71
Τελευταία μηνύματα
72
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κλεψύδρα...
« Τελευταίο μήνυμα από kuiper στις 07/12/24, 21:21 »Κλεψύδρα...
Στο τρένο των ανέμων σαν βρεθείς ταξιδευτής,
στα πέτρινα περάσματα του χρόνου επιβάτης,
μην περιμένεις στων ονείρων τους σταθμούς να κατεβείς,
είσαι’ ένας ξένος στο φινάλε της ζωής, λαθρεπιβάτης.
Ο χρόνος τρέχει στην κλεψύδρα της ζωής
κι’ εσύ απορείς πως έχει κιόλας σκοτεινιάσει,
σκέψεις παρήγορες, μα ποιας απαντοχής,
το πεπρωμένο ποιος μπορεί να προσπεράσει!
Λυσσομανάει του Δεκέμβρη η καταιγίδα
κι’ είναι απόβραδο και γκρίζα σιωπή,
ξεσπά του σύννεφου η οργή σε πλημμυρίδα
σκοτάδι άβατο κι’ ούτε μια κάποια αναλαμπή.
Σταυρόλεξο με κουρασμένες έννοιες,
μπερδέματα οριζοντίως και καθέτως,
απούσες της ζωής οι εύνοιες,
κι’ ο καϊμακλίδικος αγλύκαντος και νέτος.
Αναρριπίζει ο χρόνος τις ματιές που απομένουν,
στην κάψα για μια σκιάδα, όνειρο απατηλό,
τα όνειρα της Κυριακής βαριανασαίνουν,
πρόβλημα δυσεπίλυτο, ανάκουστο μελό.
Γλιστρά απ’ τα δάχτυλα τ’ όμορφο κομπολόι,
ούτε στου λύχνου το αχνόφεγγο συναλλαγή,
χτυπά μεσάνυχτα του τοίχου το ρολόι,
κοντά στα ξημερώματα, μοιραία υποταγή.
Μα εγώ το κόκκινο κρασί απ’ τα φιλιά της
δίνω στον έρωτα να πιει να λιγωθεί στην αγκαλιά της,
να σβήσω δυο γραμμές απ’ το τεφτέρι το ραμμένο
να ξεχαστώ απ’ της ζωής, αυτό που λένε πεπρωμένο.
γ. χ.
Στο τρένο των ανέμων σαν βρεθείς ταξιδευτής,
στα πέτρινα περάσματα του χρόνου επιβάτης,
μην περιμένεις στων ονείρων τους σταθμούς να κατεβείς,
είσαι’ ένας ξένος στο φινάλε της ζωής, λαθρεπιβάτης.
Ο χρόνος τρέχει στην κλεψύδρα της ζωής
κι’ εσύ απορείς πως έχει κιόλας σκοτεινιάσει,
σκέψεις παρήγορες, μα ποιας απαντοχής,
το πεπρωμένο ποιος μπορεί να προσπεράσει!
Λυσσομανάει του Δεκέμβρη η καταιγίδα
κι’ είναι απόβραδο και γκρίζα σιωπή,
ξεσπά του σύννεφου η οργή σε πλημμυρίδα
σκοτάδι άβατο κι’ ούτε μια κάποια αναλαμπή.
Σταυρόλεξο με κουρασμένες έννοιες,
μπερδέματα οριζοντίως και καθέτως,
απούσες της ζωής οι εύνοιες,
κι’ ο καϊμακλίδικος αγλύκαντος και νέτος.
Αναρριπίζει ο χρόνος τις ματιές που απομένουν,
στην κάψα για μια σκιάδα, όνειρο απατηλό,
τα όνειρα της Κυριακής βαριανασαίνουν,
πρόβλημα δυσεπίλυτο, ανάκουστο μελό.
Γλιστρά απ’ τα δάχτυλα τ’ όμορφο κομπολόι,
ούτε στου λύχνου το αχνόφεγγο συναλλαγή,
χτυπά μεσάνυχτα του τοίχου το ρολόι,
κοντά στα ξημερώματα, μοιραία υποταγή.
