1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Η ομορφιά της
« στις: 08/09/09, 10:54 »
Ευχαριστώ πολύ ipea
Εμφάνιση μηνυμάτων
Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Σελίδες: [1]
2
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η ομορφιά της
« στις: 29/08/09, 19:40 »
Έχεις μια ομορφιά νυχτόβια
Θυσία αστεριών που έπεσαν
Σκεπάσαν με χρυσόσκονη το σώμα σου
Και σου έδωσαν μια λάμψη ισόβια
Έχεις δυο μάτια θάλασσες
Και να πνιγώ εύχομαι στην άγρια τρικυμία τους
Μα να προλάβω να λουστώ στα γαλανά νερά τους
Κι ας χαθώ στο πρώτο δάκρυ τους
Κι ας καρφωθώ σ’ αυτά τα βλέφαρα σου μάγισσες
Έχεις δυο χείλη πυρκαγιές
Φωτιές, γλυκά καίνε το σώμα μου
Σαν σκέψη με αγγίζουνε, σαν όνειρο πονάνε
Έχεις δυο χείλη φυλακές
Έχεις μια καρδιά κάστρο απάτητο
Δρόμοι υγροί, τοίχοι σκληροί ψυχραίνουν την ψυχή μου
Το φως που αχνοφαίνεται τρέχω να ανταμώσω
Μα ξέρω δεν θα φτάσω στου κορμιού σου το άβατο
Έχεις μια ψυχή λευκή
Από κορμί αγγέλου μεταπήδησε στο σώμα σου
Να γιατρευτώ ποθώ στην δροσερή πηγή της
Μα είσαι αέρας άπιαστος, χάνεσαι σαν ευχή
Έχεις μια ομορφιά ανόμοια….
Θυσία αστεριών που έπεσαν
Σκεπάσαν με χρυσόσκονη το σώμα σου
Και σου έδωσαν μια λάμψη ισόβια
Έχεις δυο μάτια θάλασσες
Και να πνιγώ εύχομαι στην άγρια τρικυμία τους
Μα να προλάβω να λουστώ στα γαλανά νερά τους
Κι ας χαθώ στο πρώτο δάκρυ τους
Κι ας καρφωθώ σ’ αυτά τα βλέφαρα σου μάγισσες
Έχεις δυο χείλη πυρκαγιές
Φωτιές, γλυκά καίνε το σώμα μου
Σαν σκέψη με αγγίζουνε, σαν όνειρο πονάνε
Έχεις δυο χείλη φυλακές
Έχεις μια καρδιά κάστρο απάτητο
Δρόμοι υγροί, τοίχοι σκληροί ψυχραίνουν την ψυχή μου
Το φως που αχνοφαίνεται τρέχω να ανταμώσω
Μα ξέρω δεν θα φτάσω στου κορμιού σου το άβατο
Έχεις μια ψυχή λευκή
Από κορμί αγγέλου μεταπήδησε στο σώμα σου
Να γιατρευτώ ποθώ στην δροσερή πηγή της
Μα είσαι αέρας άπιαστος, χάνεσαι σαν ευχή
Έχεις μια ομορφιά ανόμοια….
3
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Το τίποτα
« στις: 25/03/09, 13:55 »
χαίρομαι αν σου άρεσε και είναι αυτονόητο πως ο καθένας βλέπει το ποίημα μέσα από τα δικά του μάτια και εκεί υπάρχει η ομορφιά της ποίησης κατά τη γνώμη μου.Θα ήθελα απλώς να επισημάνω πως το "τίποτα" 'εχει μια ιδιέταιρη έννοια και αναφέρεται σε σκοπό και όχι σαν έναρξη για κάτι άλλο.Το αναφέρω μόνο και μόνο επειδή το χρησιμοποιώ στο συγκεκριμένο ποίημα όπως και στην ''αναζήτηση'' με έναν εντελώς δικό μου τρόπο που σημαίνει πολλά παραπάνω από την ίδια την λεξη.Ελπίζω τώρα να μην ξενερώσεις!!! 
