[/color]Είχες στα μάτια σου του ηφαιστείου τη λάμψη
κείνη την ατιθάσευτη φωτιά, της νιότης
όταν ψιθύριζες στη μάνα σου « μην κλάψεις,
θα είμαι πίσω πριν καλά καλά το νιώσεις»
«είναι παράξενοι οι δρόμοι της θαλάσσης»
σου είπε μονάχα και τα λόγια της μαχαίρια
«σου ρίχνει η νύχτα πετονιά κι άμα δαγκάσεις
ξεχνάς και χάνεται η ζωή απ’ τα δυο σου χέρια»
«ψάχνω για εκείνο το ολοπόρφυρο κοχύλι
μόλις το βρω την άλλη μέρα θα γυρίσω»...
μα έχουν περάσει από τότε χρόνοι χίλιοι
και ούτε η σκέψη σου ποτέ δεν ήρθε πίσω
κι αργά κατάλαβες πολύ, σου πήρε αιώνα
πως κυνηγώντας τ’ άπιαστα και τα μεγάλα
έχανες την ουσία, στ’ άχυρα βελόνα
την ώρα που έφευγε η ζωή στάλα τη στάλα
[/color][/font][/color] |
[/t][/t] |
|
|