Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - philodes

Σελίδες: [1]
1
ασαφής η απάντησή σου παππού...
πρώτον, δεν ερμηνεύω, δεύτερον, δε μιλάω για δημιουργία απεικόνισης, αλλά για δημιουργία, απεικόνιση.

δημιουργεί κανείς όταν φτιάζει, οριοθετεί, ορίζει ένα αντικείμενο, ένα γεγονός το οποίο πρίν την πράξη του δεν υπήρχε. η πράξη του αυτή της δημιουργίας, έχει σαν αποτέλεσμα την απεικόνηση του κόσμου, της καθολικής αλήθειας, από την συγκεκριμένη οπτική γωνία του καλλιτέχνη, καθιστώντας το δημιούργημά του μια αναπαράσταση του κόσμου.
(η ίδια θέση με άλλη διατύπωση)

ειναι καλό που διαφωνούμε παππού, γιατί έτσι οδηγούμαστε σε πιό στέρεους ορισμούς, προσδιορισμούς και επεξηγήσεις. δεν είμαστε υπολογιστές να χρησιμοποιούμε τις έννοιες μονοσήμαντα καταπως έχουμε προγραμματιστεί, είμαστε άνθρωποι, και εξ ορισμού χαρακτηριζόμαστε απο το υποκειμενικό στοιχείο. ακόμη, το γεγονός ότι κάποια θεώρηση συναντά εμπόδια ή προβλήματα, δεν αποδεικνύει ότι αυτή είναι λάθος, το αντίθετο μάλιστα. μετά τους Karl Popper, Thomas Kuhn, Imre Lakatos, η επιστήμη προχωρά με υποθέσεις και διαψέυσεις, και όχι επιβεβαιώσεις αυτών (αρχή διαψευσιμότητας-falsification) (what is this thing called science, alan chalmers, 1982-philosophie des sciences, Philippe Lecourt- introduction in science studies, Dominique Pestre, 2006). (για την παρατήρησή σου περι προβλημάτων του ρελατιβισμού).

2
νομίζω ότι κατάλαβα που ακριβώς ενίστασαι.
δεν αναφέρομαι όμως στην ερμηνεία -μέσω της δημιουργίας- του ίδιου του κόσμου που δημιουργεί ο καλλιτέχνης, αλλά στην προσπάθεια για ερμηνεία, η αν θέλεις γι'αναπαράσταση του κόσμου, της καθολικής αλήθειας. δεν τείθεται λοιπόν ζήτημα αν μπορούν να συνυπάρξουν οι έννοιες δημιουργία και μέσο ερμηνείας, αφού υπάρχουν ανεξάρτητα η μια από την άλλη.
η τέχνη είναι δημιουργία (ενός κόσμου-αναπαράστασης του καλλιτέχνη, της αλήθειας του καλλιτέχνη αν προτιμάς) και την ίδια στιγμή η τέχνη είναι μέσο ερμηνείας (του κόσμου, του όλου, της αλήθειας αν προτιμάς, προσοχή, όχι του κόσμου του καλλιτέχνη στον οποίον αναφέρθηκα πριν).
πρόκειται για δυο διακριτές έννοιες, και όχι για τον ίδιο κόσμο, κι έτσι θεωρώ ότι δεν τείθεται θέμα συνύπαρξης ή οχι.

διαφωνούμε ακόμη??
 