5
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Προσευχή με παραισθήσεις
« στις: 23/03/09, 23:19 »
Τα άπειρα τα χρώματα, τα κόκκινα τραγούδια
να τα έπλαθα απ την αρχή, χωρίς να ρέει ο χρόνος
Να στα ‘δινα να σε ‘ντυνα να σου ‘δινα και μένα.
Μικρό μπαλωματάκι να γινόμουν στην ψυχή σου.
Να ήμουν στο ξεκίνημα προτού αρχίσει ο πόνος.
Ιδέα να ‘μουν άφθαρτη και να ‘μουν αύρα αόρατη.
Να πέταγα στο άπειρο προτού να γίνει χρόνος.
Τα αστέρια όλα να βάφτιζα με δάκρυα των ματιών σου.
Να γνώριζα το σώμα σου προτού εσύ υπάρξεις.
Να βάδιζα στον κόσμο σου προτού εσύ τον φτιάξεις.
Να ήμουν φως αθάνατο και να ‘καιγα τον ήλιο
και την φωτιά του ας χάριζα για ελπίδα στην ψυχή σου.
Κι αφού περνούσαν αιώνες και στη γη ξαναγεννιόσουν,
Να έκλεινα τα μάτια μου και όλα να ξανάρχιζαν.
Ο χρόνος να θυμότανε να ρέει όπως πρώτα,
ξανά να ανατρίχιαζα στο πρώτο σου το βλέμμα.
Με την σοφία των θεών απ το μακρύ ταξίδι,
το είναι σου να κέρδιζα με πόνο και με πάθος.
Τον έρωτα να σου ‘δινα ντυμένο με αγκάθια,
σαν λουλουδάκι αμάραντο να τον κρατήσεις μέσα σου.
Κι αφού μ’ ερωτευόσουν και γινόμουνα δικός σου,
Με το φιλί σου φυλαχτό να έφευγα απ τον κόσμο.
Για πάντα πια να πέθαινα έχοντας πιάσει το όνειρο.
Για πάντα πια να πέθαινα χαμένος στο όνομά σου.
να τα έπλαθα απ την αρχή, χωρίς να ρέει ο χρόνος
Να στα ‘δινα να σε ‘ντυνα να σου ‘δινα και μένα.
Μικρό μπαλωματάκι να γινόμουν στην ψυχή σου.
Να ήμουν στο ξεκίνημα προτού αρχίσει ο πόνος.
Ιδέα να ‘μουν άφθαρτη και να ‘μουν αύρα αόρατη.
Να πέταγα στο άπειρο προτού να γίνει χρόνος.
Τα αστέρια όλα να βάφτιζα με δάκρυα των ματιών σου.
Να γνώριζα το σώμα σου προτού εσύ υπάρξεις.
Να βάδιζα στον κόσμο σου προτού εσύ τον φτιάξεις.
Να ήμουν φως αθάνατο και να ‘καιγα τον ήλιο
και την φωτιά του ας χάριζα για ελπίδα στην ψυχή σου.
Κι αφού περνούσαν αιώνες και στη γη ξαναγεννιόσουν,
Να έκλεινα τα μάτια μου και όλα να ξανάρχιζαν.
Ο χρόνος να θυμότανε να ρέει όπως πρώτα,
ξανά να ανατρίχιαζα στο πρώτο σου το βλέμμα.
Με την σοφία των θεών απ το μακρύ ταξίδι,
το είναι σου να κέρδιζα με πόνο και με πάθος.
Τον έρωτα να σου ‘δινα ντυμένο με αγκάθια,
σαν λουλουδάκι αμάραντο να τον κρατήσεις μέσα σου.
Κι αφού μ’ ερωτευόσουν και γινόμουνα δικός σου,
Με το φιλί σου φυλαχτό να έφευγα απ τον κόσμο.
Για πάντα πια να πέθαινα έχοντας πιάσει το όνειρο.
Για πάντα πια να πέθαινα χαμένος στο όνομά σου.
6
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αναζήτηση
« στις: 23/03/09, 23:15 »
Το μεγάλο μου το όνειρο να γίνω ένα τίποτα
ήταν ξαπλωμένο τόσα χρόνια εδώ μπροστά.
