Όταν νυχτώνει,
όταν απλώνει
στους άδειους δρόμους
το Αυγουστιάτικο το φως,
το φως που αφήνει
χλωμή η σελήνη,
βγαίνω απ' το σπίτι
και σε ψάχνω σαν τρελλός!
Χάρτινα βράδια
μες στα σκοτάδια
και ζωγραφίζω
τη μορφή σου με πνοές.
Πάνω απ΄την πόλη
γυάλινοι θόλοι
τα δυό σου μάτια,
με γεμίζουν μ'ενοχές.
Σαν ξημερώνει
ξαναφουντώνει
τού ήλιου η φλόγα
και ζεσταίνει τις καρδιές.
Σκιές τού Αυγούστου,
για χάρη γούστου,
με ταξιδεύουν και...
με φέρνουνε στο χτές...