3
η έννοια 'παράλληλος κόσμος' που χρησιμοποιείς νομίζω ότι περιπλέκει τα πράγματα καθώς παραπέμπει στα παράλληλα σύμπαντα της φυσικής. αν χρησιμοποιείς την προσέγγιση αυτήν θα πρέπει να εστιάσουμε περισσότερο εκεί την ανάλυσή μας.
σε κάθε περίπτωση εγώ δεν αναφέρομαι σε παράλληλα σύμπαντα. αναφέρομαι στη ρελατιβιστική θεώρηση του κόσμου, η οποία συνεχώς κερδίζει έδαφος έναντι της παραδοσιακής ρεαλιστικής (Dominique Pestre, Harry Collins, David Bloor) στα χωράφια της φιλοσοφίας των τελευταίων 30 ετών κατά την οποία εν συντομία ο κόσμος, και η ουσία του (η αλήθεια αν θέλεις) υπάρχει όχι ανεξάρτητα από τα υποκείμενα της παρατήρησής του αλλά σε αλληλεπίδραση με αυτά. έτσι, η πραγματικότητα του κάθενός μας διαμορφώνεται από τον καθένα μας, χωρίς να θίγεται καθόλου η έννοια των παράλληλων κόσμων της θεωρητικής φυσικής.
έτσι, υπό την οπτική αυτήν, η τέχνη λειτουργεί σαν μέσο δημιουργίας τόσο προσωπικής του καλλιτέχνη όσο και του τρίτου παρατηρητή (όχι απαραίτητα η ίδια δημιουργία) αφού και στους δυο προξενεί συναισθήματα, σκέψεις και ιδέες, βέβαια διαφορετικές. δημιουργία δεν σημαίνει δημιούργημα όμως.
η τέχνη είναι μέσο και κατάσταση δημιουργίας και τα αποτελέσματα αυτής δημιουργήματα (ξεκαθαρίζω εδώ διότι νομίζω ότι ενόησες ότι εξισώνω τέχνη και δημιούργημα).
έτσι οι δυο έννοιες της δημιουργίας ως κατάσταση και μέσο συνυπάρχουν.

συμφωνεις ως εδώ? αν οχι που?
αν ναι, θα ηθελα να αναπτύξεις τη θεώρησή σου περί σύνδεσης δημιουργίας και παράλληλων κόσμων...
 

4
πολύ σωστή παρατήρηση παππού.
εξηγούμαι, λέγοντας ότι όλα τα ανθρώπινα μπορούν να αναχθούν σε τέχνη, υπό μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. ένα δέντρο σ'ενα πάρκο της αθήνας δεν αποτελεί από μόνο,του τέχνη κατά μιαν έννοια, παρά μόνο όταν ο φωτογράφος συλλάβει την καλλιτεχνική του φύση και το φωτογραφήσει, ο ζωγράφος το ζωγραφήσει, ο μοθσικός το τραγουδήσει.
η τέχνη δεν είναι έννοια-σκοπός, είναι έννοια-μέσο, θυμάσαι?...

υπό την οπτική αυτήν, η τέχνη είναι δημιουργία, και η δημιουργία είναι αναπαράσταση του κόσμου. όμως η αναπαράσταση του κόσμου δεν ταυτίζεται με την έννοια κόσμος, δεν έχει την ίδια ουσία. και ΄για τον λόγο αυτόν ακριβώς η δημιουργία είναι ιδιαίτερη. δεν αποτελεί πιστή αναπαράσταση του ήδη υπάρχοντος κόσμου, αλλά μια κατ ουσίαν διαφορετική εκδοχή του. το δέντρο του ζωγράφου ή η άνοιξη του βιβάλντι δεν είναι καθόλου δέντρα στην ουσία τους, είναι αντίθετα αναπαραστάσεις, ολότητες γεννημένες από τη σύλληψη της ιδέας του 'φυσικού' δέντρου, εντελώς διαφορετικές στη φύση και την ουσία τους από αυτό. και αυτό ακριβώς δίνει αξία στην καλλιτεχνική δημιουργία. δεν πρόκειται ούτε για δημιουργία απο του μηδενός, ούτε για αντιγραφή.

μη στέκεσαι ωστόσο στον παραλληλισμό μου της τέχνης με τη θρησκεία και την επιστήμη. η πρόθεσή μου δεν είναι να ρίξω και τις τρεις στο ίδιο καζάνι, αλλά αντίθετα να πιαστώ απο μια ελάχιστη κοινή τους βάση για να τις διαχωρίσω σαφώς σαν έννοιες. σε καμία περίπτωση δεν αφαιρώ την τέχνη σε μια διαδικασία με σκοπό την πεζή επιστημονική ή θρησκευτική κατανόηση του κόσμου. όμως μέσα από αυτήν την όμορφη διαδικασία έκφρασης, ο καλλιτέχνης διαμορφώνει και αποτυπώνει την εικόνα και την αντίληψή του για τον κόσμο, και το γεγονός αυτό ενέχει μια πραγματικότητα, μια αλήθεια, την καλλιτεχνική πραγματικότητα.

