Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: - . - . - . - . . - - - - . - - . . . . - - . . - . . . - - . . . .

« στις: 03/02/10, 11:09 »

Φταιω στο οτι δεν ξεκαθαρισα απο την αρχη το τι συμβαινει μ εμενα(και σιγα ποιον ενδιαφερει, ολοι καπως ετσι ειναι), οτι δηλαδη περναω φαση, ειπα να βγαλω στη φορα καποια κειμενα. Αυτο ηταν ολο. Δεν με επηρρεασε η κριτικη, οσο το οτι αργησα να φαω φαπες στη ζωη μου γενικοτερα.Καιρος ηταν, εφτασα στα 33 σχεδον ατρακαριστος που λενε... Μαθαινω... Οσο για το αν ειμαι ψωνιο... χμμμ... ισως ναι, ισως και οχι. Ολοι ξερουμε τοσο λιγα για ολους... Και κρινουμε... Δεν με βγαζω εκτος... Χαιρομαι που αναγνωστηκα απο ολους σας, δεν χαιρομαι μ εμενα που απλα δεν ειρθα ξεκαθαρος απ την αρχη... Και παλι ευχαριστω...

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: - . - . - . - . . - - - - . - - . . . . - - . . - . . . - - . . . .

« στις: 03/02/10, 08:51 »

Κυριες, κυριοι...

οταν ξεκινησα να ανεβαζω στο φορουμ καποια κειμενο-ποιηματα, η οπως αλλιως λεγονται, σκεφτηκα οτι ειχα μια ευκαιρια να μοιραστω κομματια μου μαζι σας. Γραφω γιατι δεν εχω αλλο τροπο να ξεσπασω και να βγαλω τα σωψυχα μου, που λενε. Βρηκα αυτο το χωρο και το εκανα.

Στην πορεια ανακαλυψα οτι αυτα που γραφω ενοχλουν και προσβαλλουν την αισθητικη καποιων... Γιατι δεν ειναι ποιηματα οπως τα εχουμε συνηθισει, δεν εχουν καλλιτεχνια, παρα ωμοτητα και ισως δεν ανηκουν τελικα εδω. Ειναι κατι σαν να λεω ιστοριες προσωπικης φρικης και τρελας σε παιδικο περιοδικο, σαν να μιλαω για την ομορφια της ζωης σε συγγενεις αποθανοντων που βρισκονται σ' ενα νεκροταφειο, με σκυμμενα κεφαλια, πανω απο τους ταφους των αγαπημενων τους, ή σε πτερυγα καρκινοπαθων παιδων. Και μαλλον αυτα ειναι πολυ πεσιμιστικα για να μιλαμε γι αυτα ωμα. Λυπαμαι που δεν μπορω να τα στολισω με περιτεχνες εκφρασεις και εξυπνες ριμες... Αλλα ετσι ειμαι.

Πιστευω στη μοναδικοτητα του καθενος και στις οποιες ιδιαιτεροτητες μπορει να εχουν. Πιστευω στον πονο τους και στην αρρωστια τους. Φανταστηκα οτι θα μπορουσα κι εγω να μιλησω ελευθερα για τον εαυτο μου, και γι αυτο και εγραψα οτι εγραψα εδω... Λαθος!

Λυπαμαι που σας χαλαω την τεχνη με ασυναρτησιες, παλαβωμαρες και ο,τι αλλο μπορει να ειναι αυτα που γραφω. Αν ομως υπαρχει ελευθερια, αυτο σημαινει οτι επιλεγω τι θα διαβασω. Κι αν δεν μου κανει, δεν το διαβαζω, ή στην τελικη, αν δεν συμφωνω, δεν εγινε και τιποτα. Ο καθενας ειναι τοσο μοναδικος οσο και τα γραπτα του. Ή μηπως κανω λαθος?

Δεν με χαλαει η κριτικη, ισα ισα που αποτελει ευγενικη συνεισφορα στο να βελτιωθουν διαφορες πτυχες γραφης, η οτιδηποτε αλλο... Με τη διαφορα οτι ποτε δεν εγραψα για να δω αν αρεσουν τα γραπτα μου, αλλα γιατι ενιωσα οτι μπορουσα να μοιραστω πραγματα μαζι σας. Κι εδω, μαλλον εκανα λαθος...

Λυπαμαι που τα γραπτα μου δεν περασαν καμια επεξεργασια, και μεταφερθηκαν εδω οπως ακριβως σκαλιστηκαν πανω σε χαρτια, χαρτοπετσετες, αποδειξεις απο bar, χαρτια υγειας(στο στρατο). Λυπαμαι που δεν ξερω αλλο τροπο να εκφραζομαι. Δεν λυπαμαι ομως που ειμαι αληθινος και καυστικος μ εμενα και με τους γυρω μου. Και δεν μ ενδιαφερει που γινομαι παρεξηγισιμος.

