Είναι κάτι σταγόνες βροχής
σαν χάδι στην παλάμη
που γίνονται ποτάμι
όνειρα αληθινά.
Δεν είναι σαν τις άλλες
στην έρημο φουσκάλες
βαθιά μες στο θαλάμι,
χωρίς προοπτική.
Είναι κάτι αστέρια εκεί
που λάμπουν από χέρι
σα νά ΄ταν μεσημέρι,
ζεσταίνουν την καρδιά.
Υπάρχουνε και τ΄ άλλα
που λάμπουνε μια στάλα
μα δεν αντιφεγγίζουν,
χαμογελούν ψυχρά.
Είναι κάτι ανθρωπάκια παντού
στη φυλακή, σε γυάλα
κι υπάρχουνε και τ΄ άλλα
που βρήκαν πασπαρτού.