Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: stihoplokos στις 13/05/14, 01:09
-
Βιάστηκες το φως να δείς,
το... ''πενήντα'' γεννηθείς.
Αυτή ήρθε το...''ογδόντα''
κι έχει η άτιμη ''προσόντα''.
Δεν σου στέκεται κανείς,
σ' έφαγαν κι οι συγγενείς:
''Αυτή μοιάζει με...γαζέλα
και 'συ φόρεσες μασέλα''.
''Έχει τα μισά σου έτη,
ρε κερχανατζή ρεμπέτη,
θα 'τανε απόγονός σου
στον καιρό σου αν παντρευόσουν''.
''Μεσ΄σε μιά δεκαετία
θα γελάει η κοινωνία.
Κούνα λίγο το μυαλό σου,
σύννεφο το κέρατό σου.
Να! Θα λένε το..ελάφι,
κάλλιο να 'μενες στο ράφι....
-
Και όμως μέσα από τα λάθη
και αντί να μπεί στο ράφι
άφησε τον νου να ανοίξει
και τα πρότυπα να ρίξει.
Ξέφυγε απ'την απάτη
της κατακραυγής του κόσμου
που απ'εμπρός καταδικάζει
και από πίσω παίρνει μάτι..
..και στα μάτια της καλής του
βρήκε την αληθινή αγάπη!.
-
Χε χε, ωραίο και εύθυμο... Και η συνέχεια του Αδριανού επίσης.
Ο έρως χρόνια δεν κοιτά...
-
Ο παππούς, την πάει στο μέρος, μόνο κόλπα να της δείξει.
Ούτε αγάπη, ούτε έρος, πόρτα έχουνε ανοίξει.
Ο παππούς και η πιτσιρίκα, το ελάφι και η ελαφίνα
παιχνιδίζουν τις ορμές τους, που τους γέμισαν με πείνα
ούτε λάθη, μήτε ράφια, ή κακόγλωσσα συνάφια
παίρνουν μέρος στο φιλντίσι που προστάζει τώρα η φύση.
Κι αν σκοπό και λόγο ψάχνεις, για να την περνάς ωραία
άσε τις πολλές τις σκέψεις, τράβα έμπα στην παρέα.