Μα εγώ το κόκκινο κρασί απ’ τα φιλιά της
δίνω στον έρωτα να πιει να λιγωθεί στην αγκαλιά της,
να σβήσω δυο γραμμές απ’ το τεφτέρι το ραμμένο
να ξεχαστώ απ’ της ζωής, αυτό που λένε πεπρωμένο.
γ. χ.
73
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το Λίκνο του Οκτώβρη!
« Τελευταίο μήνυμα από kuiper στις 05/12/24, 10:43 »Το Λίκνο του Οκτώβρη!
Δευτέρα, δέκα οκτώ του Οκτώβρη, η πρώτη ανάσα της ζωής ώθηση στις στροφές των πεπρωμένων.
Αδιάβαστες, κρυφές της μοίρας οι γραφές,
“βολίδα” και ο χρόνος της ζωής.
Του Οκτώβρη το ταξίδι του σήμερα ένας ακόμη κύκλος, ακόμα μια ματιά από το φτωχικό το λίκνο του Οκτώβρη,
από το μακρινό το χθες, από το χαμόγελο των άγνωστων εκείνων κόσμων, τις ζεστές αγκαλιές του τότε, στο άγνωστο
σ’ αγαπώ του τώρα.
Και ήρθε η μοίρα το λίκνο του Οκτώβρη να στολίσει
με τα στρωσίδια τα υφαντά της μάνας,
γράμμα για της ζωής του τα μελλούμενα ν' αφήσει
κι' ένα λουλούδι γιατρικό, φιλί βαλεριάνας.
Ο χρόνος ήρθε κι' έφερε γιορτή
ηλιόλουστο το πρωινό τ' αγαπημένο,
κεράσματα, μέλι ζεστό με τη ρακή
κι' ήμουν κι' εγώ εκεί,
μια “ατραξιόν” στο πεπρωμένο.
Όμως περνάει γρήγορα ο καιρός
του λύχνου τις ματιές ο χρόνος σβήνει
θειάφι για φωτιά στην παραστιά
σπίθα στη στάχτη για το αύριο να μείνει,
θαμπή της νύχτας η ματιά.
Ξημέρωμα με χιόνια Κυριακή
αγλύκαντος κι' ο χόντρος με το γάλα
δύσκολη της δευτέρας η γραμματική
βοριάς στο λάθος η δασκάλα.
Χριστούγεννα ονειρεμένο πρωινό
όμως δεν άλλαξε ο ήλιος, το φεγγάρι,
κρίκος αδύναμος τραπέζι γιορτινό,
αλλού το όνειρο αλλού και το λογάρι.
Χιονίστρες στου Δεκέμβρη τα “αλώνια”
μαγκάλι αναμμένο για παρηγοριά,
άγνωστα τα πολύχρωμα μπαλόνια,
τα σύννεφα στα όνειρα βαριά.
Σβουρίζει ο βορράς το χιόνι,
στην παραστιά τρίζουν οι βίτσες οι χλωρές
θέλει καιρό να' ρθει το χελιδόνι,
κηπούλια παγωμένα και σπορές.
Απ' τους χοχλιούς το μοιρολόι περισσεύει,
σκολιάτικος μεζές μπουμπουριστός,
λάθρα τσιγάρο κι' ο χιονιάς που αγριεύει,
χιονάνθρωπος με παρασύρα αγκαλιαστός.
Του ανηφορά παραπονιάρικα παιχνίδια,
τ' αστροπελέκια έφεραν βροχή,
ανεπαλιές στα υφαντά στρωσίδια,
τ' αχινοπόδι το ξερό να μη βραχεί.
Λιαστή ντομάτα στην καλαμωτή.
στης παραστιάς τη χόβολη πατάτα,
το πάτημα στους ομανίτες να μη μαθευτεί,
συντροφικά να μείνουνε μαντάτα.
