Θρηνώ για τα βρεγμένα μου σεντόνια
Που τη μυρωδια της άλμης αναδύουν
Στροφές ανώδυνες στην αγρυπνη μου παραζάλη
Μάτια κόκκινα, υγρά, χαμένες ώρες
Τεσσερις άσπροι τοίχοι
Με χωρίζουν απ τον κόσμο
Στεγάνοι και σφραγισμένοι
Χωρίς παράθυρα και πόρτες
Χωρίς του ύπνου την ελπίδα
Του κορμιού ωρες δικαίωσης
Σαν λαχάνιασμα ερωτικό
Η αναπόφευκτη περιφορά στους δρόμους
Της γκρεμισμένης πολιτείας
Δοσμένο στης δαμάλας το μάταιο κυνηγι
Τα δάχτυλα της άγγιξα
Και χαμογέλασε ο θάνατος
Που χαιρέκακα τον ύπνο μου
Αιχμάλωτο κρατούσε…
