87
« Τελευταίο μήνυμα από kuiper στις 25/10/24, 16:34 »
Πες μου σ’ αγαπώ!
( Από τη δεύτερη έκδοση του βιβλίου μου «Δακρυσμένα χαμόγελα»)
Με το χρυσάφι των μαλλιών μου σε χαϊδεύω
κι’ απ’ τα σμαράγδια των ματιών μου σε θωρώ
είμαι μια στάλα που τα θέλω σου αναδεύω
στης φαντασίας σου τον κόσμο «οδοιπορώ».
Ακροβατώντας στον ιστό της σκέψης σου
καταδύομαι στον άναρχο κόσμο των οραμάτων σου.
Σ’ αγαπώ ψιθυρίζω στους ανέμους, στις θύελλες, στις
καταιγίδες κάθε φορά που τα παιχνιδίσματα τους με
φέρνουν κοντά σου.
Το συννεφάκι που στην αγκαλιά του με κρατούσε, εσύ
στον ουράνιο θόλο το σμίλεψες εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα.
Και καθώς το καλέμι της σκέψης σου αυλάκωνε τις νερογραμμές
μου μονολογούσες.
Να μ’ αγαπάς!
Στην κάψα να’ σαι η δροσιά μου,
στην παγωνιά η ζεστασιά μου.
Και από τότε ταξιδεύω…
Ταξιδεύω μέσα στης φαντασίας σου το άπειρο,
στα δάκρυα σου, στο χαμόγελο σου, στον πόνο,
στη χαρά σου, στην πίκρα, στα όνειρα σου.
Και ρωτάς κάθε φορά που ο ουρανός σου συννεφιάζει.
Που είσαι;
Κι’ εγώ σ’ ακούω, θύελλες περνώ και καταιγίδες,
αστροπελέκια και τυφώνες.
Τα χρυσά τα μαλλιά μου να χαϊδέψεις, τα πράσινα τα μάτια μου να
διαβάσεις, από τα χείλη μου ν’ ακούσεις, σ’ αγαπώ.
Να σου θυμίσω λίγες από τις αμέτρητες φορές που ήρθα κοντά σου.
Στο θερινό το σινεμά δίπλα στο αγιόκλημα σε είχα δει μια αυγουστιάτικη βραδιά
και ήσουν μόνος,
πάλι για μένα έγραφες…
Που να’ σαι τώρα;
Και είπα να σου θυμίσω πως είμαι πάντα κοντά σου.
Το πρόσωπο σου χάιδεψα, ξαφνιάστηκες, κοίταξες τον ουρανό με απορία.
Θα βρέξει είπες μέσα σου, μα πως, βροχή από ένα λευκό συννεφάκι;
Τότε κατάλαβες, το δροσερό το χάδι δικό μου ήταν, το μαντήλι που με σκούπισες κοίταξες
κι’ ύστερα το φίλησες.
Το δάκρυ σου με συγκίνησε, μα τι θα μπορούσα να κάνω;
Μια σταγόνα της βροχής μονάχα είμαι.
Κυριακή βράδυ, στο ραντεβού δεν πήγες, γιατί;
Δεν φαινόταν πω θα βρέξει κι’ όμως…
Τρίτη θέση στο τρένο, μόνος στο ταξίδι του χρόνου, πάλι για μένα στίχους έγραφες
κι’ εγώ να κρατηθώ στο τζάμι προσπαθούσα.
Λίγο πριν χαθώ με είδες και μου χαμογέλασες, σ’ αγαπώ μου είπες κι’ εγώ χάρηκα
κι’ έγινα ήλιος ανέσπερο φως.
Καλοκαίριασε, κουράστηκες να ρίχνεις τις πέτρες στη θάλασσα μέχρι που τ’ αστροπελέκια
έφεραν σταγόνες βροχής.
Εμένα θυμήθηκες, τη δική σου σταγόνα, τη δική σου σταλαγματιά της βροχής.
Και τότε την νοτισμένη άμμο βάλθηκες να πλάθεις.
Ένα κάστρο για την πριγκίπισσα σου.
Θα είχες πιει δυο ποτηράκια παραπάνω.
Απόκριες ήταν, φαινόσουν χαρούμενος, γλεντούσες τη «μασκαρεμένη» βραδιά
κι’ όμως τ’ αστέρια θωρούσες, ή μήπως τα γκρίζα σύννεφα που ετοιμάζονταν τα δάκρυα
τους ν’ αφήσουν;
Βράχηκες μα δεν σ’ ένοιαζε, είχες εμένα δίπλα σου και με καμάρωνες, όμορφη βραδιά…
Κουράστηκες από τις κακοτοπιές κι’ είπες να ξαποστάσεις.
Δίπλα στης μοναξιάς σου τ’ ακρογιάλι, την άμμο σκαλίζεις και είσαι μόνος.
Το φθινόπωρο έφτασε και το δάκρυ σου κατηφορίζει αργά για να χαθεί «αμίλητο» στο χώμα.
Με απορία με κοιτάζεις, λες και με θωρείς πρώτη φορά,
θέλω κάτι ακόμα να σου πω μου λες…
Μ’ ένα απ’ τα πέπλα σου χαρά μου μαγικό,
σαν χάδι στο μεθύσι μου απόψε σκέπασε με
κι’ απ’ τη δροσιά σου κέρνα με ποτό νοσταλγικό,
μείνε γλυκό μου όνειρο και αποκοίμισε με.
γ. χ.
Τελευταία μηνύματα