Μηνύματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ο ανάποδος

« στις: 28/10/17, 15:16 »

Κι αν η ζωή με κούρασε, ποτέ δεν θα μ' αλλάξει
εγώ σειρά δεν έβαζα κι ας μ' έβαζαν σε τάξη.
Στην τύχη όλα τ' άφηνα μα μ' άφηνε η τύχη,
έκοβα ένα δάχτυλο και φύτρωνε ένα νύχι.

Τα πρέπει καταδίκαζα μ' αθώωνα τα λάθη
και παθιαζόμουν με αυτούς που μίσησαν τα πάθη.
Δάκριζα με το γέλιο τους, γελούσα μ' ένα δάκρυ
στο κέντρο ξάπλωνα της γης κι έπεφτα απ' την άκρη.

Σκεφτόμουνα με την καρδιά, με το μυαλό αγαπούσα
άκουγα με τα μάτια μου και με τ' αυτιά κοιτούσα.
Αντίδραση στο καθεστώς, κατεστημένη δράση
κολλούσα σίδερο μ' ατμό, αφού κολλάει στη βράση.

Στις εκκλησιές βλαστήμαγα, στα γλέντια προσευχόμουν
και όταν με συμβούλευαν, όρθιος πάντα κοιμόμουν.
Από μωρό δεν ήθελα στο στόμα μου πιπίλα,
ανήφορο μου δώσανε, κι ήθελα κατρακύλα.

Από μικρό μου είπανε να λύνω και να δένω
και πως από τα λάθη μου θα πρέπει να μαθαίνω.
Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό κι όλο μπροστά πηγαίνω,
έχω λυτό χειρόφρενο... και χαλασμένο φρένο.

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Οι τέμπερες της ζωής

« στις: 27/10/17, 08:18 »

Ουάου... ένα πανέμορφο ξεκίνημα ημέρας έστω και με 8 χρόνια καθυστέρησης για εμένα. Να είσαι καλά.

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Θέλω

« στις: 27/10/17, 08:11 »

Καλώς σας βρήκα παιδιά. Την καλημέρα μου απλόχερα σε όλους...

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Θέλω

« στις: 09/10/17, 00:21 »

Θέλω στην έρημο να σπείρω, να θερίσω. Μ’ ένα κερί τη γη όλη θέλω να φωτίσω.
Θέλω να βρω ζωή σε μακρινό πλανήτη, να δω αν κι αυτή είναι φτιαγμένη από γρανίτη.
Θέλω να βρω σ’ ένα βουνό την Ατλαντίδα, και στης θαλάσσης το βυθό, να δω μια καταιγίδα.
Θέλω ο ουρανός να χαμηλώσει, να τον φτάνω, ν’ απλώνω χέρι και τ’ αστέρια του να πιάνω.


Θέλω τα κάστρα να μιλήσουν, να μου πούνε, τι είδαν τα μάτια τους… τι βλέπουν… τι θα δούνε.
Θέλω οι νεράιδες να χορεύουν όλη μέρα, σ’ ένα ρυθμό που άρπα θα δίνει και φλογέρα.
Θέλω με ζώα να καταφέρω να μιλήσω, μήπως του κόσμου τα προβλήματα θα λύσω.
Θέλω να δω τη μάνα γη μέσα στα σπλάχνα, μη της τα φάγαμε, κι αυτή δεν βγάζει άχνα.


Θέλω να πάψω να χρειάζομαι το ‘’θέλω’’, ή να το σπάσω με σφυρί και με σκαρπέλο.
Θέλω η θάλασσα και πάλι να γεμίσει, πειρατικά του Κάπταιν Τζίμη με χασίσι.
Θέλω οι πόλεις να μη μοιάζουν με κυψέλη, για ν’ απλωθεί πιο δίκαια στη φρυγανιά το μέλι.
Κι όλου του κόσμου τα παιδιά τα θέλω στις αυλές τους, να τρέχουν, να σκοντάφτουνε, στα γέλια στις χαρές τους.


Θέλω μονάχα μία μέρα να μπορούσα, να ‘μουν ελεύθερο πουλί και να πετούσα,
όπως κι αυτά σαν στη φωλιά μου θα γυρίσω, και γκρεμισμένη να την βρω… να κελαηδήσω.
Θέλω η γη να σταματήσει να γυρίζει, να δω όλα τα κάλλη της χωρίς να με ζαλίζει.
Θέλω να μπόραγα να γέμιζα με στίχους, των πάρκων τα παγκάκια τους, των φυλακών τους τοίχους.