Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 12/01/20, 10:47
-
Θέριευε της βροχής η αχλύ, τριγύρω απιστίες,
μπερδέματα στον έρωτα…Δύση κι Ανατολή,
σαν μανιτάρια φύτρωναν για φονικά, εστίες,
και τι μ’ αυτό; Είναι γλυκό το ξένο το φιλί
Λεν στον Θεό του έρωτα: «πάρε απ’ τη συνουσία
λίγη απ’ τη γλύκα του όνειρου, στα ουράνια που οδηγεί,
αν μείνει έτσι, στόμωσε Θεέ η Αχερουσία
όλοι νεκροί θα κείτονται…θα ερημώσει η γη»
«Είναι αργά» τους απαντά ο Ολύμπιος ηγέτης
«ανήκουνε στον έρωτα όλοι οι θησαυροί
η Αγάπη αυτοκράτορας, που άμα το πει το.. ΝΑΙ της,
δεν την πτοούν τα φονικά…τι φόβος να την βρει,
μου ξέφυγε στην γένεση, γι αυτό κι ο πανικός μου
..να ‘χει ροπή για έρωτα τρελό, κάθε παιδί,
σ’ ένα φιλί να κρέμεται ο λυτρωμός του κόσμου
κι η συνουσία να κρατά της ζήσης το κλειδί…»
Αργά κρατά η σύσκεψη στου Δία τα παλάτια
γύρω Θεές προκλητικές…οι Ουράνιοι καρπεροί…
ο Απόλλων λέει καθώς κρατά, κολιέ με φουλ καράτια:
«Αύριο τα υπόλοιπα…. μια νια με καρτερεί!!!!!!!!!»