1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΙΑΤΙ
« στις: 08/09/22, 01:31 »
Τρο-με-ρό!
Εμφάνιση μηνυμάτων
Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.
Σελίδες: [1]
2
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Όσο Αντέχω
« στις: 22/01/22, 20:15 »
Όπου κι αν πας,
όπου κι αν είσαι,
θα μ' αγαπάς
κι ας προσποιείσαι...
Στεναχωριέμαι,
μια σου θυμώνω,
δυο σ' απαρνιέμαι,
τρεις μετανιώνω...
Μα σ' αγαπάω,
και ας μη σ' έχω,
όπου κι αν πάω
κι όσο αντέχω...
22/01/2022
όπου κι αν είσαι,
θα μ' αγαπάς
κι ας προσποιείσαι...
Στεναχωριέμαι,
μια σου θυμώνω,
δυο σ' απαρνιέμαι,
τρεις μετανιώνω...
Μα σ' αγαπάω,
και ας μη σ' έχω,
όπου κι αν πάω
κι όσο αντέχω...
22/01/2022
3
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ήμασταν κάποτε παιδιά
« στις: 29/11/21, 21:25 »
Ήμασταν κάποτε παιδιά,
παιδιά που κάναν όνειρα,
μα τώρα τα κακόμοιρα
δεν κάνουμε πια!
Ήμασταν κάποτε παιδιά,
παιδιά που 'χανε βλέψεις,
μα τώρα αν το πιστέψεις,
δεν έχουμε πια!
Ήμασταν κάποτε άνθρωποι,
μα τώρα είμαστε απάνθρωποι...
παιδιά που κάναν όνειρα,
μα τώρα τα κακόμοιρα
δεν κάνουμε πια!
Ήμασταν κάποτε παιδιά,
παιδιά που 'χανε βλέψεις,
μα τώρα αν το πιστέψεις,
δεν έχουμε πια!
Ήμασταν κάποτε άνθρωποι,
μα τώρα είμαστε απάνθρωποι...
4
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Έναν άνθρωπο ξεχωριστό
« στις: 29/11/21, 21:20 »
Τόσοι άνθρωποι τριγύρω μόνοι,
κι εγώ ένας ακόμη,
τι παραπάνω αποζητώ;
Έναν άνθρωπο ξεχωριστό.
Κλείνω τα μάτια, λίγο ξεκλέβω,
με τη φαντασία ταξιδεύω,
και ονειρεύομαι για λίγο
πως έχω κάποιον να ξεφύγω.
Απ' τ' άχρωμα της κάθε ημέρας,
στα τόσα χρώματα του ουρανού,
τέτοια ταξίδια βγάζω εις πέρας
με το διαστημόπλοιο του νου.
Σε σκοτεινή όμορφη αμμουδιά
να χαζεύουμε ξάπλα τ' αστέρια,
και πλάι μου να 'χω σταθερά
δυο τρυφερά και ζεστά χέρια.
Κατακόκκινο φεγγάρι βγαίνει
κι απ' το πέλαγο ανεβαίνει,
κίτρινο δρόμο σχηματίζει
και τη θαλασσα φωτίζει.
Κι αργότερα ο ήλιος ανατέλλει,
κι εσύ να θέλεις να ρουφήξεις
τα τόσα χρώματα τριγύρω
κι όλες τις ομορφιές της φύσης.
Με έναν άνθρωπο ξεχωριστό,
μια κουβέντα μια κι ούτε μιλιά,
παγωμένες στο τελάρο μπύρες
και μια όμορφη ζεστή αγκαλιά.
Ύστερα πίσω επιστρέφει ο νους
και στη καρδιά μου γλυκός πόνος,
που ξύπνησα απ' τ' όνειρο
και νιώθω ακόμα πια πιο μόνος.
23/7/2020
κι εγώ ένας ακόμη,
τι παραπάνω αποζητώ;
Έναν άνθρωπο ξεχωριστό.
Κλείνω τα μάτια, λίγο ξεκλέβω,
με τη φαντασία ταξιδεύω,
και ονειρεύομαι για λίγο
πως έχω κάποιον να ξεφύγω.
Απ' τ' άχρωμα της κάθε ημέρας,
στα τόσα χρώματα του ουρανού,
τέτοια ταξίδια βγάζω εις πέρας
με το διαστημόπλοιο του νου.