Λυπαμαι μονο που "ξεβρακωθηκα" σε λαθος ματια...

Δεν θελω να πω αλλα, η "απολογια" μου τελειωνει εδω.

Ευχαριστω για την υπομονη οσων με διαβασαν και μπηκαν στον κοπο να σχολιασουν, ή και να ερθουν και σε προσωπικη επικοινωνια μαζι μου, εστω και με πμ, καθως και για τη φιλοξενια του φορουμ.

Στο εξης, οποιος επιθυμει, μπορει να με παρακολουθει στο http://ideranged.blogspot.com/

Με εκτιμηση,

Νικολας

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: - . - . - . - . . - - - - . - - . . . . - - . . - . . . - - . . . .

« στις: 03/02/10, 08:12 »

Σαν ιδεα και εμπνευση δεν ειναι καθολου κακο...
Γενικα παντως νομιζω οτι εχω καταλαβει τι σου αρεσει να κανεις.... Η αποψη μου ειναι

α)αν σου αρεσει να γραφεις χυμα να γραφεις οσο πιο χυμα γινεται
β)αν δεν σου αρεσει να γραφεις χυμα να τα επεξεργαζεσαι περισσοτερο...

το συγκεκριμενο κειμενο παντως το εχεις επεξεργαστει..δηλαδη γραφεις

"Στον περίβολο, με παράξενη περιβολή, πολλοί παλιάτσοι"

εδω παιζεις με το "π"...αν και προσωπικα δεν μου αρεσε αυτο το κομματι δειχνει οτι το εχεις σχεδιασει...και αμεσως μετα γραφεις

"Κενό από ολότητα, γεμάτο από απουσία, με όμορφη ασχήμια και περίτεχνη ατεχνία, ατεκνία ψυχική."

Η προταση αυτη πραγματικα δεν μου λεει τιποτα και πιστευω οτι σε ενα κειμενο που εχει υποστει μια επεξεργασια θα επρεπε να ειχε διορθωθει...

Δηλαδη μεσα στην ιδια γραμμη το παρακανεις με την επεξεργασια και δινεις την εντυπωση οτι δεν το εχεις επεξεργαστει καθολου...

Γενικα αυτο ειναι το προβλημα μου με εσενα...ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ "ΤΟ ΕΧΕΙΣ"...αλλα κινεισαι μεταξυ γραφω αυθορμητα-τα επεξεργαζομαι και αυτο που προκυπτει ουτε αυθορμητο ειναι ουτε καλα επεξεργασμενο και αυτο οπως και να περασει σε αυτον που το διαβαζει τον κανει να μην του "καθεται κατι καλα".

Γενικα σκεψου αν θες αυτα που σου λεω...το κειμενο αυτο αμα κοιταχτει ξανα (και ξανα) θα γινει πολυ ιδαιτερο...ειναι κριμα γιατι πραγματικα εχει πολυ δυναμη...

Σ ευχαριστω για τις συμβουλες,

Ν

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / - . - . - . - . . - - - - . - - . . . . - - . . - . . . - - . . . .

« στις: 02/02/10, 12:21 »

Κάθομαι λοιπόν και πάλι σ'αυτή την τόσο φιλόξενη γωνιά, σε στρατηγική θέση.
Το σκαμπό μου είναι ο πύργος μου και απ'εκεί μπορώ να δω κι άλλους πύργους, πολλά κάστρα και υπηκόους, και ιππότες, και άρχοντες, και βασίλισσες... Μα όλοι τόσο απόμακροι αν και "κατοικούν" τόσο κοντά ο ένας στον άλλον.

-Ραπούνζελ!!! Ραπούνζελ!!! λύσε τα μακριά σου μαλλιά ν' ανέβω.

Μα εκείνη δεν μιλάει. Δεν απαντά... Αλλά το ξέρω πως άκουσε!
Γιατί όταν την κοίταξα, εκείνη πήρε το βλέμμα της από πάνω μου.
Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί τα βλέμματα αποτραβιούντε τόσο εύκολα, παρ' όλο που γειτνιάζουν. Και όλοι φαίνεται να περιμένουν ένα σινιάλο καπνού, ένα νεύμα...
Και όταν το λαμβάνουν, δεν το καταννοούν, δεν το ασπάζονται.
Κλειδωμένοι καλά, έχουν δράκους να τους φυλούν.Δικούς τους. Εσωτερικούς δράκους-δαίμονες.
Και δεσμά, δεσμά, δεσμά...
Μικρά, μεγάλα, σκοτεινά. Σχεδόν μπορείς να τα αφουγκραστείς να κουδουνίζουν...μεταλλικά, δυνατά... ΚΛΙΝ-ΚΛΑΝΓΚ-ΚΛΑΝΓΚ

Στον περίβολο, με παράξενη περιβολή, πολλοί παλιάτσοι γεύονται καρπούς από ένα περιβόλι κοινό για όλους. Κενό από ολότητα, γεμάτο από απουσία, με όμορφη ασχήμια και περίτεχνη ατεχνία, ατεκνία ψυχική.