Κοντοπαντέλονο παλικαράκι στο σεργιάνι,
για ντάκο με ντομάτα καμιά αθιβολή,
άγουρο λάδι για τη γρίπη να σε γιάνει,
από τα τρία Τ Τ Τ γράμμα επίσημο, παραλαβή.
Δυο μαντινάδες στο τεφτέρι το ραμμένο,
μαργώνουνε τα χέρια στο χιονιά,
μια σουσουράδα θήραμα αγαπημένο,
κοπάδι διαβατάρικα των μύλων τα πανιά.
Αλύγιστος ο δικαστής, ο χρόνος,
δεν έχει τέλος ο δωδέκατος χιονιάς,
απ' τις χιονίστρες οι πληγές κι' ο πόνος,
λες κι' είναι άπονη η ζωή, φονιάς.
Κοφτές βεντούζες για να πέσει ο πυρετός,
τα γιατροσόφια έχουνε παγίδες,
μένει αταξίδευτος και ο χαρταετός,
καλμόλ και καλμοντίνες είναι λίγες.
Γεύση πικρή οι ασκορδουλάκοι,
είναι που φεύγεις σαν το χέλι που γλιστρά
θα περισσέψουν στο πιθάρι και οι ντάκοι,
ο χρόνος χείμαρρος κυλά.
Έλιωσε το τεφτέρι το ραμμένο
προσάναμμα της κρύας παραστιάς
στ' αζήτητα το λίκνο αφημένο
δίχως ιάματα και φύλλα της μυρτιάς.
Όμως άλλη μια προσπάθεια να τα πούμε,
εγώ του σήμερα ο ξένος κι’ εσύ κοπέλι του χθες…
Εγώ είχα λέει… εκεινιά την ταχινή
ένα δυο μπίλιες πήλινες και δυο αμάδες
από πηλό κι’ από κοχύλια τιμαλφή
το σπίτι μου έδερναν αλύπητα βοριάδες
κι’ ήταν με χώμα και καλάμια η οροφή.
Την πέτρα έσκιζε ο ήλιος του καλοκαιριού
στης άνοιξης τα όνειρα κρυφομιλούσα
φθινόπωρο, η ώρα του παραμυθιού
τα χειμωνιάτικα πουλιά πετροβολούσα.
Είχα του λύχνου την παρέα τις νυχτιές
τον Ερωτόκριτο στης γειτονιάς το φωνογράφο
για τις ανέμελες του κόσμου μου ματιές
ένα κοντύλι με κλωστή στη πλάκα μου να γράφω.
Ανηφοριές, κατηφοριές, στα καλντερίμια
ρίμες παθιάρικες στους στίχους της βροχής
τις Κυριακές θηρεύοντας καρδιές κι’ αγρίμια,
στα πεφταστέρια όνειρα γλυκιάς απαντοχής.
Στις γειτονιές τις πλουμισμένες σεργιανούσα
από το δώμα αγνάντευα των μύλων τα πανιά
κρυφές ματιές ντροπιάρικα φιλοξενούσα
στην ανθισμένη της αυλής μου λεμονιά.
Είχα χαμόγελα στ’ αλήθεια με μεθούσαν
κι’ ένα φεγγάρι κέρινο για συντροφιά
μα ξέμειναν, λένε πως δεν μπορούσαν
στου χρόνου τους ορίζοντες, τη συννεφιά.
Γιάννης Χαρκιολάκης
Δευτέρα, δέκα οκτώ του Οκτώβρη, η πρώτη ανάσα της ζωής ώθηση στις στροφές των πεπρωμένων.
Αδιάβαστες, κρυφές της μοίρας οι γραφές,
“βολίδα” και ο χρόνος της ζωής.
Του Οκτώβρη το ταξίδι του σήμερα ένας ακόμη κύκλος, ακόμα μια ματιά από το φτωχικό το λίκνο του Οκτώβρη,
από το μακρινό το χθες, από το χαμόγελο των άγνωστων εκείνων κόσμων, τις ζεστές αγκαλιές του τότε, στο άγνωστο
σ’ αγαπώ του τώρα.