Συνέχεια για αγάπη και ειρήνη μου μιλούσε μα
το χανε βαφτίσει δειλία οι επαναστάτες.
Το λέγανε φόβο οι γενναίοι άνθρωποι.
Το μεγάλο μου το όνειρο να γίνω το καθόλου,
φαντασίωση γλυκόπικρη σαν ψέμα γνήσιο,
βαρετή σαν την αλήθεια.
Ματαιοδοξία το ονόμασαν στο όνομα της ευτυχίας
οι φτωχοί συνοδοιπόροι που μισούν τον εαυτό τους.
Το όνειρό μου να γίνω εγώ το τίποτα
ήταν άγνοια των πολλών,
ήταν οργή των λίγων.
Ήταν όνειρο νύχτας χειμερινής
που πάγωνε τις τύψεις μου
πάγωνε τη δόξα μου
πάγωνε την φαντασιόπληκτη παράνοια μου
που αυτοαποκαλείται διάβολος
πάγωνε την ψυχή μου,
για μια στιγμή,
για δυο στιγμές,
για πάντα,
για ποτέ.
Ήταν όνειρο.
ήταν ξαπλωμένο τόσα χρόνια εδώ μπροστά.
Συνέχεια για αγάπη και ειρήνη μου μιλούσε μα
το χανε βαφτίσει δειλία οι επαναστάτες.
Το λέγανε φόβο οι γενναίοι άνθρωποι.
Το μεγάλο μου το όνειρο να γίνω το καθόλου,
φαντασίωση γλυκόπικρη σαν ψέμα γνήσιο,
βαρετή σαν την αλήθεια.
Ματαιοδοξία το ονόμασαν στο όνομα της ευτυχίας
οι φτωχοί συνοδοιπόροι που μισούν τον εαυτό τους.
Το όνειρό μου να γίνω εγώ το τίποτα
ήταν άγνοια των πολλών,
ήταν οργή των λίγων.
Ήταν όνειρο νύχτας χειμερινής
που πάγωνε τις τύψεις μου
πάγωνε τη δόξα μου
πάγωνε την φαντασιόπληκτη παράνοια μου
που αυτοαποκαλείται διάβολος
πάγωνε την ψυχή μου,
για μια στιγμή,
για δυο στιγμές,
για πάντα,
για ποτέ.
Ήταν όνειρο.
8
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Το τίποτα
« στις: 23/03/09, 19:06 »
Κι όμως δεν είναι απαισιόδοξο!!
9
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ύπνωση
« στις: 20/03/09, 19:57 »
Ευχαριστώ πολύ θα προσπαθήσω!
10
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το τίποτα
« στις: 20/03/09, 03:44 »
Το τίποτα ήταν όνειρο,
μακρύ και ξεχασμένο.
Εφιάλτης μου πανάκριβος μου μίλαγε τη νύχτα.
Μου θύμιζε τη φτώχεια της μικρής ζωής μου.
Μου έδειχνε το δρόμο του
ξερό και σκονισμένο,
απάτητο απ τους πολλούς
καταραμένο απ τους λίγους.
Μου ‘καιγε τα μάτια και
μου ‘κοβε τα πόδια
σαν το αντίκριζα στην άκρη της αβύσσου.
Εκεί που τελειώνουν τα δάκρυα
κι αρχίζει η ζωή.
Εκεί που σβήνουν οι λέξεις ,
που κλείνουν τα μάτια και
ανοίγει το μυαλό.
Σαν σταυρωμένο είδωλο φαινόταν μες το χάος.
Και εγώ
καρφωμένος ληστής
στον διπλανό σταυρό
του φώναζα:
«Βασιλιά μου όταν ξανανθίσεις και στεριώσεις
σε τούτο τον ξερότοπο μη με ξεχάσεις.
Κράτησε για μένα μια θέση στον βούρκο».
μακρύ και ξεχασμένο.
Εφιάλτης μου πανάκριβος μου μίλαγε τη νύχτα.
