ΠΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ, ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ
ΓΙΝΑΝ ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΒΟΥΝΟ, ΜΙΑ ΕΡΗΜΙΑ
ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ, ΚΑΙ ΜΕΣ΄ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΕΝΑ ΔΑΚΡΥ
ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΦΥΓΑΝΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΓΙΝΑΝ ΣΤΑΧΤΗ
ΚΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ
ΣΑΝ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΠΟΝΑΣ
ΛΟΓΙΑ ΠΥΡΙΝΑ ΠΟΥ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΚΑΙ ΧΑΘΗΚΑΝ
ΣΕ ΑΠΑΤΟ ΒΥΘΟ, ΚΑΙ ΓΩ ΚΟΙΤΩ ΤΑ ΦΩΤΑ ΠΟΥ ΣΒΗΣΑΝ
ΜΑ ΣΑΝ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ΑΝΑΠΝΕΩ
ΛΕΞΕΙΣ ΑΝΟΗΤΕΣ ΣΑΝ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΞΕΡΝΑΩ
ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΖΑΛΙΖΕΙ, ΜΕΘΑΕΙ
ΦΕΥΓΕΙ ΣΑΝ ΧΡΟΝΟΣ ΑΡΓΑ, ΣΑΝ ΚΕΡΑΥΝΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ
ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΝΙΩΘΩ ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΜΟΥ
ΟΤΑΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΒΩ ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΝΟΥΝ
ΜΗΠΩΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑΒΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΒΡΟΥΝ;
ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΦΤΑΝΩ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΞΑΝΑ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΦΟΒΑΜΑΙ
ΜΠΕΡΔΕΥΩ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΞΕΧΝΑΩ
ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ ΘΑ ΚΑΤΑΛΙΓΩ, ΣΑΝ ΝΑ΄ΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Η ΑΡΧΗ