Σε σκοτεινή όμορφη αμμουδιά
να χαζεύουμε ξάπλα τ' αστέρια,
και πλάι μου να 'χω σταθερά
δυο τρυφερά και ζεστά χέρια.
Κατακόκκινο φεγγάρι βγαίνει
κι απ' το πέλαγο ανεβαίνει,
κίτρινο δρόμο σχηματίζει
και τη θαλασσα φωτίζει.
Κι αργότερα ο ήλιος ανατέλλει,
κι εσύ να θέλεις να ρουφήξεις
τα τόσα χρώματα τριγύρω
κι όλες τις ομορφιές της φύσης.
Με έναν άνθρωπο ξεχωριστό,
μια κουβέντα μια κι ούτε μιλιά,
παγωμένες στο τελάρο μπύρες
και μια όμορφη ζεστή αγκαλιά.
Ύστερα πίσω επιστρέφει ο νους
και στη καρδιά μου γλυκός πόνος,
που ξύπνησα απ' τ' όνειρο
και νιώθω ακόμα πια πιο μόνος.
23/7/2020
5
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΜΦΥΛΙΟΣ
« στις: 21/06/21, 17:10 »
Tο ξέρω ότι δεν είναι χθεσινός. Τον μελέτησα εδώ στο μπλογκ. Απλά δε ξέρω πως είναι να γράφεις γι άλλους χωρίς να "νιώθεις"!
6
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΕΜΦΥΛΙΟΣ
« στις: 19/06/21, 16:45 »
Φίλε... Μ' αρέσει πολύ σαν σκέψη. Αυτός ο πόλεμος μέσα μας να φύγουμε ή να μείνουμε κοντά στο αντικείμενο πόθου μας. Το πιοτό, ο θυμός, το πείσμα, η ενοχή, και στο τέλος η αδυναμία μας. Ένα θα σου πω. Προσπάθησε να μην την πληγώνεις. Μη ξεχνάς ότι την αγαπάς. Δε χρειάζονται όλα τα υπόλοιπα. Κράτα τα μέσα σου γιατί θα την πληγώσεις, και μετά θα σε πονάει αυτό και υα μετανιώνεις... Υπομονή, φίλε. Επένδυσε έτσι όμορφα στη δημιουργία.
7
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Φαύλα φυλακή
« στις: 29/05/21, 12:12 »
Άνθρωποι περαστικοί
στης ζωής μας το βιβλίο,
ήρθαν για μια υπογραφή
κι είπαν ύστερα αντίο.
Άνθρωποι βιαστικοί,
που είχαν ίσως να δώσουν
λίγο παράδεισο μ' αυτοί,
φοβήθηκαν να νιώσουν.
Κι οι λίγοι υπομονετικοί,
που αφιερώσαν χρόνο,
σα σε μια φαύλα φυλακή
μείναν απ' οξυγόνο.
2/5/2021
στης ζωής μας το βιβλίο,
ήρθαν για μια υπογραφή
κι είπαν ύστερα αντίο.
Άνθρωποι βιαστικοί,
που είχαν ίσως να δώσουν
λίγο παράδεισο μ' αυτοί,
φοβήθηκαν να νιώσουν.
Κι οι λίγοι υπομονετικοί,
που αφιερώσαν χρόνο,
σα σε μια φαύλα φυλακή
μείναν απ' οξυγόνο.
2/5/2021
8
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δυο ματάκια καστανά
« στις: 19/05/21, 11:34 »
Δυο ματάκια καστανά,
πιο όμορφα δεν είδα,
είναι για μένα η ζωή,
το σπίτι, η πατρίδα.
Ίσως ότι ψάχνω να 'σαι 'συ,
στο σκοτάδι ένα φωτάκι,
ίσως είσαι εκείνο το νησί
που ονομάζεται Ιθάκη.
Δυο ματάκια καστανά
με 'κάναν ν' αγαπήσω,
δάκρυ σε 'κείνα να κυλά
δεν πρόκειται ν' αφήσω.
Ίσως ότι ψάχνω να 'σαι 'συ,
στο σκοτάδι ένα φωτάκι,
ίσως είσαι εκείνο το νησί
που ονομάζεται Ιθάκη.
Δυο ματάκια καστανά
δίχως νόημα αγαπώ,
γιατί να είμαστε μαζί
δεν το έχουμε σκοπό.
πιο όμορφα δεν είδα,
είναι για μένα η ζωή,
το σπίτι, η πατρίδα.