Καραμούζες σκούζουν και όλοι λένε "Ααχχχ! Τί όμορφα που ακούγοντε, πόσο γλυκά τσιρίζουν!!!" Και τσιρίζω κι εγώ σιωπηλά...

Μέχρι που ν'ανάψει ένας φάρος. Ανάβει και αντιφεγγίζει στους τοίχους, τρεμοπαίζει η φωτιά του. Στέλνοντας μήνυμα προς όλους τους ναυτιλομένους. Προς όλους τους πύργους και τα κάστρα. Που μεταλλάσονται άξαφνα σε βαπόρια και λογής λογής πλεούμενα. Ανάβουν τα φαναράκια τους και πλέουν άλλα στ'ανοιχτά και άλλα στα ριχά.

Ακούγεται μια βοή, τους καλεί όλους να έρθουν κοντά, τώρα που νύχτωσε... Η πουρούδα.

Καλούς Πλώες...

5

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Απ: GRUNGE!

« στις: 01/02/10, 14:47 »

Δεν ξερω τι εγινε με τη grunge φαση, ξερω οτι απο τη διαλυση των Mother Love Bone βγηκαν οι Mudhoney και οι Pearl Jam... Bottom line ομως, η καλη μουσικη ειναι καλη απο οπου κι αν προερχεται. Keep on rockin in a free world

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Νοέμβρηδες

« στις: 27/01/10, 12:39 »

no-body το κείμενο αποτυπώνει τον στοχασμό και οι στίχοι τ' αποτελέσματά του. Υπό αυτήν την έννοια να περιμένουμε και τους στίχους?

Ο,τι στοχαστικα, το εγραψα... Θα δεχτω ομως στιχους αν καποια-ος το αποφασισει. Και γιατι οχι να μην το μελωποιησουμε κι ολας...Ενδιαφερον θα εχει...

Το αποφασισΑ!!


Οι νοεμβρηδες που ξερω μαζεμενοι
ομορφα τοσο στο μυαλο μου στιβαγμενοι

σε μερες δηθεν παγωμενες του χειμωνα
ποτε ρακενδυτοι ή με σκηπτρο και κορωνα

σε μιαν ευθεια σαν φανταροι στοιχισμενοι
κι ατακτως παντοτε στην μνημη μου ριγμενοι

Νοεμβρηδες ολοι ερημοι και τρωτοι.
Φθαρμενοι ή καινουριοι.

Και αν καποτε μετρουσαμε τους μηνες που ζησαμε
και τους ταξινομουσαμε σε ομαδες αναλογως την ματια μας
κατηληξαμε παντα στο ιδιο συμπερασμα.

Ενα ομως πορισμα ηταν αυτο που υπερισχυε ολων..


Νοεμβρηδες που παντοτε αορατοι
γυμνοι , αδυναμοι μικροι κι εκτεθημενοι

ποτε σε μερες συννεφιας , μηνες ξυπολητοι
ποτε στα φωτα μιας μητροπολης χαμενοι...

..και στα θαμπα αχνοφεγγισματα των διαφορων τοπων που επισκεφτηκαμε.


Νοεμβρηδες μικροι και μεγαλοι
ο ενας μετα τον αλλον ξεχασμενοι

θα μεινει μοναχα μια ιδεα στο κεφαλι
το κατακαθι σε μια κουπα γερασμενη.

Σταχτες και γοπες στο τασακι αφημενες
μια καλογραμμενη σελιδα

και μονο

μερες που περιμενουν να γινουν διαφορετικες.


Μα παντοτε Νοεμβρη...




υγ:εσυ φταις!!!! ας μην το εγραφες..αν νομιζεις οτι το ξεφτιλισα σβηστο

Φταιω, φταιω...χαχαχαχαχ!!! Περιμενουμε οποια μελωποιηση σας κατσει, κι αν νιωσετε οτι κατι δεν σας βγαινει στιχουργικα, οποιες προτασεις για τροποποιηση δεκτες...

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Οι σκιες....

« στις: 27/01/10, 11:54 »

Δεν ξερω γιατι, απλα μου το θυμισες...


ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ
Οι αρουραίοι βγήκανε στη επιφάνεια όταν δεν τους περιμέναμε
Μόνο αυτοί το ξέρανε
Άνθρωποι-αρουραίοι, μοιραίοι, χωρίς μια σταθερή διαδρομή
Και τρόμαξαν τα θηρία
Και φόβισαν τα βουνά
Χάραξαν τις φάτσες τους με σκουριασμένη και στομωμένη λεπίδα
Για να ξεχωρίζουν παντού
Ακόμη και τη νύχτα
Όταν βγαίνουν από τις φωλιές τους λογιών-λογιών πλάσματα
Η πείνα τους οδηγεί στην αθωότητα, στην καλοσύνη, στην τυφλή εμπιστοσύνη
Ευπιστία… Ότι ζητάνε! Στα μέτρα τους!
Ψάχνουν το επόμενο θύμα
Ετοιμάζουν τραπέζι, στήνουνε χορό, ένα γλέντι…
Καλεσμένοι όλοι εσείς που αρέσκεστε στη βρώμα και την αηδία
Που το μίσος σας τονώνει κι η αγάπη σας τυφλώνει
Εσείς που χτίσατε το θρόνο σας σε μνήματα
Δεν αποδέχεστε σπάνια αγνότητα, μόνο μυρωδιές βόθρου ασπάζεστε με μανία
Και στη ανηφόρα όπου όλοι αγωνίζονται να βγουν στην κορυφή,
εσείς με πουστιές παίρνετε προβάδισμα
Έτσι μάθατε…
Κι όσο για τους υπόλοιπους από εμάς,…
Κάποια στιγμή, λόγω των περιστάσεων, θα μεταλλαχθούμε κι εμείς...



ελπιζω να μην εκανα πολυ καταχρηση της καλοσυνης και υπομονης σου, οπως και των υπολοιπων επισκεπτων...

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Νοέμβρηδες

« στις: 27/01/10, 11:45 »

no-body το κείμενο αποτυπώνει τον στοχασμό και οι στίχοι τ' αποτελέσματά του. Υπό αυτήν την έννοια να περιμένουμε και τους στίχους?

Ο,τι στοχαστικα, το εγραψα... Θα δεχτω ομως στιχους αν καποια-ος το αποφασισει. Και γιατι οχι να μην το μελωποιησουμε κι ολας...Ενδιαφερον θα εχει...

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Νοέμβρηδες

« στις: 27/01/10, 11:23 »

Δυνατο πραγματικα.

Εχω παρομοιασει τους ανθρωπους που βλεπω με Νοεμβρηδες. Κατι εχει ο μηνας και τα προκαλει αυτα... όπου Νοέμβρης, βαλε ενα προσωπο... εκει ηταν το μυαλο μου...

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Νοέμβρηδες

« στις: 27/01/10, 07:35 »

Ο Νοέμβρης

Οι Νοέμβρηδες...

Νοέμβρηδες μαζεμένοι. Στοιβαγμένοι όμορφα. Σε μέρες υποτιθέμενα χειμωνιάτικες, παγερές. Άλλοτε κεντημένοι και άλλοτε ρακένδυτοι. Στοιχισμένοι και ατάκτως ριγμένοι. Έρημοι και τρωτοί. Φθαρμένοι και καινούριοι.

Σαν κάποτε μετρούσαμε τους μήνες και μετά τους ταξινομούσαμε σε ομάδες αναλόγως τη ματιά μας.και καταλήγαμε πάντα στα ίδια συμπεράσματα. Ένα όμως πόρισμα ήταν αυτό που υπερίσχυε όλων.

Οι Νοέμβρηδες ήταν πάντα τόσο ορατοί, γυμνοί, ξυπόλυτοι, εκτεθειμένοι. Πότε σε συννεφιασμένες μέρες, πότε στα χλωμά αστικά φώτα και καμιά φορά και στα θαμπά αχνοφεγγίσματα των διαφόρων τόπων που επισκεπτόμασταν.

Νοέμβρηδες μικροί, μεγάλοι… Στο επόμενο φανάρι θα δούμε κάποιους και μέχρι να φτάσουμε στο επόμενο θα τους έχουμε κιόλας λησμονήσει. Θα έχει μείνει μόνο το κατακάθι στην κούπα, στάχτες και γόπες στο τασάκι, μια ακόμα σελίδα μελανογραμμένη και τόσες ακόμα μέρες που περιμένουν να γίνουν διαφορετικές.

Και πάντα το Νοέμβριο.

