Μηνύματα

1

Κιθάρα - Μάρκες και τύποι / Απ: H πιο ασχημη κιθαρα...

« στις: 18/04/09, 00:06 »

Είναι teuffel, o κατασκευαστής ισχυρίζεται ότι τα ξύλα κι αυτά δεν έχουν σημασία αν χρησιμοποιείς state of the art ηλεκτρονικά κλπ. Θεωρείται μια καταπληκτική και σημαντική κιθάρα στην ιστορία του οργάνου (κι εγώ θεωρώ σημαντικό το οτι δε την παίζει κανείς )

2

Χορδές, πένες, αξεσουάρ / Απ: Γνωμες για χορδες ghs και elixir

« στις: 17/04/09, 21:54 »

Σχετικά εύκολα μου σπάνε γιατί παίζω πολύ δυνατά, κάθε ένα στα δύο σετ μου σπάει κάποια μετά τον πρώτο μήνα περίπου, στο σημείο που κάνει γωνία στο floyd πάντα.

3

Κιθάρα - Μάρκες και τύποι / Απ: H πιο ασχημη κιθαρα...

« στις: 17/04/09, 21:48 »

Τερατώδης είναι, αλλά τι να πω, γούστα είναι αυτά 

Ώρα για γλυπτική, στο δρόμο που χάραξε ο Ogun-Sotis













And the award goes to...

4

Χορδές, πένες, αξεσουάρ / Απ: Γνωμες για χορδες ghs και elixir

« στις: 17/04/09, 20:56 »

Βέβαια λόγω του τεφλόν που έχουν οι έλιξιρ πάνω, σε μένα τουλάχιστο ακούγονται πιο πριμαριστές από οποιαδήποτε άλλη μάρκα μετά απο μια βδομάδα. Προσωπικά δεν ξέρω πως ζούσα χωρίς αυτές, αν ήταν να έχω το ίδιο bright ήχο κατα μέσο όρο που έχω αλλάζοντάς τες κάθε 2 μήνες, θα έπρεπε να παίρνω χορδές κάθε 2 βδομάδες. Είναι πάντως άπειρες φορές που επειδή μου έσπασε κάποια έλιξιρ μετά τον πρώτο μήνα, έβαλα πχ κάποια ghs και 4-5 μέρες μετά ακουγόταν πιο παλιά απο τις 5 έλιξιρ που είχα πάνω.

Ακόμα παλιά που έβαζα διάφορες άλλες χορδές, περνούσαν 3 μέρες στις οποίες ο ήχος ήταν υπερβολικά μεταλλικός και δεν μπορούσα να κάνω ούτε σήκωμα ούτε τίποτα.
Τις προάλλες που πήρα την κιθάρα από το σέρβις με ghs πάνω, μου έσπασε μία την ίδια μέρα στην πρόβα και μία ακόμα μετά στο σπίτι. Τις πέταξα αμέσως.

Τέλος, καλές χορδές είναι οι χορδές που δεν έχουν σκουριάσει. Οι περισσότερες είναι αποθηκευμένες σε μή-αεροστεγείς συσκευασίες και αρκετές φορές έχω βάλει χορδές που ήταν ήδη για άλλαγμα. Γι'αυτό δεν είναι τόσο καλή ιδέα να παίρνετε πέντε-πέντε τα σετς εκτός κι αν είναι κλεισμένες σε αεροστεγές σακουλάκι. Πάντως νομίζω ότι απο γυμνές χορδές οι καλύτερες είναι οι ernie ball.

5

Κιθάρα - Μάρκες και τύποι / Απ: H πιο ασχημη κιθαρα...

« στις: 17/04/09, 20:29 »

Για αρχή, κάποιοι που σοβαρολογούσαν

6

Εφέ / Απ: Βοήθεια επιλογής overdrive

« στις: 17/04/09, 19:33 »

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Το link στο signature μου είναι myspace της μπάντας, μπορείς να ακούσεις την ηχογραφημένη προβα αν θες να δεις τι ήχο περίπου έχω στο μυαλό μου.

