεινό, μα όμορφο :)
-
Μία πίεση που έτεινε στο μηδέν, σε χρόνο που έτεινε στο μηδέν, σε σώμα που η μάζα του έτεινε στο μηδέν, με κίνηση που έτεινε στο μηδέν για απόσταση που έτεινε στο μηδέν, σε διάσταση που έτεινε στο μηδέν και όλα μοιάζανε μηδέν, μα σ΄αυτόν εδώ το μικρόκοσμο έμοιαζε με αιώνια ζωή, κι όλη αναρωτιόντουσαν για το μέγεθός της. Μία στιγμούλα πανικού.