θα ήθελα πολύ να διαβάσω την όποια αντίθεσή σου επι του ζητήματος, παρατηρήσεις, συμπληρώσεις και κρίσεις.

πολύ ενδιαφέρουσα και η εξελικτική προσέγγιση του xolidoxos.
αυτό ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε αγαπητέ, να συντονίσουμε τα μήκη κύματος της σκέψης μας ώστε οι έννοιες που χρησιμοποιούμε να γίνονται κατά το δυνατόν αντιληπτές. εννοείς όμως ότι η εξέλιξη του όρου τέχνη τον έχει οδηγήσει να σημαίνει κάτι διαφορετικό από δημιουργία???
και αν ναι τι?

5
τέχνη
φυσικά και όλα όσα αναφέρατε μπορούν ν'αναχθούν σε τέχνη αγαπητοί μου, όχι βέβαια από μόνα τους, αλλά απο τη στιγμή που κάποιος θα κάνει μια τέτοια σύνδεση στο μυαλό του. το γαύγισμα και οι κραυγές ανάγονται σε τέχνη όταν ο screamin j hawkins τραγουδά  i put a spell on you, και βέβαια ο μαραγκός μπορεί να είναι καλλιτέχνης εφόσον μέσα απο την τέχνη του εκφράζεται και δημιουργεί.
γιατί η τέχνη αγαπητοί είναι δημιουργία, και η δημιουργία ζωή. και ως εκ τούτου, η τέχνη ανάγεται σε σκοπιμότητα όμοια της θρησκείας και της επιστήμης,  στη δημιουργία δηλαδή μιας αντίληψης, μιας πραγματικότητας για τα υποκείμενά της, μιας αναπαράστασης του κόσμου, της αλήθειας.

μη φοβάσαι την αλήθεια φίλε μου. αντιλαμβάνομαι την τέχνη την επιστήμη και τη θρησκεία όχι σαν αυτές καθε αυτές αλήθειες, αλλά σαν τα μέσα που αναπτύσσει και χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για να την προσεγγίσει. ως εκ τούτου, μια η αληθινή, πραγματική αλήθεια, άπειρες οι προσωπικές μας αναπαραστάσεις, οι προσωπικές μας δηλαδή μικρές αλήθειες -α ρε ανεστόπουλε ποιητή-. το ζήτημα είναι αν η καθολική απόλυτη αλήθεια γίνεται αντιληπτή ώς υπαρκτή σ' ένα πλαίσιο ρεαλισμού ή αν κατά μια ρελατιβιστική και υπαρξιστική οπτική γωνία, η κάθε μικρή αλήθεια αποτελεί την μοναδική καθολικότητα τησ ύπαρξης για το εκάστοτε υποκείμενο.

6
για ν' απαντήσουμε στο τι είναι εκ των πραγμάτων φυσιολογικό φίλτατοι βιολόγοι θα πρέπει καταρχήν να μετατοπίσουμε την προβληματική μας προς το τι είναι φυσικό και τι παθογενές. κομβικό σημείο εδώ αποτελεί το έργο του γάλλου φιλοσόφου της ιατρικής George Canguilhem, ο οποίος εδώ και πάνω από 50 χρόνια πρώτος διαχωρίζει το παθογενές από το παραφύσιν.

