Ποιος κλωτσάει του καιρού την ανέμη
Και με παίρνει μαζί στις στροφές της
Αν τη δεις, την αγάπησα πες της
Πως τη λέγαν; Νομίζω Ειμαρμένη
Ποιος μου υφαίνει με αέρινο νήμα
Το ένδυμα της σιωπής κάθε βράδυ
Αν της δεις πες της πως στο σκοτάδι
Σέρνω νύχτα και μέρα το βήμα
Ποιος αλήθεια καιρός να με βιάζει
Του θανάτου μου η ώρα μην ήρθε;
Αν τον δείτε, τις μνήμες μου κρύψτε
Μην τις πάρει μαζί και σαλπάρει
Τα φλεγόμενα σύννεφα βλέπω
Στης αυγής την ολόπρωτη ώρα
Μεταξένιο κουκούλι το τώρα
Κι απ’ τις μύριες κλωστές δεν ξεμπλέκω
