Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απόγνωση

« στις: 18/02/10, 19:39 »

Γκρίζες φιγούρες έχουν τα όνειρα
στου ουρανού το απάνεμο λιμάνι
και η απόγνωση στέκεται σαν γερμένο κάδρο στον τοίχο.
Οι μυρωδίες της άνοιξης
κουράζουν το μυαλό
και μια ανυπόστατη ζωή σε περιμένει.
Σαν θ' απαντάς στο τηλέφωνο
το παρελθόν που δεν μιλάει...σε τρομάζει
...μια αποφράδα νύχτα
θα αποκοιμηθείς γυμνός στην αμμουδιά
ακούγοντας τον παφλασμό των κυμάτων
μέχρι να 'ρθει ξανά το καλοκαίρι.
Ως τότε, θα αναλώνεσαι σε ταξίδια
που δεν καταλήγουν πουθενά
κι αν φτάσεις κάπου...πάλι ζητάς να φύγεις.
Τι απληστία θεέ μου!!!
Φωνάζει η σιωπή κι εγώ χαράματα γυρνώ στο σπίτι
κι η απόγνωση-εκεί-στον τοίχο καρφωμένη
και πιο γερμένη από ποτέ...
Μα κι όσες φορές αποφάσισα να την ξεκρεμάσω
είχε αφήσει η πολυκαιρία το αχνάρι της
και που καιρός τώρα γι' "ασπρίσματα"!
Με αυτήν εκεί αν μη τι άλλο...
φαίνεται ο τοίχος καθαρός.

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ανθρωπάκια

« στις: 12/02/10, 23:53 »

Σταθήκαμε "μικροί των περιστάσεων"
τόσο μικροί-που οι ανοχές μας δεν μας βλέπουν.
Ηρωικά δειλοί
τόσο δειλοί-που κρυβόμαστε πίσω απ' τις ανύπαρκτες ζωές μας.
Ανθρωπάκια που αναλώνονται σε διθυράμβους πανικού.
Τυχοδιώκτες-μισθοφόροι της πρώτης γραμμής
για να τρομάζουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη.

Σταθήκαμε μεγάλοι υποκριτές της μοναδικότητας μας
να απαγγέλουμε μονόλογους που κανείς δεν τους ακούει-ούτε εμείς οι ίδιοι.
Τραγελαφικοί-απαίσιοι τύποι
που ικετεύουν στην κάθε τους μέρα τον χρόνο
να τους αφήσει να απολαύσουν ακόμη λίγο τον εξευτελισμό
της ανθρώπινης φύσης-την δόξα του απόλυτου τίποτα
"σφετεριστές του θρόνου" στο βασίλειο της ματαιοδοξίας
με συναισθήματα αφιλόξενα αυτών που είμαστε πλασμένοι.
Αλύτρωτες ψυχές-στοιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη
σκαρφαλωμένες σε τοίχους σιωπής-αναρριχητές της πιο ψηλής κορυφής
για να αγναντεύουμε πανοραμικά τον θάνατο.

Κι όλα αυτά για μια "θέση στον ήλιο"
που θα υπάρχει κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε
αέναος-και εμείς περαστικές σκιές κάτω από τον ίσκιο του
ξεχνώντας πως αυτός δεν έχει ίσκιο-για αυτό είναι αθάνατος.

Κι όλα αυτά για να δηλώσουμε "παρών" στην απουσία μας
αφού κανείς την παρουσία μας δεν θα θυμάται...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Οι μάσκες

« στις: 26/05/09, 23:35 »