Και ήρθε η μοίρα το λίκνο του Οκτώβρη να στολίσει
με τα στρωσίδια τα υφαντά της μάνας,
γράμμα για της ζωής του τα μελλούμενα ν' αφήσει
κι' ένα λουλούδι γιατρικό, φιλί βαλεριάνας.
Ο χρόνος ήρθε κι' έφερε γιορτή
ηλιόλουστο το πρωινό τ' αγαπημένο,
κεράσματα, μέλι ζεστό με τη ρακή
κι' ήμουν κι' εγώ εκεί,
μια “ατραξιόν” στο πεπρωμένο.
Όμως περνάει γρήγορα ο καιρός
του λύχνου τις ματιές ο χρόνος σβήνει
θειάφι για φωτιά στην παραστιά
σπίθα στη στάχτη για το αύριο να μείνει,
θαμπή της νύχτας η ματιά.
Ξημέρωμα με χιόνια Κυριακή
αγλύκαντος κι' ο χόντρος με το γάλα
δύσκολη της δευτέρας η γραμματική
βοριάς στο λάθος η δασκάλα.
Χριστούγεννα ονειρεμένο πρωινό
όμως δεν άλλαξε ο ήλιος, το φεγγάρι,
κρίκος αδύναμος τραπέζι γιορτινό,
αλλού το όνειρο αλλού και το λογάρι.
Χιονίστρες στου Δεκέμβρη τα “αλώνια”
μαγκάλι αναμμένο για παρηγοριά,
άγνωστα τα πολύχρωμα μπαλόνια,
τα σύννεφα στα όνειρα βαριά.
Σβουρίζει ο βορράς το χιόνι,
στην παραστιά τρίζουν οι βίτσες οι χλωρές
θέλει καιρό να' ρθει το χελιδόνι,
κηπούλια παγωμένα και σπορές.
Απ' τους χοχλιούς το μοιρολόι περισσεύει,
σκολιάτικος μεζές μπουμπουριστός,
λάθρα τσιγάρο κι' ο χιονιάς που αγριεύει,
χιονάνθρωπος με παρασύρα αγκαλιαστός.
Του ανηφορά παραπονιάρικα παιχνίδια,
τ' αστροπελέκια έφεραν βροχή,
ανεπαλιές στα υφαντά στρωσίδια,
τ' αχινοπόδι το ξερό να μη βραχεί.
Λιαστή ντομάτα στην καλαμωτή.
στης παραστιάς τη χόβολη πατάτα,
το πάτημα στους ομανίτες να μη μαθευτεί,
συντροφικά να μείνουνε μαντάτα.
Κοντοπαντέλονο παλικαράκι στο σεργιάνι,
για ντάκο με ντομάτα καμιά αθιβολή,
άγουρο λάδι για τη γρίπη να σε γιάνει,
από τα τρία Τ Τ Τ γράμμα επίσημο, παραλαβή.
Δυο μαντινάδες στο τεφτέρι το ραμμένο,
μαργώνουνε τα χέρια στο χιονιά,
μια σουσουράδα θήραμα αγαπημένο,
κοπάδι διαβατάρικα των μύλων τα πανιά.
Αλύγιστος ο δικαστής, ο χρόνος,
δεν έχει τέλος ο δωδέκατος χιονιάς,
απ' τις χιονίστρες οι πληγές κι' ο πόνος,
λες κι' είναι άπονη η ζωή, φονιάς.
Κοφτές βεντούζες για να πέσει ο πυρετός,
τα γιατροσόφια έχουνε παγίδες,
μένει αταξίδευτος και ο χαρταετός,
καλμόλ και καλμοντίνες είναι λίγες.
Γεύση πικρή οι ασκορδουλάκοι,
είναι που φεύγεις σαν το χέλι που γλιστρά
θα περισσέψουν στο πιθάρι και οι ντάκοι,
ο χρόνος χείμαρρος κυλά.
