1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: θυμάσαι;
« στις: 12/11/08, 14:51 »
ipeas και neikos σας ευχαρηστώ ειναι το πρώτο που γράφω για παραπάνω απο μένα.
Εμφάνιση μηνυμάτων
Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Σελίδες: [1]
2
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / θυμάσαι;
« στις: 09/11/08, 02:57 »Ξεθώριασε η μορφή σου στην σκέψη μου.
Ταξίδεψα στο χθες, και δικαιολόγησα τη θέση σου.
Το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει από ένα βήμα,
μα πότε θα το κάνω ; αξίζει;
Πάει καιρός, όλα άλλαξαν και όλα ίδια.
Μια φωνή μου φωνάζει :
πώς σου λείπει τόσο πολύ κάτι που πριν από λίγο καιρό δεν ήξερες ότι υπάρχει;
Ράδιο στο σκοτάδι, κεριά ανάμενα και μια ελπίδα,
πώς ότι σε πονάει θα το παρασύρει η νύχτα που έρχεται.
μην αλλάξεις τίποτα αντιμετώπισε τα όλα, απλά όπως έρθουνε.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι,
λίγες εικόνες, μετρημένες στα δάχτυλα στιγμές,
ένα ταξίδι με ρότα στο τίποτα.
Ο χρόνος δεν γυρνάει, και όμως γυρνάμε εμείς, σε ότι είπαμε να αφήσουμε πίσω.
Γυρνάμε εκεί που θέλουμε; εκεί που μπορούμε;
Η εκεί που αντέχουμε;
Η λογική χάνεται οι σκέψης πονάνε.
Ζήσε το παραμύθι που ονειρευόσουν στα πέντε!
και ας είσαι είκοσι πέντε!
Τα παραμυθία τελειώνουν μα πάντα μένει η μαγεία τους.
Για αυτό μην κάνεις πώς δεν θυμάσαι…
Ταξίδεψα στο χθες, και δικαιολόγησα τη θέση σου.
Το μεγαλύτερο ταξίδι ξεκινάει από ένα βήμα,
μα πότε θα το κάνω ; αξίζει;
Πάει καιρός, όλα άλλαξαν και όλα ίδια.
Μια φωνή μου φωνάζει :
πώς σου λείπει τόσο πολύ κάτι που πριν από λίγο καιρό δεν ήξερες ότι υπάρχει;
Ράδιο στο σκοτάδι, κεριά ανάμενα και μια ελπίδα,
πώς ότι σε πονάει θα το παρασύρει η νύχτα που έρχεται.
μην αλλάξεις τίποτα αντιμετώπισε τα όλα, απλά όπως έρθουνε.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι,
λίγες εικόνες, μετρημένες στα δάχτυλα στιγμές,
ένα ταξίδι με ρότα στο τίποτα.
Ο χρόνος δεν γυρνάει, και όμως γυρνάμε εμείς, σε ότι είπαμε να αφήσουμε πίσω.
Γυρνάμε εκεί που θέλουμε; εκεί που μπορούμε;
Η εκεί που αντέχουμε;
Η λογική χάνεται οι σκέψης πονάνε.
Ζήσε το παραμύθι που ονειρευόσουν στα πέντε!
και ας είσαι είκοσι πέντε!
Τα παραμυθία τελειώνουν μα πάντα μένει η μαγεία τους.
Για αυτό μην κάνεις πώς δεν θυμάσαι…
Σελίδες: [1]