βιολόγος και εγώ αγαπητοί, θεωρώ ότι από τη μια έχει από χρόνια ξεπεραστεί η τάση ν αναζητάμε τις αιτίες όλων των φαινομένων στα γονίδια, αναγνωρίζοντας ότι τόσο το επιγενετικό στοιχείο όσο και το περιβάλλον παίζουν καθοριστικό ρόλο στη φαινοτυπική διαμόρφωση και τη διαμόρφωση συμπεριφορών, και από την άλλη ότι το αν η ομοφυλοφιλία είναι συμπεριφορά φυσιολογική, δεν έχει καθόλου να κάνει με το  σύγχρονο παραδειγματικό πλαίσιο της μοριακής βιολογίας αλλά με την εκάστοτε κοινωνία, την επιρροή, και το ρόλο της τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. δεν είναι η μοριακή βιολογία και οι τομές της σύγχρονης επιστήμης που επιβάλλουν σε κάποιον να κατακρίνει την ομοφυλοφιλία αλλά η επιρροή των κοινωνικών χαρακτήρων 'θρησκεία','παράδοση', και άλλων κοινωνικών στερεοτύπων.
όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε απο τα δεσμά τόσο της αρνητικής κοινωνικής επιρροής όσο και του επιστημονικού δογματισμού τόσο πιο κοντά θα φθάσουμε στην προσωπική ελευθερία μας. και ο καλλιτέχνης πρέπει πρώτα απ'όλα να είναι ελεύθερος.
μην κοιτάζουμε λοιπόν με κατακριτικό μάτι την κορυφή του παγόβουνου, εδώ την συμπεριφορά αυτήν αλλά με κριτικό μάτι ότι κρύβεται πίσω απο αυτό.
κι αν εγώ δεν επιλέγω την συμπεριφορά αυτή για τον εαυτό μου δεν σημαίνει ότι είναι παραφύσιν, ή ανόρμαλη, ή άσχημη. είναι όμορφη η ποικιλότητα αγαπητοί, είναι όμορφη η διαφορετικότητα, είναι ο κινητήριος μοχλός της εξέλιξης, της ζωής της ίδιας.

σημειώνω εδώ απαντώντας σε πιο πάνω μήνυμα, ότι εξελικτικά στα πλαίσια κοινωνικοπολιτισμικών μετατοπίσεων η συνουσία έχει πλέον εν μέρει διαχωριστεί από την αναπαραγωγική διαδικασία.
στην σύγχρονη κοινωνία το σεξ απέχει πολύ απο το να χαρακτηρίζει μονάχα την τεκνοποίηση, οπότε δεν μπορούμε να χαρακτηρίζουμε παραφύσιν πρακτικές οι οποίες ξεφεύγουν από το ήδη ξεπερασμένο αυτό πλαίσιο.

7
οι διαφορετικές ηλικιακές κλάσεις και γνωστικά θεωρητικά και πρακτικά υπόβαθρα που μας χαρακτηρίζουν, τροφοδοτούν έναν τόσο ποικιλόμορφο όσο και πλούσιο πυρήνα σκέψης.
θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να συντονίζαμε τις διαφορετικότητες της σκέψης μας παραθέτοντας απόψεις γύρω από το τι είναι η τέχνη και ιδιαίτερα η μουσική για εμάς... πως την αντιλαμβανόμαστε, τι μας προσφέρει, και κυρίως γιατί συμβαίνει έτσι.
θα μπορούσαμε ίσως να αντιπαραβάλουμε το αντικείμενο τέχνη με το αντικείμενο επιστήμη και το αντικείμενο θρησκεία, ξεκινόντας ένα μικρό ταξίδι αναζήτησης της πλέον ασαφούς έννοιας 'ουσία'.

ένα μικρό σχόλιο σε ρόλο σπίρτου με την ελπίδα να φουντώσει η πυρκαγιά της σκέψης μας:
μήπως επιστήμη, θρησκεία και τέχνη έχουν τελικά δημιουργηθεί απο τον άνθρωπο με έναν και μοναδικό σκοπό, να δώσουν δηλαδή μια αναπαράσταση, μια εξήγηση, μια ερμηνεία του κόσμου, όντας οι βάρκες μας -τα μέσα μας- για να προσεγγίσουμε την αλήθεια?

γιατί στ αλήθεια, ούτε η επιστήμη ούτε η θρησκεία κατείχαν ποτέ περισσότερη αλήθεια από την τέχνη, από την άποψη ότι η ιστορία και φιλοσοφία των επιστημών υπογραμμίζει την από τα χρόνια του Αναξίμανδρου και του Πλάτωνα (γένεση της επιστήμης) ταλάντευση της κοινής και επιστημονικής γνώσης, γύρω από τις ίδιες φιλοσοφικές και μεταφυσικές έννοιες, οι οποίες παραμένουν τελικά μέχρι και σήμερα επίκαιρες, αόριστες και εντελώς αφηρημένες.
 

Σελίδες: [1]