Φοράει το φεγγάρι τη στολή
κι ο ήλιος αργοπεθαίνει..
κι εγώ μαζί του χάνομαι
η νύχτα σαν με παίρνει..
Σαν χάνομαι στην Άβυσσο
βλέπω τη μορφή σου...
Και ανοίγει μπρος τα μάτια μου..
η Πύλη του Παραδείσου...
Μα έπειτα θυμάμαι
πως δεν είσαι πια εδώ...
τα δάκρυα επιστρέφουνε..
τρεχούμενο νερό..
Και έτσι χάνομαι στη νύχτα..
λουλούδι μαραμένο..
που οι μοίρες καταδίκασαν...
μαύρο ρόδο...στο χρόνο χαμένο...