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 12:22 »

Διάβασα το κείμενο no-body.
Στην απάντησή σου στον rakenditos γράφεις: «Δεν ειναι τιποτ' αλλο παρα σκεψεις και αποψεις πανω σε κατι που συνεβαινε εκεινο τον καιρο…επομένως η καλλιτεχνικοτητα δεν ηταν σκοπος μου». Αν λοιπόν αυτό το κείμενο το έβαζες σε κάποια άλλη ενότητα πχ Άνθρωπος και Ζωή (με έναν επίλογο ή μια εισαγωγή, εξηγώντας πως είναι απλά σκέψεις όχι καλλιτεχνικά δοσμένες) τότε ίσως η εξέλιξη του θέματος να ήταν εντελώς διαφορετική. Επέλεξες να το δημοσιεύσεις στην κατηγορία Δικοί μας στίχοι και ποιήματα. Αυτομάτως λοιπόν θα έπρεπε να ήταν σκοπός σου η «καλλιτεχνικότητα» όπως λες. Σκόρπιες σκέψεις και απόψεις έχουμε όλοι ανα πάσα στιγμή. Αυτό που κάνει της σκέψεις να γίνουν στίχοι είναι η επεξεργασία τους, με όποιον τρόπο μπορεί ή επιλέγει κανείς. Θα με ενδιέφερε ωστόσο να μας εξηγούσες το λόγο που το δημοσίευσες εδώ. Ίσως κάτι να μου διαφεύγει. Είναι αυτό που δημοσίευσες στίχοι?
Όσο για το νόημα του κειμένου, ξεσπάσματα σαν κι αυτό όλοι λίγο πολύ έχουμε κάνει, είτε φωναχτά είτε σιωπηλά. Κι επειδή ακριβώς είναι ακατέργαστο ξέσπασμα στην γραπτή μορφή που μας το παρουσιάζεις, δεν έχω να κάνω κάποιο ιδιαίτερο σχόλιο. Δεν με προβλημάτισε (θετικά ή αρνητικά) κάπου.

Θα σας μιλησω σημερα με λογια φωτεινα
Νεράιδες και πρίγκηπες, μικρούλια ξωτικά
Θα σας χαρισω υφασματα με χρωμματα ζωηρα
Και χωρες μυθικες μα και αστρα λαμπερα

Μαζι να περπατησουμε σε πρασινα λειβαδια
Θα ειμαστε χαρουμενοι με πλουσια πετραδια
Να λεμε παντα ευχαριστα και ομορφα λογακια
Να καβαλαμε ξεγνοιαστα ποιητικα αλογακια

Υπαρχουνε ομως στιγμες παραξενες και μαυρες
Που βγαινουνε να ζεσταθουν στον ηλιο σαν τις σαυρες
Δεν εχουν πολυτελειες, δε γραφοντε σε στιχο
Δεν ειναι καλλιτεχνικες, ουτε και παιρνουν ηχο

Απλυτα ρουχα, ερειπια, θυμιζει η θωρια τους
Οργη και μισος κρυβουνε για σπάθα στη μεριά τους
Και κρινονται απλοχερα γιατι ποτε δεν θα'ναι
Σαν ολες τις αλλες τις στιγμες, ονειρα που περνανε...

Να δικαιολογησω το ποιητικο του πραγματος...Καλημερα και καλη εβδομαδα

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 12:06 »

Αγαπούν τον πόνο τους, έχουν βρει το «πόνα» τους, το έχουν λατρέψει. Κομμάτι του εαυτού τους πια, το μόνο τους φτιασίδι. Πόσο υπέροχοι φαντάζουν…

Λεπτομερειες...

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 10:23 »

εγω φιλε μου επειδη προβλεπω πως θα σχολιαστει το κειμενο σου θα διαχωρισω απο τωρα την θεση μου και θα σου πω πως οχι μονο δεν μου εκανε καθολου εντυπωση αλλα το βρισκω και λιγο παιδαριωδες.

Πρωτα απο ολα δεν ειναι καθολου προτοτυπο. Υπαρχουν αναριθμητα τετοια κειμενα (καποτε τα εκανε μοδα το πασιγνωστο "choose life.." του trainspotting (δεν ξερω ποιος ακριβως το εγραψε) και δεν υπαρχει κατι πιο ευκολο απο τοο να ακολουθησεις μια κοινη συνταγη να αρχισεις να τα χωνεις και να το παρουσιαζεις ως ξεσπασμα.

Λοιπον δεν θα σταθω στο "καλλιτεχνικο"  γιατι δεν θεωρω οτι υπαρχει καθολου τεχνη μεσα σε αυτο και γιατι οπως σου ειπα δεν ειναι καν κατι προτοτυπο.

Θα σταθω στο "ξεσπασμα".

