Σεντούκι (12/2/2005)
Κρυμμένος πάντα σε καβούκι
Κράταγα σφαλισμένα, μυστικά
Όλα του εγώ μου, τα μεγάλα και μικρά.
Σαν της γιαγιάς, παλιό σεντούκι
Και κύλαγαν αργά τα χρόνια έτσι
Μα η νιότη δεν αντέχει τα λιμνάζοντα νερά,
Αυτά ταιριάζουνε στα γηρατειά.
Κι ήρθε ο Έρωτας να πάρει θέση.
Έχουνε δίκιο που τον είπανε θεό
Γιατί αυτούς που ζούνε πεθαμένοι
Μ’ ένα του βέλος στην καρδιά τους ανασταίνει.
Έτσι αναστήθηκα κι εγώ.
Κι άνοιξε το σεντούκι το παλιό
Όπως ανθίζει το λουλούδι
Τα μυστικά μου τα κανα τραγούδι
Σου τα χαρίζω, σ’ αγαπώ.
