Αν μέτραγες στα δάκτυλα, του πόθου μου τις ώρες
θα εκλιπαρούσες στη ζωή τα άκρα να 'ναι κι άλλα.
Καύσωνας απροσκάλεστος που πλήττει τους χειμώνες
γονυπετής θα εύχεσαι οι ώρες να κυλάνε.
Σαν πάγοι βασανιστικά αργά το δέρμα σου ροδίζουν
ώσπου το κάψιμο βαθύ στα μάγουλα να χαρακτεί.
Και την αυγή θ' αντιληφθείς πώς μπλάβιασες σε μέρη!
Τα άκρα μου όπου οδήγησες σε φλόγισαν με θέρμη...
"Άννα-Μαρία"
