Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 01/05/16, 14:21
-
Βρόχινα μάτια με κοιτούν στάζοντας μαύρο δάκρυ
κι η νύχτα παραδίνεται στα νύχια των δαιμόνων
Η αγάπη περιφέρεται στης λησμονιάς τα μάκρη
κι εμένα με χτυπά Βοριάς στη γειτονιά των μόνων
Τέρμινα πέρασαν επτά δεν φάνηκαν οι μύστες
οι μπόρες μετακόμισαν σε σύννεφο μεσσαίο
κανείς δεν εκτελέστηκε….αλλάξανε οι λίστες
κι άλλοι κατασπαράχτηκαν, Θε μου στο Κολοσσαίο
Μονάχα παρατάχτηκαν σε σύνορα κλεισμένα
έντεκα πραιτωριανοί, με τεταμένο δόρυ
που σημαδεύανε θεριά, άγρια…πεινασμένα
μέχρι να βγει απ’ το κλουβί το άοπλο το αγόρι
Βρόχινα μάτια τόλμησαν γι αγάπη να βουρκώσουν
που όπως το πεφτάστερο, είχε από χρόνια σβήσει
κι έλεγες πως αν σου ‘ταζα τ’ αστέρια….. θα ερχόσουν
μα ήταν ψέμα….κι έκτιζες φωλιές χαράς στη Δύση!!!!