Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - m@lmsteen

Σελίδες: [1]
1
Το χείριστο πράγμα στον κόσμο είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι...
μα να μην μπορείς να έχεις αυτό που σου ανήκει...

Είναι να βρίσκεις συνεχώς εμπόδια στο δρόμο σου
και να συνειδητοποιείς πως είσαι αδύναμος από κάθε άποψη να τα ξεπεράσεις...

Είναι να απαρνιέσαι χωρίς τη θέλησή σου να γνωρίσεις και να εισάγεις στον κόσμο σου
τον σκοπό για τον οποίο έχουμε έρθει στον κόσμο αυτό,την αγάπη...

Είναι να νιώθεις πως έχεις βρει το άλλο σου μισό και πως αυτό έχει βρει εσένα
μα αστάθμιτοι παράγοντες δεν επιτρέπουν τη συνένωση αυτή...

Είναι να ερωτεύεσαι ολοένα με την πάροδο του χρόνου
το άτομο που ο ίδιος ο χρόνος δεν σου επιτρέπει να ερωτευτείς...

Σε χαιρετώ αγάπη μου κι ελπίζω μέσα από τη καρδιά μου...
να σε ξαναβρώ
να σε ξανααγαπήσω
και προπαντώς να αντέξω και να μην σε ξεχάσω...
...Για τη Μαριαλένα...

2

Ξέχασε με τώρα μου χες πει
Άνοιξες τη πόρτα και αντίο
Θυμήθηκα το πρώτο μας φιλί
Πως φτάσαμε εδώ εμείς οι δύο

Refrain

Πως να σε ξεχάσω πες μου πως?
Εσένα πίσω πάλι να κερδίσω
Θέλω μονάχα και μετά ας ξαγρυπνήσω...
Αν τολμάς
Πες μου πως μ'αγαπάς..

Μια πίκρα μες τις φλέβες μου κυλά
Δώς μου την αγάπη σου και πάλι
Μόνο να γυρίσεις σου ζητώ
Βύθισε με στου κορμιού τη ζάλη..

Refrrain...


...Γιατί όποιος τολμάει δεν βγαίνει ποτέ χαμένος...
Αφιερωμένο σε μια ψυχή που "έπαψε αγάπη να θυμίζει",τώρα,πιο πολύ από ποτέ...

3
mike portnoy με τεράστια διαφορά...

4
rudess με τα χίλια...

6
Δεν ξέρω...
Δεν ξέρω τι φταίει και δεν μπορώ να σε σβήσω από το μυαλό μου...

Ίσως να φταίει που βλέπω τη μορφή σου ολοένα στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού...
Ακόμη κι όταν νυχτώνει και ένα σκούρο πέπλο απλώνεται στα δίχτυα του
Η μορφή σου,με ένα περίεργο τρόπο παραμένη αναλλοίωτη,αψεγάδιαστη...

Ίσως πάλι να φταίει...
Που δεν έχει περάσει νύχτα που να μην έχεις πρωταγωνιστήσει σε ένα από τα μελαγχολικά και συνάμα παθιασμένα όνειρά μου...
Ίσως να φταίει...
Που δεν μπορώ ούτε στιγμή να βγάλω από το μυαλό μου την τρυφερή,παραδισένια υφή του λευκου ζεστου σου σώματος...
Καθώς θυμάμαι τις στιγμές που ήσουν ολόδική μου και άγγιζα,ψηλάφιζα το απαλό σου δέρμα...

Ίσως να φταίει...
Που δεν έπαψα στιγμή να σε αγαπώ..
Να σε ερωτεύομαι ξανά από την αρχή...
Να σκέφτομαι τις στιγμές που ζήσαμε μαζί..
Και να δακρύζω..Ναι,να δακρύζω,όχι να κλαίω
Συμπεραίνοντας ότι αυτές οι στιγμές έφυγαν τόσο γρήγορα..
Σαν εφηβικές μέρες...
Κι ότι δεν θα ομορφύνουν ποτέ ξανά τη ζωή μου...

7
μετά απο 5 χρόνια κιθάρας ένα έχω να πώ:τα πιο δύσκολα solos είναι των theater γενικότερα,αλλά εκτός αυτών αυτό που με δυσκόλεψε περ/ρο από άλλα συγκροτήματα το solo στο τέλος του child in time και του stairway to heaven,πρέπει να κάτσεις μέρες ακούγοντάς το για να καταλάβεις τι παίζει... 

Σελίδες: [1]