Μου θύμιζε τη φτώχεια της μικρής ζωής μου.
Μου έδειχνε το δρόμο του
ξερό και σκονισμένο,
απάτητο απ τους πολλούς
καταραμένο απ τους λίγους.
Μου ‘καιγε τα μάτια και
μου ‘κοβε τα πόδια
σαν το αντίκριζα στην άκρη της αβύσσου.
Εκεί που τελειώνουν τα δάκρυα
κι αρχίζει η ζωή.
Εκεί που σβήνουν οι λέξεις ,
που κλείνουν τα μάτια και
ανοίγει το μυαλό.
Σαν σταυρωμένο είδωλο φαινόταν μες το χάος.
Και εγώ
καρφωμένος ληστής
στον διπλανό σταυρό
του φώναζα:
«Βασιλιά μου όταν ξανανθίσεις και στεριώσεις
σε τούτο τον ξερότοπο μη με ξεχάσεις.
Κράτησε για μένα μια θέση στον βούρκο».
11
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ύπνωση
« στις: 19/03/09, 12:39 »
Σε ευχαριστώ πολύ είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύω κάτι και τα λόγια σου ήταν ενθαρυντικά.Να 'σαι καλά φίλε μου!!!
12
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ύπνωση
« στις: 18/03/09, 05:21 »
Τα μάτια σου
θυμίζουν έναν θάνατο
που έμεινε εδώ και
δεν ξεχάστηκε στο πέρασμα των χρόνων.
Το τέλος που δεν έφτασε και
την αρχή που πέρασε.
Τη ζωή μου που παλιώνει
χωρίς σκοπό και αιτία.
Τα μάτια σου
θυμίζουν ραγισμένο ηλιοβασίλεμα,
ήλιο γλυκό και κόκκινο
που δεν τολμώ να πιάσω.
Αστέρι που θα ήθελα
με φως να με ποτίσει και
δρόμο να μου δείξει
σε τούτο το σκοτάδι.
Τα μάτια σου
θυμίζουν πόνο αβάσταχτο
απ΄τη ζωή πιο πάνω.
Αλήθειες που θα ήθελα
μα δεν τολμώ να μάθω.
Τον φόβο μου να ζω τέτοιες στιγμές θανάτου
χωρίς την ύπαρξή σου.
Ζωές που δεν τις έζησα
και δεν μπορώ να ζήσω.
Το καρδιοχτύπι μελλοθάνατου
λίγο πριν το τέλος.
Το δάκρυ,
το γέλιο,
την απελπισία,
την ελπίδα.
Το όνειρο το μακρινό
που εύχομαι μη φτάσω
και χάσει την αξία του
ετούτο το ταξίδι.
θυμίζουν έναν θάνατο
που έμεινε εδώ και
δεν ξεχάστηκε στο πέρασμα των χρόνων.
Το τέλος που δεν έφτασε και
την αρχή που πέρασε.
Τη ζωή μου που παλιώνει
χωρίς σκοπό και αιτία.
Τα μάτια σου
θυμίζουν ραγισμένο ηλιοβασίλεμα,
ήλιο γλυκό και κόκκινο
που δεν τολμώ να πιάσω.
Αστέρι που θα ήθελα
με φως να με ποτίσει και
δρόμο να μου δείξει
σε τούτο το σκοτάδι.
Τα μάτια σου
θυμίζουν πόνο αβάσταχτο
απ΄τη ζωή πιο πάνω.
Αλήθειες που θα ήθελα
μα δεν τολμώ να μάθω.
Τον φόβο μου να ζω τέτοιες στιγμές θανάτου
χωρίς την ύπαρξή σου.
Ζωές που δεν τις έζησα
και δεν μπορώ να ζήσω.
Το καρδιοχτύπι μελλοθάνατου
λίγο πριν το τέλος.
Το δάκρυ,
το γέλιο,
την απελπισία,
την ελπίδα.
Το όνειρο το μακρινό
που εύχομαι μη φτάσω
και χάσει την αξία του
ετούτο το ταξίδι.
Σελίδες: [1]