Έλιωσε το τεφτέρι το ραμμένο
προσάναμμα της κρύας παραστιάς
στ' αζήτητα το λίκνο αφημένο
δίχως ιάματα και φύλλα της μυρτιάς.
Όμως άλλη μια προσπάθεια να τα πούμε,
εγώ του σήμερα ο ξένος κι’ εσύ κοπέλι του χθες…
Εγώ είχα λέει… εκεινιά την ταχινή
ένα δυο μπίλιες πήλινες και δυο αμάδες
από πηλό κι’ από κοχύλια τιμαλφή
το σπίτι μου έδερναν αλύπητα βοριάδες
κι’ ήταν με χώμα και καλάμια η οροφή.
Την πέτρα έσκιζε ο ήλιος του καλοκαιριού
στης άνοιξης τα όνειρα κρυφομιλούσα
φθινόπωρο, η ώρα του παραμυθιού
τα χειμωνιάτικα πουλιά πετροβολούσα.
Είχα του λύχνου την παρέα τις νυχτιές
τον Ερωτόκριτο στης γειτονιάς το φωνογράφο
για τις ανέμελες του κόσμου μου ματιές
ένα κοντύλι με κλωστή στη πλάκα μου να γράφω.
Ανηφοριές, κατηφοριές, στα καλντερίμια
ρίμες παθιάρικες στους στίχους της βροχής
τις Κυριακές θηρεύοντας καρδιές κι’ αγρίμια,
στα πεφταστέρια όνειρα γλυκιάς απαντοχής.
Στις γειτονιές τις πλουμισμένες σεργιανούσα
από το δώμα αγνάντευα των μύλων τα πανιά
κρυφές ματιές ντροπιάρικα φιλοξενούσα
στην ανθισμένη της αυλής μου λεμονιά.
Είχα χαμόγελα στ’ αλήθεια με μεθούσαν
κι’ ένα φεγγάρι κέρινο για συντροφιά
μα ξέμειναν, λένε πως δεν μπορούσαν
στου χρόνου τους ορίζοντες, τη συννεφιά.
Γιάννης Χαρκιολάκης
74
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Το εξπρες του Δεκέμβρη.
« Τελευταίο μήνυμα από kuiper στις 05/12/24, 10:25 »Το εξπρές του Δεκέμβρη.
Έχω μια θέση στο εξπρές της καρδιάς μου,
που μένει άδεια στα όνειρά μου.
Δεν τη νοικιάζω μα τη χαρίζω,
στα πεφταστέρια της νύχτας το ψιθυρίζω.
Πολλοί τη θέλουν μα να κατέβουν
σε κάποια στάση,
προτού το τρένο στο τέλος φτάσει.
Άλλοι τη θέλουν να ταξιδέψουν,
να παίξουν,
στις καταιγίδες όμως να ξεπεζέψουν.
Κι’ εγώ λυπάμαι που μένει άδεια,
θα είχα παρέα τα γκρίζα βράδια.
Το τρένο σφυρίζει για το ταξίδι
κι’ ας μην αξίζει.
Με άδεια τη θέση που είχα κρατήσει,
σ' ένα χαμόγελο του που είχα αγαπήσει.
γ. χ.
Έχω μια θέση στο εξπρές της καρδιάς μου,
που μένει άδεια στα όνειρά μου.
Δεν τη νοικιάζω μα τη χαρίζω,
στα πεφταστέρια της νύχτας το ψιθυρίζω.
Πολλοί τη θέλουν μα να κατέβουν
σε κάποια στάση,
προτού το τρένο στο τέλος φτάσει.
Άλλοι τη θέλουν να ταξιδέψουν,
να παίξουν,
στις καταιγίδες όμως να ξεπεζέψουν.
Κι’ εγώ λυπάμαι που μένει άδεια,
θα είχα παρέα τα γκρίζα βράδια.
Το τρένο σφυρίζει για το ταξίδι
κι’ ας μην αξίζει.
Με άδεια τη θέση που είχα κρατήσει,
σ' ένα χαμόγελο του που είχα αγαπήσει.
γ. χ.
