Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιππαρχος στις 12/07/14, 19:49
-
Καθώς αχνοφεγγίζει των ματιών το φως
πίσω απ' της θλίψης σου το γκρίζο πέπλο
μοιάζεις αγία που κοιτάζει από το τέμπλο
μοιάζω με κάποιον που προσεύχεται σκυφτός
Καθώς χορεύεις και λικνίζεσαι με χάρη
κι εγώ σ' ακολουθώ με τη ματιά
μοιάζεις με άνεμο που ορμάει απ' το νοτιά
μοιάζω με φύλλο που μαζί σου το 'χεις πάρει
Καθώς σαλεύουνε τα χείλη σου λιγάκι
κι ακούγεται η τόσο που πεθύμησα φωνή
μοιάζεις σειρήνα του πελάγου αλαργινή
μοιάζω Δυσσέας που ξεχνάει την Ιθάκη
Καθώς κοιμάσαι βυθισμένη στα όνειρά σου
κι όπως πτυχώνει η αναπνοή το νυχτικό
μοιάζεις με άγαλμα αρχαίο ελληνικό
μοιάζω με γλύπτη που σμιλεύει τα μαλλιά σου