" Βρεγμένοι στίχοι..."
Πάνω στην πιο ψηλή κορφή της γης δεν έχω ανέβει
μα όσα βλέπω μου αρκούν να γίνω στιχοπλόκος...
έχει τα κέφια του ο καιρός και η ψυχή χορεύει
είναι που πάλι μου έκλεψε το νου μου ο Σορόκος!
Σ' ωκεανούς απέραντους δεν έχω ταξιδέψει
μου φτάνει η θέα του μπαλκονιού της μέρας της θαμπής...
ποτέ κανείς δεν βάλθηκε για να με λογικέψει
είναι που πάντοτε το νου, μου παίρνει ο Γαρμπής!
Στον τόπο μου, στη θάλασσα ο ήλιος βασιλεύει
κι αυτή αλλάζει χρώματα σαν σβήνει τη φωτιά
όμως η εικόνα της αυτή ποτέ δε με ημερεύει
φταίει το νου που κυβερνούν τα μάγια του Νοτιά!
Της σκέψης μου η ταχύτητα θαρρώ πως δε μετριέται
κι ας μοιάζει να ναι άνεμος που στον Βορρά πηγαίνει.
Σορόκος, Όστρια και Γαρμπής και η βροχή γεννιέται!
για 'κεινην είμαι ποιητής κι οι στίχοι μου βρεγμένοι...
Μεθώνη Μεσσηνίας, Νοέμβρης 2005.
Δ.Μ.
.....στην Λίνα!!!