75
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΖΩΗ
« Τελευταίο μήνυμα από ΠΟΙΟΣ στις 05/12/24, 00:34 »Είχε φυτρώσει , είχε ψηλώσει , είχε ανθίσει και κάρπισε
είχε λυγίσει , είχε ραγίσει, είχε μπατάρει και σάπισε
είδε τη μέρα , είδε τη νύχτα , είδε τον ήλιο και το φεγγάρι
είδε το χώμα , είδε την λάσπη , και το κουφάρι του χωρίς κλωνάρι
Τριφύλλι πράσινο έχει σκεπάσει τα φύλλα του
φωτιά και κάρβουνο μέσα στο τζάκι, τα ξύλα του
Α.Π.
είχε λυγίσει , είχε ραγίσει, είχε μπατάρει και σάπισε
είδε τη μέρα , είδε τη νύχτα , είδε τον ήλιο και το φεγγάρι
είδε το χώμα , είδε την λάσπη , και το κουφάρι του χωρίς κλωνάρι
Τριφύλλι πράσινο έχει σκεπάσει τα φύλλα του
φωτιά και κάρβουνο μέσα στο τζάκι, τα ξύλα του
Α.Π.
76
Μετατροπές, βλάβες, συντήρηση, κατασκευές / Απ: Stainless Steel Re-fretting
« Τελευταίο μήνυμα από Alex_Under στις 02/12/24, 09:41 »Δεν το έψαξα πολύ. Περίμενα καμιά απάντηση εδώ. Κάπου είχα διαβάσει για έναν Luthier ο οποίος όμως όταν τον google-αρα είδα ότι μάλλον μετακόμισε Κύπρο.
Έχεις κάποια πρόταση/προσωπική εμπειρία;
Έχεις κάποια πρόταση/προσωπική εμπειρία;
77
Μετατροπές, βλάβες, συντήρηση, κατασκευές / Απ: Stainless Steel Re-fretting
« Τελευταίο μήνυμα από panixgr στις 30/11/24, 19:10 »βρηκες τπτ ?
78
Δικοί μας αυτοσχεδιασμοί και διασκευές / Απ: Sunset driving in the 80s, listening to this solo!
« Τελευταίο μήνυμα από panixgr στις 30/11/24, 19:04 »ωραίος!
79
Μουσικά νέα και συζητήσεις / Μουσικός Χρονοχώρος 1917 - 2024
« Τελευταίο μήνυμα από paradoxologos στις 16/11/24, 19:24 »Επί του πιεστηρίου και από 10.12.2024 διαθέσιμο, το τέταρτο δισκάκι της σειράς
«Μουσικός Χρονοχώρος 1917 – 2024»
Δείτε και ακούστε ένα δείγμα. Όπως και τα προηγούμενα τρία, περιλαμβάνει 7 ηχογραφήσεις από τις ιστορικές του 1917 και 7 επανεκτελέσεις τους.
Με μια μικρή μικρή οικονομική ενίσχυση της Πρωτοβουλίας Παράδοξον, μπορείτε να το (ή και τα 4 της σειράς) προμηθευτείτε, ταχυδρομικώς!
https://www.youtube.com/watch?v=Uv6Dw_il8lQ
«Μουσικός Χρονοχώρος 1917 – 2024»
Δείτε και ακούστε ένα δείγμα. Όπως και τα προηγούμενα τρία, περιλαμβάνει 7 ηχογραφήσεις από τις ιστορικές του 1917 και 7 επανεκτελέσεις τους.
Με μια μικρή μικρή οικονομική ενίσχυση της Πρωτοβουλίας Παράδοξον, μπορείτε να το (ή και τα 4 της σειράς) προμηθευτείτε, ταχυδρομικώς!
https://www.youtube.com/watch?v=Uv6Dw_il8lQ
80
Δικοί μας αυτοσχεδιασμοί και διασκευές / Απ: Emotional Blues in B Dorian
« Τελευταίο μήνυμα από bathan στις 11/11/24, 16:11 »
