Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Ιππαρχος στις 05/10/14, 11:00
-
Στον κήπο με τ' αγάλματα σαν πέσει το σκοτάδι
το ηλιακό ρολόι μέσα του κρατάει το ρυθμό
ώστε με την αυγή να δείχνει το σωστό αριθμό
απ' τη σκιά του γνώμονα το ευθύγραμμο σημάδι
Στον κήπο, τα αγάλματα, σαν κάποιος δημιουργός
μετανιωμένος με ανάσα του ζωή χαρίζει
τα μάτια ανοίγουν, το λευκό τους δέρμα κοκκινίζει
και τα μαλλιά ανασηκώνει άνεμος αργός
Τα βάθρα τους αφήνουν και στο χώμα περπατούν
ξυπόλυτα, λερώνουνε τους πτυχωτούς χιτώνες
στη θήκη βάζουν τα σπαθιά, τους ίππους αμολούν οι αμαζόνες
και τα ψηλά καπέλα που τους βάραιναν πετούν
Κι οι άστεγοι, που τα παγκάκια έχουν για κρεβάτια
σαν τύχει κι απ' το θόρυβο ξυπνήσουν, αρχικά
θαυμάζουν κι απορούν, όμως με λόγια μελιστάλαχτα, γλυκά
κάποια φωνή και κάποιο χέρι τους σφαλίζουνε τα μάτια
Και ονειρεύονται βαθιά, οι ζωντανοί δυστυχισμένοι
αυτό που και τ' αγάλματα γυρεύουν: μια καλύτερη ζωή
Μα είναι φορές, που οι φύλακες τους βρίσκουν να είναι το πρωί
ίδιοι με αγάλματα,λευκοί, ακίνητοι και παγωμένοι
-
Πολύ ωραία η σύνθεση των 2 καταστάσεων.
-
Πολύ όμορφο και συγκινητικό...