To plexitone όπως το άκουσα στο ιντερνετ σχεδόν με καλύπτει απο drive στο crunch κανάλι του, στο high gain σίγουρα. Τώρα για όγκο δεν ξέρω, αλλά μετά απο τόσα χρόνια έχω καταλήξει ότι ο όγκος βγαίνει κυρίως από το να μην αφαιρείς 10 db μεσαίων συχνοτήτων από το σήμα σου.
Ναι αυτό το fulltone είχα στα υπόψη, είμαστε και θεσσαλονίκη και δεν υπάρχουν πουθενά όλα αυτά να τα δοκιμάσει κανείς.
Το Ζakk Wylde νομίζω είναι ιδανικό πετάλι για κάποιον που φιλοδοξεί να χαθεί στη μείξη

Όσο για μικρά διακοπτάκια, αν παίζεις post-rock με 20 πετάλια για λίγα χρόνια μαθαίνεις να παίζεις ξυπόλυτος και να γυρνάς τα ρυθμιστικά στη μέση του κομματιού 

7

Εφέ / Απ: Distortion πεταλακι

« στις: 17/04/09, 19:11 »

Επαιζα με το metal zone μικρός και για πλάκα κουνούσα το διακόπτη των πριμων απο άκρη σε άκρη και ακουγόταν σα λευκός θόρυβος περασμένος μέσα απο wah. Ωραίο εφέ για noise solos 
Aν στείλεις το metalzone σου στον keeley να στο mod-άρει, μπορεί να ξεφορτωθεί το τζιτζίκι και να το κάνει να ακούγεται ανθρώπινο, άκου τα samples και δές.

Εγώ όταν είχα τέτοια τρέλα είχα πάρει το digitech metal master. Είναι ψηφιακό αλλά πολύ λιγότερο τζιτζίκι και δε σ'ενοχλεί τόσο που δεν έχει ρυθμιστικό για drive. Δε μου αρέσουν τα high gain πετάλια γενικά αλλά αυτό βρήκα τη να το κάνω, το συνέδεα κατευθείαν σε ακουστικά και εξασκούσα το χέρι μου στις deathμεταλιές, μου φάνηκε πολύ χρήσιμο. Γενικά βρίσκω κάπως άκυρο το να θεωρούν κατώτερο ένα digitech επειδή είναι ψηφιακό, δηλαδή το metal zone που είναι αναλογικό πόσο λιγότερο ψηφιακούρα ακούγεται έτσι όπως είναι;

8

Εφέ / Βοήθεια επιλογής overdrive

« στις: 17/04/09, 19:03 »

Γεια σας, είμαι καινούριος εδώ και θα ήθελα τα φώτα σας.
Ψάχνω να πάρω κάποιο overdrive για χρήση με τη μπάντα σε live καταστάσεις κλπ. Παίζουμε mathcore (για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι, κάτι ανάμεσα σε βαρύ ροκ ηχητικά που παραπέμπει σε prog/fusion μουσικά όσο και σε ακραίο metal παίξιμο). Θέλω κάτι που να ακούγεται φυσικο, "κρυστάλινο", δε χρειάζομαι πολύ gain η μεταλλάδικα eq με άπειρο κόψιμο στα μεσαία, απλά κάτι που να βγάζει γεμάτο ήχο σε όλο το φάσμα χωρίς παρακομπρεσαρισμένες δυναμικές και με χαρακτήρα, που να ακούγεται το ίδιο ευχάριστα όταν παίζεις μεταλλάδικα με το δεξί χέρι να mute-άρει τις χορδές ή όταν θα χτυπάς ολόκληρες συγχορδίες.