Ίσως ότι ψάχνω να 'σαι 'συ,
στο σκοτάδι ένα φωτάκι,
ίσως είσαι εκείνο το νησί
που ονομάζεται Ιθάκη.
Δυο ματάκια καστανά
με 'κάναν ν' αγαπήσω,
δάκρυ σε 'κείνα να κυλά
δεν πρόκειται ν' αφήσω.
Ίσως ότι ψάχνω να 'σαι 'συ,
στο σκοτάδι ένα φωτάκι,
ίσως είσαι εκείνο το νησί
που ονομάζεται Ιθάκη.
Δυο ματάκια καστανά
δίχως νόημα αγαπώ,
γιατί να είμαστε μαζί
δεν το έχουμε σκοπό.
9
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΔΙΚΙΟ
« στις: 18/05/21, 09:56 »
Μάλλον μου συμβαίνει τη δεδομένη χρονική στιγμή 
10
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΔΙΚΙΟ
« στις: 17/05/21, 14:10 »
Εμένα με άγγιξε πάντως, φίλε... Περιγράφεις ακριβώς τα αισθήματα όταν χάνεις τον άνθρωπό σου. Την αναζήτηση αφορμών, του να ξεφύγεις γράφοντας τους καλύτερους στίχους να της ταιριάζουν, που όμως κανένας δεν σου αρκεί τελικά γιατί θέλεις οι στίχοι να είναι τέλειοι. Όπως ακριβώς κι εκείνη. Την παρατήρηση "χαζών" μικροπραγμάτων που σου τη θυμίζουν, μέχρι και το σημείο που την ξανανταμώνεις και βλέπεις σε κείνη όλα αυτά που αγάπησες. Ενώ όλα πια είναι παρελθόν!
Και βάζω εγώ και τη σκέψη της αλλαγής συμπεριφοράς της από τη στιγμή που της είπες ότι την αγαπάς, που λόγω άβολης κατάστασης σου "κρύβεται", με αποτέλεσμα να μη βλέπεις στα μάτια της όσα είχες αγαπήσει. Και όταν ο έρωτας ξεθυμάνει και ανταμώσετε, τότε που είναι χαλαρή κι εκείνη, βλέπεις ξανά σε κείνη όσα αγάπησες και μελαγχολείς...
Και βάζω εγώ και τη σκέψη της αλλαγής συμπεριφοράς της από τη στιγμή που της είπες ότι την αγαπάς, που λόγω άβολης κατάστασης σου "κρύβεται", με αποτέλεσμα να μη βλέπεις στα μάτια της όσα είχες αγαπήσει. Και όταν ο έρωτας ξεθυμάνει και ανταμώσετε, τότε που είναι χαλαρή κι εκείνη, βλέπεις ξανά σε κείνη όσα αγάπησες και μελαγχολείς...
11
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κρυφτό
« στις: 14/05/21, 11:43 »
Θυμάμαι όταν ήμουνα
παιδί πολύ μικρό,
τ' αγαπημένο μου παιχνίδι
ήταν το κρυφτό.
Κρυβόμουν απ' τους άλλους
ποτέ να μη με βρουν,
άλλαζα τα ρούχα μου
μη με γνωρίσουν σα με δουν.
Και πάντα κέρδιζα,
μικρούς - μεγάλους,
γιατί κατάφερνα καλύτερα
απ' όλους να κρυφτώ.
Και ξελευθέρωνα
πάντα τους άλλους,
μα 'γω ποτέ μου δεν κατάφερα
να ξελευθερωθώ.
Και τώρα που μεγάλωσα
με κυνηγά αιώνια,
τ' αγαπημένο μου κρυφτό
μετά από τόσα χρόνια.
Κρύβομαι απ' τους άλλους
ακόμα μη με βρουν,
τη μάσκα μου αλλάζω
το πρόσωπό μου να μη δουν.
παιδί πολύ μικρό,
τ' αγαπημένο μου παιχνίδι
ήταν το κρυφτό.
Κρυβόμουν απ' τους άλλους
ποτέ να μη με βρουν,
άλλαζα τα ρούχα μου
μη με γνωρίσουν σα με δουν.
Και πάντα κέρδιζα,
μικρούς - μεγάλους,
γιατί κατάφερνα καλύτερα
απ' όλους να κρυφτώ.
