Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 22/02/17, 21:29
-
Μου λες να σε ψάξω στον Νότο σου
στα στέκια να βγω τα παλιά σου,
Βαγγέλιο να κάνω το χνώτο σου,
Παράδεισο την αγκαλιά σου.
Μου λες ν’ αμπαρώσω τις πύλες μου(την πύλη μου)
αστέρι ποτέ μη με δείχνει
οι φίλοι, οι γνωστοί μου, οι φίλες μου(φίλοι μου)
να χάσουν για πάντα τα ίχνη
Διαφωνώ, και σου φωνάζω πως δεν βιάζομαι
θέλω προτού κλειστώ για πάντα στ’ οχυρό μου
να σ’ αγαπώ, να σε φιλώ, και να σε νοιάζομαι,
και να σε δείχνω σαν μεγάλο λάφυρό μου
Μου λες να ‘σαι δέντρο τα βράδια μου
να είμαι εγώ ο καρπός σου
να σβήνεις τις νύχτες στα χάδια μου
να λιώνω με το σ’ αγαπώ σου.
Μου λες να κλειστώ στο σαλόνι μας
κομμένοι οι γνωστοί μας κι οι φίλοι,
αγάπη τρελή, μα όμως μόνοι μας
οι δυό μας στου κόσμου την Πύλη
Διαφωνώ, και σου φωνάζω πως δεν βιάζομαι
θέλω προτού κλειστώ για πάντα στ’ οχυρό μου
να σ’ αγαπώ, να σε φιλώ, και να σε νοιάζομαι,
και να σε δείχνω σαν μεγάλο λάφυρό μου
-
Πολύ όμορφο ποίημα, για έναν τρελό έρωτα, έναν έρωτα που την μια γεννάει την επιθυμία για "διαφήμιση" και επίδειξη με πολύ υπερηφάνεια και από την άλλη την επιθυμία για ρούφηγμα κάθε δευτερόλεπτου της ύπαρξής του χωρίς να χαθεί ούτε μια στιγμή.