Έχει ο καιρός αρρωστημένος ξημερώσει
κι εγώ του πρώτου μου τσιγάρου τον καπνό
θα τον κεράσω σ’ έναν στίχο να μου δώσει
τη μουσική για ένα σκοπό χειμερινό.
Όταν τα βράδια του χειμώνα τραγουδώ
απ’ του ουρανού την κλειδαρότρυπα κοιτώ.
Στο τζάκι απέναντι το βλέμμα πυρωμένο
στις παιδικές με ταξιδεύει γειτονιές
κι όταν στο πάλκο της καρδιάς μου ανεβαίνω
έχω στο πλάι μου φωνές προγονικές.
Όπως ο αέρας ακουμπάει στα μαλλιά μου
προσφυγοπούλα της γιαγιάς μου η φωνή
από ταξίδι μακρινό έρχεται κοντά μου
κι ένα τραγούδι της μου λέει σαν προσευχή.
Όταν τα βράδια του χειμώνα τραγουδώ
απ’ του Θεού την κλειδαρότρυπα κοιτώ.
(πάντα να τραγουδάμε ρε παιδιά!)
**έμμετρο και πάλι γιατί πήξαμε...