Τα φώτα της πόλης απέναντι λάμπουν
και η λάμψη τους προδίδει σημεία ζωής
η παραλία-με ανθρώπους γεμίζει
που την βόλτα τους κάνουν
σκηνή σε φιλμάκι της μίας στιγμής.
Στα μπαράκια, το ποτό τους χαρούμενοι πίνουν
τα κορμιά τους λικνίζουν στης μουσικής τους ρυθμούς
έρωτα κάνουν και μετά το ξεχνάνε
το σκοτάδι κι η νύχτα δεν έχουν φραγμούς!
Οι "ανθρώπινες σχέσεις" μοιάζουν να είναι
μια βόλτα στο προαύλιο της φυλακής
καθώς οι πόρτες πίσω τους, ερμητικά θα κλείσουν
θα έχει περάσει η στιγμή της γιορτής.
Οι ίδιοι σε λίγο στα σπίτια τους μέσα
θα βρουν καταφύγιο τρομαγμένα θεριά
τη νύχτα που φεύγει θα βλαστημήσουν
μα τα ίδια θα κάνουν και την άλλη βραδιά.
Τα φώτα της πόλης σε λίγο θα σβήσουν
ο ήλιος θα φέρει της ημέρας το φως
τίποτα απ' αυτόν δεν θα μπορούν να κρύψουν
θα τους προδίδει το άπλετο φως.
Μέχρι να πέσει βαθύ το σκοτάδι
τα φώτα ν' ανάψουν να αρχίσει η γιορτή
τις μάσκες να βάλουν κι αυτό το βράδυ
και πάλι αυτές να πέσουν το άλλο πρωί.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΚΡΙΜΑ

« στις: 29/04/09, 20:25 »

Σ'ευχαριστώ πολύ, αγαπητή συνδημόττισα!!
Καθώς και τον φίλο ilianthos-kanlis και την Γεωργία!

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΚΡΙΜΑ

« στις: 26/04/09, 00:31 »

Κρίμα, που δεν πρόλαβες να ζήσεις την μαγεία
που θα σου πρόσφερε ο έρωτας αυτός
και την καρδιά σου δώρισες, στα άγρια θηρία
να την κατασπαράξουνε, σαν να 'τανε εχθρός.

Κρίμα, που τα βράδια σου ξενύχταγες μονάχος
κάτω απ' τον φεγγαρόλουστο κι απέραντο ουρανό
να ονειρεύεσαι πως ζεις ένα μεγάλο πάθος
που σαν θα έρθει η αυγή θα βγει αληθινό.

Μα, η αυγή σαν έφτασε και κοίταξες ολόγυρα σου
είδες το όνειρο να καίγεται, σαν να 'τανε χαρτί
σαν προσκλητήριο νεκρών, μοιάζει το καλεσμά σου
από ανεκπλήρωτα όνειρα, γεμάτη είναι η ζωή!

Κρίμα, που δεν άφησες το συναίσθημα να σε πάρει
και να σε οδηγήσει στον "έβδομο ουρανό"
παρά μονάχα είχες την λογική λυχνάρι
να σε φωτίζει σ' ένα κόσμο, μίζερο και ωχρό.

Κρίμα, που δεν μπόρεσες να ζήσεις όπως θέλεις
με αναστολές και τύψεις, μαράθηκε η καρδιά
και όσο κι αν προσπάθησες και όσο κι αν θέλεις
με μαραμένη την καρδιά, δεν σπάνε τα δεσμά!

Και τώρα η αγάπη σου, δεν πρόλαβε το πλοίο
και 'συ μέσα από αυτό, την αποχαιρετάς
με την φωνή τρεμάμενη, να της λές αντίο
και με το 'να χέρι σου ψηλά, μαντήλι να κουνάς...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟ ΛΑΘΟΣ

« στις: 13/04/09, 00:00 »

