Εμφάνιση μηνυμάτων
1
Λοιπά / Απ: Πανεπιστημιακό άσυλο
« στις: 06/10/11, 04:28 »
http://e-rooster.gr/07/2006/295
καί:
http://ad-judicium.blogspot.com/2011/09/asylo.html:
Πάει λοιπόν το άσυλο. Μας τελείωσε.
iστορική μέρα η 24η Αυγούστου. Με μία συντριπτική πλειοψηφία, η Βουλή υπερψήφισε το νέο νόμο για τη μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, όπου μεταξύ πολλών άλλων αλλαγών, καταργήθηκε και το περίφημο Πανεπιστημιακό Άσυλο.
Τις μέρες που ακολούθησαν, στο twitter, στο facebook και στα blogs, έγινε ο κακός χαμός. Πάρα πολύς κόσμος αντιδρά λες και κάποιος τους σκότωσε τη μητέρα. Ορκίζονται εκδίκηση, εμφανίζονται έτοιμοι για τον υπερ πάντων αγώνα, και φυσικά διαλαλούν με όλη τους τη δύναμη ότι αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα εναντίον της δημοκρατίας. Διάβασα πραγματικά δεκάδες φορές αυτήν τη φράση, ότι το άσυλο ήταν το «τελευταίο προπύργιο της δημοκρατίας».
Ήταν όμως;
Κατά τη γνώμη μου, κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Ήταν ένας θεσμός που δεν είχε καμία απολύτως χρησιμότητα.
Ήταν μια συμβολική, λαϊκίστικη μπορείς να πεις, παραχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου στο φοιτητικό κίνημα, εκείνη την ιστορική τετραετία της Αλλαγής 1981-1985. Ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε το 1982. Φυσικά, για τότε ήταν μια πραγματική ευφυής πολιτική κίνηση. Άλλωστε, κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την ευφυΐα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές το 1973, τότε ακόμα πολύ πρόσφατο γεγονός, ήταν το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της πάλης ενάντια στην παρανομία της εξουσίας, της μάχης για τη δημοκρατία. Και φυσικά, η εισβολή των τανκ στη συνέχεια, το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της βίαιης κρατικής καταστολής, της αδιαφορίας για τη ζωή του πολίτη μπροστά στη διατήρηση της εξουσίας.
Οπότε, ποιος καλύτερος τρόπος να δείξεις το πόσο τιμάς το γεγονός, παρά το να θεσμοθετήσεις επίσημα, με νόμο, την απαγόρευση εισόδου των δυνάμεων καταστολής μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Ισχυρό λοιπόν ως σύμβολο το άσυλο. Αλλά στην ουσία, προσέφερε τίποτα; Είχε η ύπαρξη του ασύλου κάποια θετική συνεισφορά στην ελληνική κοινωνία; Στα κοινωνικά κινήματα; Στις λαϊκές διεκδικήσεις;
Όχι! Καμία! Καμία απολύτως!
Η μόνη του χρήση –διορθώστε με αν κάνω λάθος– ήταν για να αποτελούν τα πανεπιστημιακά κτίρια το καταφύγιο και το ορμητήριο διαφόρων αναρχικών-αντεξουσιαστικών «αντάρτικων πόλης», που τα έβαζαν συχνά-πυκνά, και συνήθως για ασήμαντες αφορμές, εναντίον δικαίων και αδίκων.
Και αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Σκεφτείτε το λίγο. Είσαι αντεξουσιαστής, είσαι αναρχικός, μισείς το σύστημα, θέλεις να το καταστρέψεις, και καταδέχεσαι να χρησιμοποιείς χώρους που το ίδιο το σύστημα σου παραχώρησε για καταφύγιό σου; Δεν είναι αντιφατικό; Δεν είναι γελοίο;
Σκεφτείτε το, αλήθεια! Φέρτε στο μυαλό σας μια μεγάλη επανάσταση. Ας πούμε του 1821. Οι Έλληνες επαναστατήσαμε για την ανεξαρτησία μας. Φαντάζεστε να λέει ο Σουλτάνος στον Κολοκοτρώνη ότι αν μπει στο τάδε κτίριο δεν θα τον πειράξει, και φαντάζεστε ο Κολοκοτρώνης να το δέχεται, και όταν τελειώνει η μάχη να μπαίνει μέσα στο κτίριο που του όρισε ο Σουλτάνος για να ξαποστάσει;
Αν ήμουν αντεξουσιαστής, αν ήμουν αναρχικός, θα σιχαινόμουν από τα βάθη της καρδιάς μου την ιδέα να χρησιμοποιώ έναν νόμο του αστικού κράτους, αυτού που ορκίζομαι να καταστρέψω, για να βρω καταφύγιο στον αγώνα μου!
Η όλη ιδέα θυμίζει περιφραγμένη παιδική χαρά:
«Παιδάκια, να! Εκεί μέσα κάντε ότι θέλετε, αν βγείτε έξω όμως θα σας κάνω ντα, καλά;»
Και φυσικά, με το περίσσευμα ανωριμότητας του αντεξουσιαστικού χώρου, την καλοδέχονταν την προσφορά, και μάλιστα την υπερασπίζονταν με όλη τους τη δύναμη.
Μία πολύ συνηθισμένη φράση-καραμέλα, ήταν ότι το άσυλο υπήρχε για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Απορώ πραγματικά πως ξεστομιζόταν αυτό το πράγμα από ανθρώπους με στοιχειώδη ευφυΐα. Σε μία δημοκρατική χώρα, που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, η κάθε πλατεία, το κάθε μπαλκόνι, και η τελευταία πέτρα της επικράτειάς της είναι άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών! Μία δημοκρατία δεν χρειάζεται θεσμοθετημένα καταφύγια! Ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, πρέπει να μπορεί να πει ή να γράψει οτιδήποτε!
