"...Η αίσθηση της προδοσίας κυρίαρχη. Καταφέρνεις να την κάνεις να ''πλανάται''..."
Μα , φίλε αγαπητέ , δεν είναι "επαγγελματίας" ποιήτρια η κοπέλλα .
Γράφει για τα αισθήματά της σε ένα όμορφο site το οποίο είναι μάλλον τής παρέας , τής συντροφιάς .
Και ναι , πράγματι
τα καταφέρνει θαυμάσια σε αυτό .
Μια ποίηση που εξαντλείται στη στιχοπλοκία ή λεξιπλοκία δεν είναι ποίηση για την εποχή μας .
Για τούτο και όλοι οι πάλαι ποτέ μεγάλοι Έλληνες ποιητές ,
όπως π.χ ο Δροσίνης ή ο Δ. Σολωμός κι ένα σωρό άλλοι παρόμοιοι ,
πέρασαν σήμερα στην αφάνεια και τα βιβλία τους γεμίζουν σκόνη στα ράφια τών μικροαστικών σπιτιών .
Πάλευαν πολύ με τις λέξεις , λεξιπλοκούσαν , δεν έγραφαν ποίηση , δεν είχε συναίσθημα το κείμενό τους .
Μπορεί να ήταν σχεδόν τέλεια η λεξιπλοκία τους αλλά τους έλειπε το συναίσθημα .
Δεν έγινε κάτι διαφορετικό και με τους μεταγενέστερους , τους "μοντέρνους" ,
όπως οι Εγγονόπουλος , Σεφέρης , και πολλοί άλλοι παρόμοιοι .
Αυτοί έκαναν τέχνη για την τέχνη και όχι για τον άνθρωπο .
Ο Σεφέρης ήταν διπλωμάτης , άρα χωμένος στα ψέμματα ,
άρα καμμιά σχέση με την αληθινή ποίηση που ωφείλει να μιλάει με πηγαίο συναίσθημα .
Όσο όμορφα λεκτικά ποιήματα κι αν έγραψε ο Σεφέρης μοιάζουν και είναι ψυχρά , δίχως συναίσθημα .
Λογικό , θυμίσου πως δε γίνεται να γράψεις αληθινή ποίηση εάν δε βιώνεις αυτό που γράφεις .
Στην εποχή μας δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να παλεύει ένα πρόσωπο
για να συνθέσει ένα κείμενο με όμορφες λέξεις , όμορφα και σωστά βαλμένες .
Η ρομαντική αλλά και η μετα-ρομαντική εποχή πέρασαν ανεπιστρεπτί , ευτυχώς .
Στις παλαιότερες εποχές οι άνθρωποι είχαν ανάγκη από εντυπώσεις , από ερεθίσματα .
Σήμερα και οι εντυπώσεις και τα ερεθίσματα έγιναν μια συνεχής πλημμύρα .
Σήμερα αυτό που λείπει αφάνταστα από την κοινωνία μας δεν είναι , στα σίγουρα ,
μια ποίηση η οποία αυτάρεσκα , ναρκισσιστικά , εξαντλείται λεκτικά στον εαυτό της .
Μια ποίηση ναρκισσιστική δεν είναι καν ποίηση .
Είναι άλλη μια προσπάθεια αυτοπροβολής , έτσι για να ελκύσει την προσοχή κάποιων ,
έτσι για να έχει ένα μικρό κομμάτι διασημότητας , έστω και μέσα σε ένα site τής συντροφιάς .
Τι να την κάνουμε τέτοια ποίηση και τι έχει να μάς προσφέρει πέρα από μια μορφή , μια φόρμα ?
Σημασία έχει όταν γράφει κάποιο πρόσωπο να έχει το χέρι και τον νου και την ψυχή
στην καρδιά .
Αυθόρμητα , πηγαία , με την πέννα να τρέχει στο χαρτί ,
και όχι να κοντοστέκεται για να λεξιπλοκήσει .
Τότε και μονάχα τότε έχει κάτι να πει σε σένα , σε μένα , σε όλους .
Σήμερα η μόνη ποίηση που έχει κάποιο νόημα και κάτι ουσιαστικό να μάς προσφέρει
είναι η ποίηση που καταθέτει την ψυχή τού συγγραφέα της .
Σήμερα θέλουμε μια γυμνή ψυχή να μιλήσει στην ψυχή μας και όχι στον νου μας ,
στον νου μας μιλούν και οι διαφημίσεις , και τι με αυτό .
Είναι ήδη πολύ εγωκεντρική η εποχή μας , δε χρειαζόμαστε κι άλλη εγω-λατρεία ,
στον πυρήνα , στον πυρήνα μας έχουμε ανάγκη να μάς μιλάει κάτι .
Η φίλη Χριστίνα με το χέρι στην καρδιά έγραψε , και για τούτο τράβηξε την προσοχή μου .
Δε λεξιπλόκησε μήτε έγραψε κάτι για εντυπωσιασμό και για να εισπράξει τα "μπράβο" .
Η προδοσία είναι κάτι που πονάει πολύ ,
και η Χριστίνα για τον πόνο τής προδοσίας που γράφεται στην αιωνιότητα μίλησε .
Με απλά λόγια , δίχως περιττές λεκτικές εξάρσεις .
"...Η μόνη πραγματική συγχώρεση είναι η απόλυτη συναίσθηση και όχι η λησμονιά.
Ξεχνώντας δεν συγχωρείς, απλώς ξεχνάς..."
Ξέρεις , φίλε Έκτορα , αυτό έγραψα κι εγώ πιο πάνω αλλά με άλλα λόγια .
Ξαναδιάβασέ με εάν έχεις την καλωσύνη .
Η λησμοσύνη δεν είναι αληθινή συγχώρεση ,
είναι απλώς το ότι με κάτι άλλο απασχολιόμαστε και τελικά ξεχνιόμαστε .
Με την ίδια έννοια μπορούμε να ξεχάσουμε και λόγους που δώσαμε
αλλά δε θέλουμε πια να τους κρατήσουμε κι έτσι σε άλλα ξεχνιόμαστε .
Όπως πάρα πολύ σωστά το έκφρασες συγχώρεση είναι η
συν-αίσθηση.
Αυτο το :
συν τα αλλάζει όλα .
Συγχώρεση είναι η επιστροφή και το αγκάλιασμα τού προσώπου που θέλεις να συγχωρέσεις .
Μα όμως πρέπει την ίδια ανοιχτή αγκαλιά να έχει και το άλλο πρόσωπο .
Συγχώρεση είναι η κατάργηση τον λόγων που δημιούργησαν το κακό ,
η κατάργηση τής όποιας δικής σου ικανοποίησης που πήρες εις βάρος τού άλλου .
Εάν δε συμβεί αυτό , τότε η συγχώρεση δε μπορεί να δοθεί ίσως ούτε μετά θάνατο .
< όπως πολύ όμορφα το έγραψε η Χριστίνα >
Μια τέτοια συγχώρεση είναι μαζοχιστική , είναι παράδοση στους εχθρούς σου .
"...λέοντος τρόπον κατ' εμού κινούνται και γαρ οι εχθροί μου... (Αναβαθμοί β΄ ήχου)..."
έγραψε η Χριστίνα .
Αυτό ακριβώς , φίλε Έκτορα ,
σαν λιοντάρια κινούνται να σε κατασπαράξουν οι εχθροί .
Τότε δε μπορείς να μιλάς για συγχώρεση , κι αυτό είπε η Χριστίνα .
Σαν λιοντάρι θα κινηθείς και εσύ .
