Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: sting στις 25/05/04, 09:33
-
Σε μία πόλη πιο μικρή κι από το δάκρυ
Που αιώνες τώρα στέκει φοβισμένη
Κάθε ψυχή τρέχει στο σκοτάδι
Κι από κει μέσα βγαίνει φωτισμένη
Σε μία πόλη που δεν έχει τώρα μνήμη
Μόνο πετρέλαια, ναυπηγεία και τσιμέντα
Κάθε χαρά μου φαίνεται σαν λύπη
Κι αποφεύγει κάθε μου κουβέντα
Σε μία πόλη που ξεχάστηκε απ' τ' αρχαία
Όπως κι αυτά ξεχαστήκαν από κείνη
Κάθε μου εικόνα φαίνεται ωραία
Και μου πληγώνει όσα εκείνη μου αφήνει
Σ' αυτή την πόλη που οι άνθρωποι φωνάζουν
Ήρθε και έκατσε ο πιο μεγάλος ήλιος
Και συνεχώς οι αποχρώσεις του αλλάζουν
Σα να θέλει να μας πει πως είναι φίλος
Σ' αυτή την πόλη που οι σχέσεις μεγαλώνουν
Δοκιμάζονται, μικραίνουν και χαλάνε
Σαν τα γεράκια που τα πτώματα κυκλώνουν
Όμοια χυμάνε και προσπαθούνε να την φάνε
Σ' αυτή την πόλη που την λένε Ελευσίνα
Ήρθε και κούρνιασε σαν χάδι τ' όνειρό μου
Και ολοένα ανθίζουνε τα κρίνα
Σα να μου λένε πως εδώ είναι το φευγιό μου
Ένα ποίημα αφιερωμένο στην πόλη μου, την Ελευσίνα, γραμμένο μετά το πέρας της ταινίας Αγέλαστος Πέτρα του Φίλιππου Κουτσάφτη.
-
... Μπράβο σου πάντως... Καλόοο...
-
Επειδη εγραψες στιχους πανω στην αγαπημενη μου ταινια κι επειδη οι στιχοι ειναι καλοι,σε ευχαριστω...