Λοιπον πιστευω οτι ουτε ειλικρινες ειναι. Ξερεις ο ποιητης δηλαδη ο ανθρωπος που παιρνει μια κολα χαρτι και γραφει κατι ειναι πραγματικα ειλικρινης δηλαδη αυθεντικος οταν γραφει για τον εαυτο του. Καποτε ο Thoreau εγραψε "συγχωρεστε με που μιλαω μονο για τον εαυτο μου αλλα ειναι το μοναδικο ατομο που πραγματικα γνωριζω". Οταν λοιπον κανεις μια τετοια προκλητικη  κριτικη και αφηνεις εξω τον εαυτο σου ειναι σαν να λες ή οτι εσυ εισαι "καλυτερος" (απο την στιγμη που ξερεις μονο τον εαυτο σου αρα μπορεις να τον τοποθετησεις καπου εναντι των αλλων) πραγμα που δεν ειναι αληθεια και επομενως δεν εισαι ειλικρινης ή θεωρεις πως "καλυτερος" πραγμα που σημαινει οτι δεν εχεις αυτογνωσια και επομενως το κειμενο ειναι ρηχο.

Φυσικα ολα αυτα θα μπορουσαμε να τα παρακαμψουμε αν το κειμενο ειχε καποια καλλιτεχνικη αξια αλλα οπως σου ειπα και στην αρχη νομιζω πως δεν εχει...

Ελπιζω να μην μου θυμωσεις για αυτην την κριτικη αλλα να δεις αν μπορει να εξεταστει και απο μια αλλη οπτικη το "γραφω αυθορμητα" και τι πραγματικα (μπορει) να σημαινει.

Και φυσικα οπως λεω παντα οι κρισεις ειναι καθαρα υποκειμενικες..μπορει απλως να λεω μαλ***ες...

Δεν ειναι τιποτ' αλλο παρα σκεψεις και αποψεις πανω σε κατι που συνεβαινε εκεινο τον καιρο με συγκεκριμενα ατομα γυρω μου, επομένως η καλλιτεχνικοτητα δεν ηταν σκοπος μου... Κι αν αυτο ειναι παρηγορητικο, εκανα την αυτοκριτικη μου... Αλήθεια όμως, σου έκανε αίσθηση...Αλλιώς γιατί να σχολιάσεις κάτι που δεν σε εκφράζει? Εκτος κι αν εχει να κανει με το γεγονος οτι θα σχολιαστει απο πολλους, οι οποιοι νιωσουν κατι μεσα απ'αυτο. Αλλα μαλλον κι εκεινοι θα αρκουντε στα τετριμενα, η οτιδηποτε αλλο...  Σ' ευχαριστώ

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΩΡΑ... (Συγγνώμη, δεν ξέρω τον καλό τρόπο)

« στις: 25/01/10, 09:32 »

Καμαρώστε το ρηχό μυαλό σας, την επιφανειακή σας ψυχή. Κρεμάστε τη σε περίοπτη θέση μέσα στο σαλόνι σας, να κάνει ταίρι με την υπόλοιπη ασήμαντη καθημερινότητά σας.

Κάντε τους μεγάλους σας σταυρούς και προσευχηθείτε για τα υλικά αγαθά. Γελάστε κοροϊδευτικά και χαιρέκακα με τις ζωές των άλλων. Φιλήστε τους ανθρώπους σας από απόσταση, αγκαλιάστε τους χλιαρά, σφίγγοντας τους το χέρι σαν να κρατάτε κάτι μιαρό.
Φορέστε τα καλά σας, καλύψτε την ασχήμια σας, φτιασιδωθείτε μήπως και ξεγελάσετε τον καθρέφτη. Ματαιόδοξοι …

Νιώστε καλά μέσα στη μιζέρια σας. Κλάψτε για τις μικρές σας ατυχίες και ευχηθείτε να συμβούν τα χειρότερα στους άλλους κι εσάς να σας προσπεράσουν.

Κυνηγήστε το μισθό, φοβηθείτε τον κόσμο. Πείτε ψέματα να ομορφύνετε την αθλιότητά σας. Όταν μιλάτε με άλλους μην τους κοιτάτε στα μάτια. Κρατήστε κρυφή τη γυάλινη και ανούσια ματιά σας.

Τρέξτε να σωθείτε όμως…

Γιατί κάποιοι εκεί έξω έχουν τη δύναμη στην ψυχή και όμορφα κακοποιημένες ζωές. Κάποιοι εκεί έξω «χαρίζονται» και «ξοδεύονται».

Βαδίζουν γυμνοί από «πρέπει», ξυπόλυτοι στην κακία, δεν κρατούν ομπρέλα όταν βρέχει συναισθήματα.

Αγαπούν τον πόνο τους, έχουν βρει το «πόνα» τους, το έχουν λατρέψει. Κομμάτι του εαυτού τους πια, το μόνο τους φτιασίδι. Πόσο υπέροχοι φαντάζουν…

Δεν συνωμοτούν για να βάψουν κανένα. Κι αν άθελά τους πληγώσουν κανένα, ξέρουν να αναγνωρίζουν και συγχώρεση να ζητούν.