Τόση απόγνωση χαμένη
σε μια ηλικία απατηλή
κι η μοναξιά, ριζωμένη
γαντζωμένη πάνω μου..δειλή!
Τόσα όνειρα γκρεμισμένα..σωριασμένα
κι η σκόνη τους, οι θύμησες ολίγων λεπτών
κι έπειτα κτίζεις απ' τα υπολλείματα.
Τόση υπερηφάνεια λαβωμένη...
απομακρυσμένη στο νησί των ονείρων
και η ευτυχία διαγράφεται
μόνο στα μάτια εκείνων
που με κλείστα ώτα προσπέρασαν
τον "πειρασμό των σειρήνων".
Τόσο ψέμα στο περιτύλιγμα
της μελλοντικής μας ζωής
της ανήκουστης ερωτικής προσευχής
που καρτερούν οι "μελλοθάνατοι ερωτευμένοι"
και ψιθυρίζουν οι αθεράπευτα ρομαντικοί εραστές
στη μικρή τους ερωμένη.
Τόσο μεγάλο ταξίδι.. για την αναγέννηση
της ανύπαρκτης αποφασιστικότητας
της αλάνθαστης διορατικότητας
για να μην κάνει-έστω και την τελευταία στιγμή-το λάθος
να αναζητήσει και πάλι...
τον ήλιο με τις "χρυσές αχτίδες"
το ακρογιάλι με την "ονειρεμένη αμμουδιά".

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: «Πείτε μου και μένα»

« στις: 04/04/09, 16:49 »

Μου αρέσει αυτή η μελαγχολία που βγάζει!!

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΕΥΓΑΛΕΟ

« στις: 03/04/09, 00:04 »

Το φεγγάρι φευγαλέο
μέσα από τις φυλλωσιές
και η νύχτα, να σωπαίνει
απ' της μέρας τις φωνές
μιας ημέρας τόσο γκρίζας
τόσο μελαγχολικής
σαν το θόρυβο που ακούς
απ' τις στάλες της βροχής.
Το φεγγάρι φευγαλέο
μέσα κι απο την καρδιά μου
ήρθε κι απόψε να φωτίσει
την πικρή την μοναξιά μου.
Μια το χάνω, μια το βρίσκω
μέσα απο τις φυλλωσιές
και η ψυχή μου φτερουγίζει
στων ονείρων τις φωλιές
πριν αυτές να γκρεμιστούνε
απ' τις στάλες της βροχής
της αυριανής ημέρας
της πάντα γκρίζας
πάντα μελαγχολικής!
Κάθε βράδυ περιμένω
το φεγγάρι να μη φύγει
και η πλήξη στη ζωή μου
να 'ναι συνέχεια πιο λίγη
μα περάσαν τόσα βράδια
τόσα βράδια φευγαλέα
κι η αποψινή η νύχτα
φοβάμαι θα 'ναι η μοιραία
μες τη τόση ησυχία
μες τη τόση τη γαλήνη
θα 'ναι ωραία να πεθαίνεις
και μαζί σου κι η σελήνη!

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: 6-14

« στις: 31/03/09, 20:00 »

Πολύ καλό...μου άρεσε!

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΝΥΧΤΑ

« στις: 29/03/09, 00:20 »

Παράξενη που είναι η νύχτα αυτή
μυρίζει άνοιξη-μυρίζει ζωή
στο βάθος να φέγγει του δρόμου το φως
θα είναι χαρούμενος απόψε ο θεός!
Κλείνω τα μάτια-ακούω τη σιώπη
του αέρα το χάδι-ανάσας πνοή
το φεγγάρι ψηλά στον ουρανό
και στο σκοτάδι να παίρνεις φως απ' αυτό.
Παράξενη κι η γεύση της νύχτας στα χείλη
η πίκρα της ημέρας-γίνεται τώρα γλυκειά
αναπλήρωτο όνειρο της ζωής το ταξίδι
πραγματικότητα ας γίνει..έστω γι' αυτή τη βραδιά!
Τα χέρια μου απλώνω, θαρρείς να πετάξω
η μαγεία της νύχτας, ίσως τα κάνει φτέρα
κι όταν φτάσω ψηλά, από κει να φωνάξω
όλα αυτά που αισθάνομαι μες τη καρδιά.
Στην ήρεμη θάλασσα τα φώτα της πόλης
μοιάζουν λες κι είναι-τεντωμένα σχοινιά
απάνω τους με προκαλούν ν' ακροβατήσω
για να περάσω απ' την άλλη μεριά.
Στης νύχτας τα οράματα-της φαντασίας το άτι
καλπάζει ασταμάτητο στου φεγγαριού τη σκιά
στη νιρβάνα που βρίσκομαι-ίσως να νιώσω κάτι
απ' αυτά που άφησα κι έφυγαν απο μένα μακριά.
Παράξενη που είναι η νύχτα αυτή
το γιασεμί αναδύει μυρωδιά θεϊκή
στο απέναντι σπίτι ανάβει ένα φως
θαρρώ πως απόψε...δεν ξενυχτάω μοναχός.

