Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: rakenditos στις 02/11/14, 17:44
-
Έχουν φωνή οι φυλακές,
τραγούδι τα ποτάμια.
Τα σπίτια πόρτες μυστικές
κι ο έρωτας πλοκάμια.
Όσοι χαθήκαν στα βουνά
ή ζουν στο μαύρο χώμα
σκιές στου μύθου τη σπηλιά
η ιδέα από σώμα.
Την ηρεμία τα θεριά
την βρίσκουνε στην πέτρα-
τόσο ψυχή να μη χωρά
πηγάδι δύο μέτρα.
Ξοπίσω τρέχει συννεφιά,
στεγνές οι καμινάδες
μένει του κόσμου η ρετσινιά
κι ο πόνος στις μανάδες.
Μία φωνή οι φυλακές,
ακούς μες στα σχολεία
στων στρατοπέδων τις βολές
και στα νοσοκομεία.
-
Πρέπει να είχες έμπνευση -ε?-
Ρολόι που έχεις μια φορά
άλογου φουντωτή ουρά
τρέχεις και δε σε φτάνω
όλο στο τάβλι χάνω
Σε έπαιξα στον ιππόδρομο
μα έχει η ζωή παλιόδρομο
παλιόρουχα που πέταξα
τι κι αν παλάτια σ' έταξα
Πα σε μια πέτρα σκεφτικός
να 'ναι τα Κύθηρα ή η Κως
με εξόρισε η μοίρα μου
που αμάρτησε η χείρα μου
Τα χαλινάρια να τραβώ
κι όλο τους δείκτες να κοιτώ
σα το γυαλό βλέπω στραβό
τις ώρες που σ' αναζητώ.
-
Και οι δυο πολύ καλοί ;-)