Και ξελευθέρωνα
πάντα τους άλλους,
μα 'γω ποτέ μου δεν κατάφερα
να ξελευθερωθώ.
Και τώρα που μεγάλωσα
με κυνηγά αιώνια,
τ' αγαπημένο μου κρυφτό
μετά από τόσα χρόνια.
Κρύβομαι απ' τους άλλους
ακόμα μη με βρουν,
τη μάσκα μου αλλάζω
το πρόσωπό μου να μη δουν.
12
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κλόουν
« στις: 11/05/21, 13:54 »
Είν' ένας κλόουν
σε μια κοινωνία
που 'χει ξεχάσει να χαμογελάει.
Κι έμεινε μόνος,
να κάνει αστεία,
γελοίος μοιάζει σαν παραμιλάει.
"Πού πάτε ρε,
μικρά ανθρωπάκια,
έτσι που μοιάζετε σα ρομποτάκια;
Όπως κινείστε, κι όπως κοιτάτε,
χαμογελάτε ρε, πού πάτε;"
Λόγια απλά,
μα ποιος ν' ακούσει,
φάτσες ανέκφραστες γέμισ' η πόλη.
Έτσι βιαστικά που τρέχουν όλοι,
για τις δουλειές τους, σα σε γιουρούσι.
Κι έμειν' ο κλόουν
να γελάει μόνος,
πόσο ανάποδα τα φέρνει ο χρόνος;
Και να κοιτάζει,
και να χλευάζει,
όπως ο κόσμος μας σήμερα μοιάζει.
σε μια κοινωνία
που 'χει ξεχάσει να χαμογελάει.
Κι έμεινε μόνος,
να κάνει αστεία,
γελοίος μοιάζει σαν παραμιλάει.
"Πού πάτε ρε,
μικρά ανθρωπάκια,
έτσι που μοιάζετε σα ρομποτάκια;
Όπως κινείστε, κι όπως κοιτάτε,
χαμογελάτε ρε, πού πάτε;"
Λόγια απλά,
μα ποιος ν' ακούσει,
φάτσες ανέκφραστες γέμισ' η πόλη.
Έτσι βιαστικά που τρέχουν όλοι,
για τις δουλειές τους, σα σε γιουρούσι.
Κι έμειν' ο κλόουν
να γελάει μόνος,
πόσο ανάποδα τα φέρνει ο χρόνος;
Και να κοιτάζει,
και να χλευάζει,
όπως ο κόσμος μας σήμερα μοιάζει.
13
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στην πόλη
« στις: 07/05/21, 10:43 »
Γρήγορα περάσανε τα χρόνια
και ζω μόνος στη μεγάλη πόλη.
Λαοθάλασσα γύρω μου, κόσμος πολύς
μα άγνωστοι όλοι.
Αριθμός μέσα στο πλήθος νιώθω
κι έχω και μια τάση διαφυγής,
κι ηχορύπανση δημιουργεί τον πόθο
ενός λεπτού σιγής.
και ζω μόνος στη μεγάλη πόλη.
Λαοθάλασσα γύρω μου, κόσμος πολύς
μα άγνωστοι όλοι.
Αριθμός μέσα στο πλήθος νιώθω
κι έχω και μια τάση διαφυγής,
κι ηχορύπανση δημιουργεί τον πόθο
ενός λεπτού σιγής.
14
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Οι λέξεις
« στις: 03/05/21, 12:27 »
Σαν έγκυος σ' ένατο μήνα
φουσκώνουν μέσα μου όλα εκείνα,
που χρόνια ψάχνουν τρόπο
ελεύθερα να βγουν.
Και μόλις σπάσουν τα νερά μου
χιλιάδες ξεχειλίζουν τα μωρά μου,
"οι λέξεις" δίχως κόπο
γλυκά να ειπωθούν.
Σαν το ηφαίστειο που βράζει
οι στίχοι λάβα μέσα μου κοχλάζει,
καίνε, κλωτσούν και σπρώχνουν
μέσα στην κοιλιά μου.
Κι έτσι γεννώ σαν άλλος Δίας,
απ' το κεφάλι μου απεναντίας,
ένα ένα τα μωρά μου,
τα ποιήματά μου.
15/6/2015
φουσκώνουν μέσα μου όλα εκείνα,
που χρόνια ψάχνουν τρόπο
ελεύθερα να βγουν.
