Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: VERMEER στις 21/09/14, 12:31
-
Που να ‘σαι τώρα;
Γύρεψα λίγο ουρανό
και έναν ίσκιο ν’ ακουμπήσω.
Ποτέ δεν έβλαψα κανένα.
Κι αγάπησα μόνο εσένα.
Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Σε ποιό βαγόνι μπήκες;
Άδειο σταθμό με παρατάς,
στο μαύρο χάλι που με βρήκες.
Που να ‘σαι τώρα, που γυρνάς;
Σε ποιόν ώμο τώρα ν’ ακουμπήσω;
Να ξεχάσω τη ζωή που βλαστημάς
και τ’ αντρίκιο δάκρυ μου ν’ αφήσω.
Πόσο μου λείπεις τώρα που βραδιάζει.
Τώρα που η πόλη βάζει τα στολίδια.
Τώρα που η νύχτα φαρμάκι μου σταλάζει
και πια δεν ονειρεύομαι ταξίδια.
Παναγιώτης Καλαντζής
-
Αυτο ειναι μελοποιημενο; Βλεπω μια δυσκολια λογω του μη σταθερου μετρου, ξεκινας με λιγες συλλαβες ανα στιχο και καταληγεις σε πολλες.
-
Καλησπέρα. Δεν είμαι εξοικειωμένος με τις τεχνικές της στιχουργικής. Όχι, δεν είναι μελοποιημένο. Ευχαριστώ για το σχόλιο.