2
« στις: 22/09/05, 03:46 »
Κατ αρχήν ενα κομμάτι δεν είναι γραμμένο σε όλη του τη διάρκεια σε μία κλίμακα. Μπορεί να μεταπηδήσει και σε άλλες (συνήθως όμως τελειώνει με την αρχική).
Ακόμα, η τελευταία συγχορδία μπορεί να είναι όχι και τόσο σχετική σε μερικά κομμάτια με την τονικότητα.
Αυτό αποτελεί τις περισσότερες φορές εκφραστικό μέσο του καλλιτέχνη.Ενδεικτικά αναφέρω κομμάτια....
Εγινε η απώλεια συνήθειά μας - Διάφανα κρίνα---> Το κομμάτι είναι σε Εm και καταλήγει με την C
Φεύγει η ζωή -Τα φώτα που σβήνουν---> το κομμάτι είναι σε F#m και καταλήγει στη Bm.
Μια άλλη κατηγορία κλεισιμάτων είναι αυτό που λέν οι κλασσικοί "τρίτη του Πικαρντί". Ενα μινόρε κομμάτι να κλείνει με την ομόνυμη ματζόρε.Αν το συναντήσεις είναι ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό φινάλε(ειδικά αν υπάρχει και μια ωραία τριφωνία με φωνές!).
Θα συμφωνήσω με τον deepfritz . Ο οπλισμός και η ποιότητα των συγχορδιών είναι οι καλύτερες πυξίδες.
Παντώς να λες πάλι καλά που οι περισσότεροι μουσικοί επιλέγουν τονικό σύστημα. Υπάρχουν ρεύματα της μουσικής που δεν υπάρχει τονικό κέντρο. Τρέλλα!!!
Εμφάνιση μηνυμάτων