καί:
http://ad-judicium.blogspot.com/2011/09/asylo.html:
Πάει λοιπόν το άσυλο. Μας τελείωσε.
iστορική μέρα η 24η Αυγούστου. Με μία συντριπτική πλειοψηφία, η Βουλή υπερψήφισε το νέο νόμο για τη μεταρρύθμιση των ΑΕΙ, όπου μεταξύ πολλών άλλων αλλαγών, καταργήθηκε και το περίφημο Πανεπιστημιακό Άσυλο.
Τις μέρες που ακολούθησαν, στο twitter, στο facebook και στα blogs, έγινε ο κακός χαμός. Πάρα πολύς κόσμος αντιδρά λες και κάποιος τους σκότωσε τη μητέρα. Ορκίζονται εκδίκηση, εμφανίζονται έτοιμοι για τον υπερ πάντων αγώνα, και φυσικά διαλαλούν με όλη τους τη δύναμη ότι αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα εναντίον της δημοκρατίας. Διάβασα πραγματικά δεκάδες φορές αυτήν τη φράση, ότι το άσυλο ήταν το «τελευταίο προπύργιο της δημοκρατίας».
Ήταν όμως;
Κατά τη γνώμη μου, κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Ήταν ένας θεσμός που δεν είχε καμία απολύτως χρησιμότητα.
Ήταν μια συμβολική, λαϊκίστικη μπορείς να πεις, παραχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου στο φοιτητικό κίνημα, εκείνη την ιστορική τετραετία της Αλλαγής 1981-1985. Ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε το 1982. Φυσικά, για τότε ήταν μια πραγματική ευφυής πολιτική κίνηση. Άλλωστε, κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε την ευφυΐα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους φοιτητές το 1973, τότε ακόμα πολύ πρόσφατο γεγονός, ήταν το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της πάλης ενάντια στην παρανομία της εξουσίας, της μάχης για τη δημοκρατία. Και φυσικά, η εισβολή των τανκ στη συνέχεια, το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της βίαιης κρατικής καταστολής, της αδιαφορίας για τη ζωή του πολίτη μπροστά στη διατήρηση της εξουσίας.
Οπότε, ποιος καλύτερος τρόπος να δείξεις το πόσο τιμάς το γεγονός, παρά το να θεσμοθετήσεις επίσημα, με νόμο, την απαγόρευση εισόδου των δυνάμεων καταστολής μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους.
Ισχυρό λοιπόν ως σύμβολο το άσυλο. Αλλά στην ουσία, προσέφερε τίποτα; Είχε η ύπαρξη του ασύλου κάποια θετική συνεισφορά στην ελληνική κοινωνία; Στα κοινωνικά κινήματα; Στις λαϊκές διεκδικήσεις;
Όχι! Καμία! Καμία απολύτως!
Η μόνη του χρήση –διορθώστε με αν κάνω λάθος– ήταν για να αποτελούν τα πανεπιστημιακά κτίρια το καταφύγιο και το ορμητήριο διαφόρων αναρχικών-αντεξουσιαστικών «αντάρτικων πόλης», που τα έβαζαν συχνά-πυκνά, και συνήθως για ασήμαντες αφορμές, εναντίον δικαίων και αδίκων.
Και αυτό είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Σκεφτείτε το λίγο. Είσαι αντεξουσιαστής, είσαι αναρχικός, μισείς το σύστημα, θέλεις να το καταστρέψεις, και καταδέχεσαι να χρησιμοποιείς χώρους που το ίδιο το σύστημα σου παραχώρησε για καταφύγιό σου; Δεν είναι αντιφατικό; Δεν είναι γελοίο;
Σκεφτείτε το, αλήθεια! Φέρτε στο μυαλό σας μια μεγάλη επανάσταση. Ας πούμε του 1821. Οι Έλληνες επαναστατήσαμε για την ανεξαρτησία μας. Φαντάζεστε να λέει ο Σουλτάνος στον Κολοκοτρώνη ότι αν μπει στο τάδε κτίριο δεν θα τον πειράξει, και φαντάζεστε ο Κολοκοτρώνης να το δέχεται, και όταν τελειώνει η μάχη να μπαίνει μέσα στο κτίριο που του όρισε ο Σουλτάνος για να ξαποστάσει;
Αν ήμουν αντεξουσιαστής, αν ήμουν αναρχικός, θα σιχαινόμουν από τα βάθη της καρδιάς μου την ιδέα να χρησιμοποιώ έναν νόμο του αστικού κράτους, αυτού που ορκίζομαι να καταστρέψω, για να βρω καταφύγιο στον αγώνα μου!
Η όλη ιδέα θυμίζει περιφραγμένη παιδική χαρά:
«Παιδάκια, να! Εκεί μέσα κάντε ότι θέλετε, αν βγείτε έξω όμως θα σας κάνω ντα, καλά;»
Και φυσικά, με το περίσσευμα ανωριμότητας του αντεξουσιαστικού χώρου, την καλοδέχονταν την προσφορά, και μάλιστα την υπερασπίζονταν με όλη τους τη δύναμη.
Μία πολύ συνηθισμένη φράση-καραμέλα, ήταν ότι το άσυλο υπήρχε για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Απορώ πραγματικά πως ξεστομιζόταν αυτό το πράγμα από ανθρώπους με στοιχειώδη ευφυΐα. Σε μία δημοκρατική χώρα, που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, η κάθε πλατεία, το κάθε μπαλκόνι, και η τελευταία πέτρα της επικράτειάς της είναι άσυλο για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών! Μία δημοκρατία δεν χρειάζεται θεσμοθετημένα καταφύγια! Ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε, πρέπει να μπορεί να πει ή να γράψει οτιδήποτε!