Για την ώρα είμαι ανάμεσα στο Seymour Duncan Twin Tube Classic, το Carl Martin Plexitone και το Radial Hot British.
Αν μπορεί να πει κανείς γνώμες για τα παραπάνω ή να προτείνει κάτι άλλο (πχ κάποιο fulltone) θα με βοηθήσει αρκετά. Έχω παίξει λίγο το hot british σε μέτριο λαμπάτο combo, πανεύκολο στο παίξιμο και σου λύνει το χέρι, είχε πολύ παραπάνω gain απ'όσο χρειάζομαι αλλά ακουγόταν πολύ κομπρεσαρισμένο, flat με φτωχές αρμονικές και χωρίς δυναμικές (δεν ξέρω σε πόσο μεγάλο βαθμό έφταιγε ο ενισχυτής γι'αυτά). Επίσης έχω δει σε videos το Twin Tube Classic, ακούγεται συμπαθητικά αλλά δε μου φαίνεται αρκετά crunchy, το tone είναι πάντα στα 3/4 και ακούγεται ένα σκαλοπατάκι πάνω απο λασπωμένο. Το carl martin ακούγεται πολύ όμορφα στα videos αλλά δεν ξέρω αν είναι καλύτερο από τα λαμπάτα. Όποιος τα έχει ακούσει απο κοντά ίσως μπορεί να ξεδιαλύνει πώς είναι το καθένα και να πει κάποια καλή γνώμη, ευχαριστώ.

9

Εφέ / Απ: ΠΡΟΒΑ ΣΕ STUDIO ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

« στις: 17/04/09, 18:37 »

αυτά που λέει ο mace καλύπτουν αρκετές απόψεις του θέματος

εμείς παίζουμε σε προβάδικο χωρίς μόνωση (μια κουρτίνα στο παράθυρο) και το 90% των προβλημάτων έχουν να κάνουν με τις ουρές των ντραμς και την ακουστική (επειδή δεν έχουμε τραγουδιστή τη βγάζουμε πιο εύκολα πάντως), τα υπόλοιπα προβλήματα συνήθως οφείλονται σε υπερβολικό gain στις κιθάρες σε μέτριους τρανζίστορ ενισχυτές που κομπρεσσάρουν πάρα πολύ και δεν αφήνουν καθόλου χώρο για άλλα όργανα, ή πρέπει οι κιθαρίστες να έχουμε αρκετά μεσαία για να ακουγόμαστε και να έχουμε όσο όγκο χρειάζεται (η παρανόηση ότι όγκος = "μπάσα 8, μεσαία 2" είναι μεταλλάδικο κατάλοιπο) αλλά όχι τόσα πολλά που να θάβουμε το μπασίστα με το δικό του ασθενικό ενισχυτή που δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του σε ένταση μόνο από τις χαμηλότερες συχνότητες και δίνει παραπάνω μεσαία με τη σειρά του.

Γενικά όταν είσαι σε πρόβα με μέτριο εξοπλισμό πρέπει να φύγεις από τη νοοτροπία ότι πρέπει να φτιάξεις τον ultra-high gain ήχο που γουστάρεις και να βρείς πως θα υπάρχει χώρος για όλους. Ο μπασίστας μας παίζει με ήχο τίγκα στα μεσαία που δε θα ήθελες να έχεις σε live, αλλά ξέρει ότι ο σκοπός της πρόβας είναι να ακούμε ο ένας τον άλλον.
Με λίγα λόγια δεν είναι μόνο μοιρασιά της έντασης αλλά και μοιρασιά συχνοτήτων αυτό που σε κάνει να ακούς καλά.

Δύσκολο πάντως να μην ακούει ο ντράμερ, είναι αυτός που άνετα ξεπερνάει τον ήχο των υπόλοιπων, οι οποίοι απλά κοιτάνε να έχουν αντίστοιχη ένταση. κι ο δικός μας φοράει ακουστικά καμιά φορά και αναρωτιέμαι πως γίνεται να σκαμπάζει κανείς απο δυναμικές μ'αυτά τα πράγματα στ'αυτιά του. τα ακουστικά κόβουν περισσότερο απο μεσαίες συχνότητες και πάνω φαντάζομαι, πράγμα που εξηγεί τι ακούει και τι όχι, αν πονάνε τ'αυτιά του ή παίζει πολύ δυνατά ή να βάλει κάτι που δεν κόβει τόσο πολύ τον ήχο, χαρτοπετσέτες πχ.