Όλοι εσείς μικρά ανθρωπάκια που διαβάζετε αυτές τις αράδες, μισήστε με. Μη με ξαναδιαβάσετε. Δεν πρόκειται χάδι να νιώσετε, ούτε κι εκτίμηση να πάρετε. Αλληλο-εκτιμηθείτε μεταξύ σας βρωμεροί.

Αλλά αν και πάλι νομίζετε πως μόνο στα γραφτά μου σας «στολίζω», ελάτε! Θα σας χλευάσω με επιχειρήματα μάταιοι, κενοί άνθρωποι. Ελάτε όμως… Κι αν δε γουστάρετε ή νομίζετε πως είστε οι καλύτεροι όλων, να το σκεφτείτε ξανά.

Γιατί η ζωή αυτή είναι πολύ μικρή για να σας χωρέσει όλους εσάς.

Άντε και γ**ηθείτε… Μπας κι αλλάξει ο κόσμος.

15

Σύνδεσμοι Συγκροτημάτων/Τραγουδιστών / Απ: DeathStars

« στις: 21/01/10, 07:57 »

Έξυπνες ιδέες και καταπληκτικά κλιπάκια από ένα τσούρμο τρελαμένα...

16

Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια / Απ: rollin - let's get it on (γιατι οχι και ενα κιθαρα jam)

« στις: 21/01/10, 07:54 »

Σπέρνει...

17

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΟΝΑ

« στις: 19/01/10, 18:21 »

Τη μέρα του θανάτου σου...
Τότε θα σ' αγαπήσω
Τότε θα νιώσω αν όντως αγάπησα ποτέ
Όταν σας χάσω όλους
Μπροστά στην απώλεια της ζωής μετριόμαστε όλοι μας κι εκεί φαίνεται η κάθε αλήθεια μας.
Ναι, αγαπούσα, Όχι δεν αγάπησα
Δεν είναι ανασφάλεια. Έιναι πραγματικότητα. Ίσως η μόνη στιγμή αλήθειας.
Αγάπη, Όχι Αγάπη...
Η δύναμη της απώλειας πάντα με συνέπαιρνε όμως.
Η διαδικασία του με "χανωβρίσκω" μέσα από τα όσα χάνω.
Η απώλεια μπορεί. Ίσως να είναι η μόνη που μπορεί
Δεν "σηκώνει" πληθυντικό, μόνο ενικό.
Στο δικό μου λεξιλόγιο είναι πάντα θηλυκό, πάντα μια, μόνη της και παντοδύναμη.
Κι ας είναι πολλές.
Δυστυχώς όμως, θα μάθω αργά...ποτέ πιο νωρίς
Γιατί το να αυταπατούμαι, να εξαπατούμαι, είναι τόσο συνηθισμένο και οικείο.
Μ' αρέσει η απώλεια
Την ακούω τα βράδια να μου ψυθιρίζει ακατάλληπτα λογάκια.
Μόνο λίγα πράγματα ξεχωρίζω απ' το παραμιλητό της...
"Μαθαίνεις...Θα Μάθεις...Ξέρεις Τώρα... ... ... Πόνα"
Αυτό το "πόνα"όμως ακούγεται πάντα τόσο καθαρό και γνώριμο.
Χθες το βράδυ έφτιαξα έναν μικρό τύμβο στο "πόνα" μου, κάπου στο στομάχι μου.
Το έλουσα όπως τους νεκρούς τους οι αρχαίοι... Με κρασί άφθονο.
Το "πόνα" μου είναι "μου".
Δικό μου και για πάντα. Δεν ανήκει σε άλλον...
Οι υπόλοιποι να πάτε να βρείτε το δικό σας "πόνα", της δικής σας απώλειας, της δικής σας αγάπης, του δικού σας θανάτου.
Πάντα σε ενικό αριθμό

18

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Μ' έρωτα δίκασα...

« στις: 19/01/10, 11:26 »

Συνέχισε να φλερτάρεις με τη ζωή...

19

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟΤΕ, ΣΑΝ ΤΩΡΑ...

