2
« στις: 30/01/09, 19:28 »
Θεωρώ εντελώς λάθος την απομόνωση διστίχων και την οικοδόμηση πάνω σε αυτά μιας συνολικής κριτικής για τους στίχους όλου του δίσκου. Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίστηκε ο δίσκος από σύσσωμο τον τύπο και τους "κριτικούς". Έπιαναν όλοι ένα δίστιχο από τον "Κουμπάρο" και απέρριπταν τον δίσκο με βάση αυτό. Ο "Κουμπάρος" μπορεί όντως να μην είναι κανά τραγούδι της προκοπής, αλλά στο κάτω-κάτω είναι ένα από αυτά τα τραγούδια που πάντα συμπεριλαμβάνει ο Παπακωνσταντίνου στους δίσκους του, ακόμη και τότε που έκανε πολύ σημαντικούς δίσκους τους οποίους όπως βλέπω παραδέχεστε. Το τραγούδι αυτό μιλά για ένα σύγχρονο φαινόμενο πολύ έντονο και ανησυχητικό: το ότι πολλές φορές ένα παντρεμένο ζευγάρι φτάνει σε τέτοια σημεία πλήξης, πέφτει σε τέτοιο τέλμα η σχέση του, που δεν μπορεί ο ένας να αντέξει τον άλλο ούτε στα πιο απλά πράγματα. Πόσα τέτοια ζευγάρια έχετε γνωρίσει; Εγώ πολλά! Θα μου πείτε θα μπορούσε να αναφερθεί σε αυτό το σύγχρονο πρόβλημα με άλλη αισθητική. Δεκτόν. Άλλωστε το τραγούδι αυτό είναι ένα συμπλήρωμα στο δίσκο, δεν στηρίζεται ο δίσκος εκεί πάνω. Κι επειδή έχω ακούσει ότι κάποιοι το θεωρούν και μισογύνικο, να υπενθυμίσω ότι το "Πας φιρί-φιρί" του Άσιμου το ακούμε όλοι με ευχαρίστηση και κανείς δεν διαμαρτύρεται για το στίχο του... Δεν κάνω συγκρίσεις, αλλά ας μην κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ο δίσκος συνολικά όντως είναι πολύ κάτω από αυτό που περιμένουμε από τον καλλιτέχνη Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ωστόσο, δεν είναι για πέταμα και με εκνευρίζει λίγο η ισοπεδωτική κριτική. Σε αυτό που θα συμφωνήσω με πολλούς είναι ότι ο δίσκος φαίνεται να έχει γίνει "στο πόδι" και ότι πάσχει σαφέστατα στην ενορχήστρωση. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για τον ίδιο τον Βασίλη.
Θεωρώ το "Φυσάει σκουριά" υπέροχη λαϊκότροπη μπαλάντα, το "Ρεμπετομπλούζ" ένα πολύ όμορφο κομμάτι με σουρεάλ αλλά γεμάτους νόημα στίχους, ενώ μου άρεσε επίσης η πανηγυρτζίδικη εκδοχή του "Να καούν". Η "Σόφη" με άλλη ενορχήστρωση και άλλη μπάντα θα γινόταν από τα πιο δυνατά κομμάτια του Βασίλη, αλλά...
Εμφάνιση μηνυμάτων