Τελικά... για ποιον να γράψω?
ξέχασέ το, δεν θα κλάψω!
ίσως δεν γράψω τίποτα ετούτη την φορά.....
Κάποτε έγραφα για εκείνη
που αρρώστια είχε γίνει
κι ότι ποτέ δεν το μαθε ήταν η συμφορά....
Κάποτε έγραφα για μένα
τα μέσα μου τα συγχησμένα
κι αφού δεν ετρελάθηκα να λες πάλι καλά!
Κάποτε έγραφα για όλους
του κόσμου σας τους ρόλους
κι όσοι τα είδαν είπανε: φίλε δεν πας καλά.....
Έγραψα για την απουσία
δίχως να δίνω σημασία
που δεν σταυρώνω ούτε γάτα θηλυκιά...
Τελικά πού καταλήγω?
Θα διάβασετε σε λίγο
πως η γκοφρέτα που φαγα ως τώρα ήταν γλυκιά!
Και μου ρθαν κάτι πλάνα
για μπάλα στην αλάνα
όταν θυμήθηκα που παίζαμε μικροί...
Μα η ζωή περνάει
και κείνο που πονάει
είν η γκοφρέτα που γινε από γλυκιά πικρή!
Καλαμάτα, 2001.
Δ.Μ.