Κι εσύ….
Έρχεσαι φεύγεις ,
μου εμφανίζεσαι ,όπως τα πουλιά ,κατά καιρούς
που βρίσκουν τόπους να ξεχειμωνιάζονται
και όλο παίζεις ,
όπως τα δελφίνια ,που παίζουν για λίγο και μετά
βουτάνε στο βυθό και χάνονται
γυμνή ψυχή
στο καθρέφτη του εγώ σου στέκομαι ,
γεμάτη ντροπή
πως σ αγαπάω ακόμη παραδέχομαι .
Kι εγώ……
να μαι η σκιά ,
στο βραδινό περπάτημά σου
όταν σε δρόμους έρημους βαδίζεις
να μαι το δάκρυ
στην άκρη των ματιών σου
όταν της θλίψης το χέρι θα αγγίζεις
γυμνή ψυχή
στο κατώφλι των θέλω σου γίνομαι
πλημμυρισμένη σιωπή
στους ήχους των αναγκών σου αφήνομαι.