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΥΜΑ

« στις: 27/03/09, 00:13 »

Χαίρομαι που το κατάφερα...

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΚΥΜΑ

« στις: 27/03/09, 00:03 »

Η θάλασσα κοίταζε ασάλευτη το μαύρο κύμα
τι κρίμα-τι κρίμα!
Πληγωμένη η καρδιά
κι ένας αέρας παγωνιάς της μιλάει
πονάει-πονάει!
Χορεύτης η βροχή
που χορεύει το χορό του θανάτου
σαν πουλί η ψυχή φτερουγίζει
και φεύγει μακριά του.
Σαν το φως στο σκοτάδι
λαμπιρίζει το δικό της σημάδι
προσμονή και φυγή, σου δίνει πνοή
σου παίρνει του ήλιου το χάδι
κι ένα αστέρι σαν χέρι...
απλωμένο, ζητάει να του δώσεις
που να βρεις ένα δρόμο
την ερημιά της ζωής σου ν' απλώσεις.
Κουρασμένο το κύμα
των ποδιών τις πατούσες χαϊδεύει
απεγνωσμένα το κρίμα
ένα λαιμό ν' αγκαλιάσει γυρεύει.
Κι όλα είναι εκεί
να χαζεύουν το μαύρο σου κύμα
και με αγωνία ρωτούν:
"ποιός ο θύτης και ποιό είναι το θύμα;"
Κι εσύ να κοιτάς
σαν χαμένος την απέραντη θάλασσα
που κάθε φορά με ξεβράζει
σαν το κύμα, που την ηρεμία της χάλασα...
Η θάλασσα ήρεμη
απαλλαγμένη απ' το μαύρο της κύμα
τι κρίμα-τι κρίμα!!!

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

« στις: 25/03/09, 19:47 »

Δέν σου κρύβω ότι, παρακολουθώντας εδώ και μερικές ημέρες την στήλη σας είχα πάρει την απόφαση να μην στείλω άλλο ποιήμα μου, και ότι αυτό θα ήταν το πρώτο και το τελευταίο.
Εσύ με έκανες να αναθεωρήσω την απόφαση μου αυτή...θα τα ξαναπούμε σύντομα...

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ

« στις: 24/03/09, 01:15 »

Αξημέρωτη ημέρα αυτά που λαχτάρησα
της νύχτας το τέλος δεν φτάνει ως εδώ
τις στιγμές που ταξίδεψα, στο μυαλό μου τις κράτησα
μα το ταξίδι που έκανα, ήταν τόσο μικρό!

Της ανάγκης τα λόγια,ακόμη στ' αυτιά μου αντηχούνε
είναι ανάγκη η ελπίδα να φτερουγίσει στο φως
τα λουλούδια την άνοιξη για να 'ρθει προσδοκούνε
μα με σύννεφα γκρίζα ο δικός μου ουρανός.

Μπορεί το "πέταγμα", να χαρεί τη βροχή
ίσως, ξεφύγει απ' τα σύννεφα του ήλιου η αχτίδα
μπορεί να έρθει η πολυπόθητη αυγή
ίσως βρει, ανοικτό ουρανό η ελπίδα...