Και μόλις σπάσουν τα νερά μου
χιλιάδες ξεχειλίζουν τα μωρά μου,
"οι λέξεις" δίχως κόπο
γλυκά να ειπωθούν.
Σαν το ηφαίστειο που βράζει
οι στίχοι λάβα μέσα μου κοχλάζει,
καίνε, κλωτσούν και σπρώχνουν
μέσα στην κοιλιά μου.
Κι έτσι γεννώ σαν άλλος Δίας,
απ' το κεφάλι μου απεναντίας,
ένα ένα τα μωρά μου,
τα ποιήματά μου.
15/6/2015
15
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Του σήμερον το πεπραγμένο
« στις: 03/05/21, 12:16 »
Σπίτια ψηλά, μικρά μπαλκόνια,
ώρες ατέλειωτες τα παιδικά τα χρόνια
σ' ένα στενό μπαλκόνι, περιφραγμένο.
Φυλακές μικρές, στενά κελιά
και οι γονείς να λείπουνε για τη δουλειά,
αυτό είναι του σήμερον το πεπραγμένο.
Σπίτια παντού και χώροι πουθενά,
από τη θάλασσα στ' απέραντα βουνά,
κι αυτοκίνητα που τρέχουν δίχως αύριο.
Παιδιά που μεγαλώνουν ορφανά
γιατί οι γονείς τους λείπουν για δουλειά ξανά,
είναι το μέλλον και προβλέπεται μακάβριο.
13/9/2016
ώρες ατέλειωτες τα παιδικά τα χρόνια
σ' ένα στενό μπαλκόνι, περιφραγμένο.
Φυλακές μικρές, στενά κελιά
και οι γονείς να λείπουνε για τη δουλειά,
αυτό είναι του σήμερον το πεπραγμένο.
Σπίτια παντού και χώροι πουθενά,
από τη θάλασσα στ' απέραντα βουνά,
κι αυτοκίνητα που τρέχουν δίχως αύριο.
Παιδιά που μεγαλώνουν ορφανά
γιατί οι γονείς τους λείπουν για δουλειά ξανά,
είναι το μέλλον και προβλέπεται μακάβριο.
13/9/2016
16
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αφεντικό
« στις: 03/05/21, 12:08 »
Μάλιστα αφεντικό, διατάχτε!
Πως κορδώνεται κοιτάχτε,
έναν μαλ**α που νομίζει
πως με νοιάζει να γεμίζει
το στομάχι του κι η τσέπη
γιατί έτσι απλά πρέπει.
Μάλιστα αφεντικό, όπως τα λέτε!
Ποτέ για τίποτα δε φταίτε,
είστε μοναδικός, ο ένας,
σαν εσάς άλλος κανένας,
ο δικός μας ο ηγέτης,
στη ζωή μας ευεργέτης.
Μάλιστα αφεντικό, συγγνώμη!
Που 'χω τη δική μου γνώμη.
Συγγνώμη και με συγχωρείτε,
εσείς μόνο προσπαθείτε
μοναχά για το καλό μου
και για τον οβολό μου
Μάλιστα αφεντικό, έχετε δίκιο!
Στρατηγός με βλέμμα αντρίκιο,
στέκεται με περηφάνια,
θέλει δάφνες και στεφάνια,
και τον κόπο σου νομίζει
δεν πληρώνει μα χαρίζει.
18/6/2020
Πως κορδώνεται κοιτάχτε,
έναν μαλ**α που νομίζει
πως με νοιάζει να γεμίζει
το στομάχι του κι η τσέπη
γιατί έτσι απλά πρέπει.
Μάλιστα αφεντικό, όπως τα λέτε!
Ποτέ για τίποτα δε φταίτε,
είστε μοναδικός, ο ένας,
σαν εσάς άλλος κανένας,
ο δικός μας ο ηγέτης,
στη ζωή μας ευεργέτης.
Μάλιστα αφεντικό, συγγνώμη!
Που 'χω τη δική μου γνώμη.
Συγγνώμη και με συγχωρείτε,
εσείς μόνο προσπαθείτε
μοναχά για το καλό μου
και για τον οβολό μου
Μάλιστα αφεντικό, έχετε δίκιο!
Στρατηγός με βλέμμα αντρίκιο,
στέκεται με περηφάνια,
θέλει δάφνες και στεφάνια,
και τον κόπο σου νομίζει
δεν πληρώνει μα χαρίζει.
18/6/2020
Σελίδες: [1]