Μ α ν τ ή λ ι . . . (Καλαματιανό...

)
Σε προσπάθεια ανόδου κάτω απ το κλιμακοστάσιο
με το δέλεαρ του ίσκιου επιβάλλει το ρυθμό της
μία πόλη, ευνουχισμένη, οκνηρίας εργοστάσιο
και για να με καλοπιάσει με φωνάζει αδερφό της!
Μες το χώμα ανασαίνουν από μία χαραμάδα
τα όνειρα τα τελευταία που μπορούν κι επιβιώνουν
Σαν παράσιτα υπάρχουν σε όμοιων ημερών συστάδα
ώρες και λεπτά ρουφάνε και το δράμα συμπληρώνουν.
Ξημερώματα Δευτέρας... της αυγής πρώτο σημάδι
χρώμα έδωσε στην πόλη και μια απόφαση σε μένα...
απ το πρώτο σκαλοπάτι δεν είναι όλα πια σκοτάδι...
Το μαντήλι έχω βγάλει που τα μάτια είχε δεμένα!!!
Καλαμάτα, Ιούνιος 2005... Δ.Μ.