Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα μυστική...

« στις: 27/06/06, 22:16 »

Βασικά δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω, έχω γράψει διάφορα...απλά δεν τα είχα δείξει ποτέ σε κανέναν..και δεν φαντάζεστε πως νιώθω που άρεσαν σε κάποιους να στε καλά

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κρυψώνα μυστική...

« στις: 26/06/06, 21:15 »

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!Ειλικρινά περίμενα να περάσει τελείως απαρατήρητο...να στε καλά

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Πρέπει να ξεχάσω..

« στις: 25/06/06, 18:27 »

Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο! Γράφω συνήθως όσα δεν θέλω ή δεν μπορώ να πω σε κάποιον..και έτσι τα λέω στο χαρτί...γι αυτό και δεν μπορώ να σας πω κάτι παραπάνω....θα πω μόνο το εξής παράδοξο σε μένα...ενώ είμαι το πιο χαρούμενο και κοινωνικό άτομο στη ζωή μου,δεν έχω γράψει ποτέ κάτι χαρούμενο...ίσως να ναι οι στιγμές θλίψης που μου κάνουν πιο έντονη την ανάγκη να γράψω..ίσως να ναι κάτι άλλο..πάντως δεν έχω χαρούμενο γραπτό..

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πρέπει να ξεχάσω..

« στις: 25/06/06, 03:19 »

Μολύβι και χαρτί η μόνη σωτηρία
θανάσιμα απόψε με απειλή η σιωπή
φτηνή πρωταγωνίστρια η τραγική ειρωνεία
το τέλος βλέπω πάλι πριν από την αρχή

Οι μοίρες σαν γεννήθηκα μου δώσανε για προίκα
την πιο βαριά κατάρα που η καρδιά αντέχει
αυτό που χρόνια έψαχνα και σήμερα το βρήκα
δρόμος στενός ,αδιάβατος, διέξοδο δεν έχει

Συνώνυμη έγινε η στιγμή με το μοιραίο λάθος
στο χάος των ματιών του βυθίστηκα και χάθηκα
αστείο, εξωπραγματικό  μοιάζει αυτό το πάθος
μα πρέπει να ξεχάσω όλα όσα αισθάνθηκα

Νύχτα το μαύρο πέπλο σου ρίξε και τύλιξε με
τη σκέψη έλα και θόλωσε, καπνός από τσιγάρο
κοντά σου άλλη γίνομαι, αφήνομαι, ξεχνιέμαι
κακός καιρός με βρήκε και πρέπει να σαλπάρω..

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κρυψώνα μυστική...

« στις: 23/06/06, 17:20 »

Πρώτη μου φορά...μην είστε πολύ αυστηροί..

"Πήρε παλέτα του ουρανού για να την χρωματίσει
 από παιδί ακόμα, χρώματα ζωηρά
 που θόλωναν, μαυρίζανε σε κάθε νέα δύση
 αγγέλου που αμάρτησε θύμιζαν τα φτερά

 Φαντάσματα οι μνήμες, στοιχειώνουνε τη σκέψη
 έγιναν πλέον φίλοι κι ας φαίνεται αστείο
 τείχη πέτρινα σήκωσε για να την προστατέψει
 απ’ την αγάπη που απειλεί να ξαναγίνει αντίο

 Μέσα σε πύργο γυάλινο που έχτισε χρόνια τώρα
 την έκρυψε περίτεχνα σαν άστρο την αυγή
 ασπίδα έφτιαξε φτηνή για  ακόμα μία μπόρα
 κι ο χρόνος πάντα γιατρικό έσβηνε την πληγή

 Κρυψώνα μυστική, του φόβου δημιουργία
 μοιάζει αιώνας το λεπτό, θάλασσα η σταγόνα
 αρνείται να πιστέψει πως πέθανε η μαγεία
 πως έμεινε ορφανή, ασπρόμαυρη η εικόνα

 Στην στάχτη κάρβουνο άσβηστο ακόμα η ελπίδα
 γλυκό αγέρι ζωντανή να κάνει την πνοή του
 να διαπεράσει το γυαλί μια δροσερή ηλιαχτίδα
 να αγγίξει ό,τι εκεί κρύβεται….το είναι….την ψυχή του..