12
« στις: 06/05/05, 12:08 »
Κυριακή του Πάσχα, στη Ζαγορά του Πηλίου...
Μαζεμένοι κάμποσοι νοματαίοι στο οικογενειακό τραπέζι, κι η ατμόσφαιρα βαριά, αφού είχαμε βιώσει πρόσφατα την απώλεια ενός πολύ αγαπητού μέλους της οικογενείας...
Προσπαθούσαμε όλοι λοιπόν, να κάνουμε τα πικρά γλυκά και να ελαφρύνουμε κάπως την κατάσταση, αφού η απουσία του μπάρμπα-Θόδωρου ήταν έντονα αισθητή σε όλους...
Πάνω που υψώσαμε τα ποτήρια μας κι ετοιμαστήκαμε να ανταλλάξουμε ευχές, απο την τηλεόραση ακούστηκε η είδηση για τον χαμό του Πάνου Γεραμάνη...
Παγώσαμε όλοι... Τα ποτήρια έμειναν μετέωρα κι οι ευχές σταμάτησαν στα μισά.
"Μα τις προάλλες τον άκουγα στο ραδιόφωνο..."
"Μα μόλις χτες είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο..."
"Δε μπορεί, όχι ρε γ**ώ το..."
Το πασχαλινό τραπέζι τέλειωσε μουδιασμένα... Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά... Δεν το σχολιάσαμε σχεδόν καθόλου μεταξύ μας. Δεν είναι εύκολα τα λόγια... Τι να πούμε και τι να συζητήσουμε...
Κατόπιν ο καθένας μας αποτραβήχτηκε με τις σκέψεις του... Σιγά-σιγά σκορπίσαμε ο ένας από δω κι ο άλλος απο κει.
Είμαι σίγουρη πως όλοι πάνω κάτω σκεφτόμασταν τα ίδια πράγματα...
Ένας κύκλος που κλείνει... Οι παλιοί που φεύγουν... Τα διαμάντια της λαϊκής μουσικής που την υπηρέτησαν ο καθένας απ' το μετερίζι του έχουν πάρει το δρόμο για τη συνοικία των αγγέλων... Η κληρονομιά που χάνεται... Μια εποχή που έχει σβήσει… Οι νεότερες γενιές που δε θα ξέρουν σε λίγα χρόνια ποιος ήταν ο Καλδάρας, ποιος ο Άκης Πάνου, ποια η Μπέλου, ποιος ο Μπιθικώτσης, ποιος ο Δερβενιώτης, ποιος ο Γεραμάνης, ποια η ιστορία τους, ποια η ιστορία μιας Ελλάδας που κιόλας μοιάζει τόσο μακρινή και τόσο ανεπίστρεπτα φευγάτη απο τη σημερινή πραγματικότητα...
Μετρούσα κάποια στιγμή νοερά ποιοι έχουν απομείνει απ' αυτή τη γενιά... Κι ήταν λίγοι, τόσο λίγοι... Ήξερα πόσο λίγοι είναι πια όσοι γνώρισαν αυτούς τους ανθρώπους απο κοντά και σκεφτόμουν πως σε λίγα χρόνια δε θα υπάρχουν ούτε κι αυτοί που τους γνώρισαν, κι ό,τι θα ξέρουν οι νεότερες γενιές για κείνους θα είναι μέσα απο βιβλία, αφιερώματα και το έργο τους...
Κάτι είναι κι αυτό, πήγα να παρηγορηθώ...
Τότε όμως, η τηλεόραση φρόντισε να μου θυμίσει την ελληνική πραγματικότητα... Έσκασε μύτη η Παπαρίζου με το νάμπερ ουάν της γιουροβίζιον...
Μάλιστα....
Α, ρε αθάνατη Ελλάδα... Όχι πως έχω τίποτα με την Παπαρίζου (και την κάθε Παπαρίζου για να προλάβω άκαιρες απαντήσεις στο ποστ μου), αλλά εκείνη την ώρα, μου έκατσε κάπως περίεργα...
Μου άφησε μια ακόμα πιο πικρή γεύση στο στόμα και στη ψυχή... Δε βαριέσαι όμως...
Θέλω να πιστεύω πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι, πάντα θα υπάρχουν νέα παιδιά που θα ψάχνουν και λίγο προς τα πίσω... που θα κοιτάζουν και λίγο πέρα από τη λαμπερή ιλουστρασιόν επιφάνεια... δε μπορεί....
Κύριε Πάνο, καλό ταξίδι... Δώσε χαιρετίσματα στους "λαϊκούς βάρδους", στους δικούς σου ανθρώπους που θα συναντήσεις εκεί ψηλά...
Giteana