2
« στις: 16/10/05, 19:45 »
Αγαπητέ, ξεκίνησα να διαβάζω το κείμενό σου με την σκέψη ότι συμφωνώ απολύτως και με την διάθεση απλώς να σου εξηγήσω ότι ο Θεοχαρίδης είναι η αδυναμία μου, εξού και η παρέμβαση... καλή ή κακή. Όμως με πολύ κήρυγμα το συνεχίζεις και παρουσιάζεις την άποψή σου ως το δεδομένο, παρότι παρακάτω γράφεις, μόνο για τον τύπο, φοβάμαι, ότι ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του.
Τέλος πάντων, συμφωνώ ότι και με τις επανεκτελέσεις γίνεται γνωστή η μουσική των τραγουδοποιών και ταξιδεύει ελεύθερα. Δεν διαφωνώ καθόλου με την πρακτική αυτή, αντιθέτως πολλές δεύτερες εκτελέσεις τις προτιμώ από τις cult, όπως τις λες, πρώτες. Είχα απλώς πάντα πρόβλημα με τις επανεκτελέσεις του συγκεκριμένου τραγουδιού, επαναλαμβάνομαι τώρα, γιατί προσωπικά δεν βρήκα νάχουν προσθέσει κάτι, αλλά μάλλον το αντίθετο, μπορώ να πω. Με συγχίζει, δε, πολύ που οι αδαείς μόλις ακούσουν τον τίτλο λένε "α, ναι, του Θηβαίου". Και είπα να το καταθέσω, ως άποψη. Απλώς. Μην όμως κι εσύ, βρε παιδί μου, τόσο φιλοσοφημένο κήρυγμα...