« στις: 18/01/10, 15:15 »

Μυρίζεις θλίψης άρωμα
Σαν τότε, σαν τώρα
Ακουμπάς στον τοίχο, γέρνεις το κεφάλι
Γιατί ξανά και πάλι στο δρόμο χάνεσαι
Μυρίζεις τρόμο, στο λέω πάλεψε ξανά τις αναμνήσεις
Νιώσε την πάλη στο μυαλό σου
Και τώρα θα πεις την αλήθεια του τραγουδιού που γράφτηκε για σένα
Ο πόνος τόσος και ο παλμός ανεβαίνει
Στο ημίφως μοναχή θα ζήσεις
Εκτός αν σβήσεις το ψέμα που σου είπαν
Ψάξε το όνειρο στα έγκατα των ανθρώπων
Μυρίζεις γιασεμί σαν άγγελος του ποτέ
Σαν να ήσουν στο πουθενά
Σ’ ένα παράλογο ψεύδος
Σε μια δίκη, η μόνη ένοχη
Μην χαθείς έτσι απερίσκεπτα
Γιατί έχεις τόσα να δόσεις
Μια τρυφερή εφεύρεση
Και γίνεσαι μικρή για να χωράς μόνο στο σκοτάδι
Εκεί που κρύβονται τόσοι άλλοι
Και περιμένεις, αναμένεις
Σινιάλο παράτολμο
Χωρίς μια ματιά
Μυρίζεις σαν τότε…
Σαν τώρα…
Όπως ποτέ ξανά δεν θα μυρίσεις
Αθωότητα χαμένη στην πλάνη του παραλόγου
Μόνο άκουσε αυτά τα λόγια
Χάραξέ τα στον τοίχο
Να τα βλέπεις τη νύχτα
Πριν να πλαγιάσεις
Αν είναι να σε νιώσω, θα το κάνω
Μα τι λες τώρα;
Κι όμως μυρίζεις ακόμη
Εγώ το νιώθω
Ίσως ο μόνος να είμαι
Εσύ τι νιώθεις;
Μην μου πεις
Παρά μόνο στην ανάγκη
Όταν πια δεν θα μυρίζεις
Σαν τότε… Σαν τώρα

20

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Γεμάτο "κόλπο"

« στις: 05/01/10, 15:13 »

Χαιρομαι που σε αγγιξε...

21

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Απ: Αποχωρεί ο Frusciante από τους Peppers?

« στις: 17/12/09, 19:53 »

 Thursday, December 17, 2009
   
Clarification
When I quit the band, over a year ago, we were on an indefinite hiatus. There was no drama or anger involved, and the other guys were very understanding. They are supportive of my doing whatever makes me happy and that goes both ways.

To put it simply, my musical interests have led me in a different direction. Upon rejoining, and throughout my time in the band, I was very excited about exploring the musical possibilities inherent in a rock band, and doing so with those people in particular. A couple of years ago, I began to feel that same excitement again, but this time it was about making a different kind of music, alone, and being my own engineer.

I really love the band and what we did. I understand and value that my work with them means a lot to many people, but I have to follow my interests. For me, art has never been something done out of a sense of duty. It is something I do because it is really fun, exciting, and interesting. Over the last 12 years, I have changed, as a person and artist, to such a degree that to do further work along the lines I did with the band would be to go against my own nature.  There was no choice involved in this decision. I simply have to be what I am, and have to do what I must do.

Sending love and gratitude to you all.

:-)

http://blogs.myspace.com/index.cfm?fuseaction=blog.view&friendId=3981059&blogId=522547404

22

Λοιπά / Απ: Σκονάκι!

« στις: 07/12/09, 15:04 »

Ο,τι να'ναι... χαχαχαχαχαχα. κι εγω που νομιζα οτι ελεγε για ναρκωτικα και ψηφισα... Παει, το εκαψα τελειως, κριμαααα...

23

Άνθρωπος και ζωή / Απ: Ο Δεκέμβρης που συντάραξε τον κόσμο.

« στις: 04/12/09, 09:12 »

Καπου διαβασα οτι οι πολιτες μιας χωρας εχουν τους πολιτικους και την πολιτικη που τους αξιζει... Οι ιδιοι τους επελεξαν. Πολυ μεγαλη αυτη η εικονα πραγματικα...

24

Συναντήσεις / Απ: Kithara.gr Jamming Night στο Mosquito (Βασ. Κων/νου 8, Ν. Σμύρνη) - 13/12/2009

« στις: 28/11/09, 07:35 »

Τελικα η γριπη με καθυστα ανικανο να παρευρεθω .... Ελπιζω να μην ειναι των γουρουνιων... Οπως και να εχει, να περασετε ολοι πολυ ομορφα...

25

Δικές μας συνθέσεις και τραγούδια / Απ: Ο Μπατσος ΜΡ3 Οσοι σοκαρονται απο σκληρη Γλωσα παρακαλω μην το κατεβασουν!!

« στις: 24/11/09, 11:08 »

Καλησπερα κι απο μενα,

δεν θα κανω καμια κριτικη, μονο ενα εχω να πω. Συνεχισε να κανεις αυτο το οποιο μιλαει στην ψυχη σου και σε λυτρωνει πρωτα εσενα. Η μουσικη ειναι η καλυτερη μορφη ψυχοθεραπειας και εξορκισμου των οποιων εσωτερικων δαιμονων. Να περνας ομορφα.