Βλέπω τα χρόνια μου, να φεύγουνε σαν τρένα
μαζί τους παίρνουνε τα όνειρα, τα ξένα
κοιτάζω πίσω, για να δω αν με θυμάσαι
ρίξε ένα βλέμα σου μονάχα, μη λυπάσαι.
Αυτά τα μάτια, που μου δείχνουνε τον δρόμο
είναι δυο θάλασσες, που γεύονται τον πόνο
κι είναι γεμάτες, απ’τα δάκρυα τα δικά σου
έχουν για φίλο, κάθε πίκρα στην καρδιά σου.
Μην νιώθεις λύπη, ας την τύχη να μιλήσει
κι ίσως απ’αύριο, να σέρνεις τον χορό
να’σαι βασίλισσα, που θέλει να οδηγήσει
έναν ιππότη της, να βρεί το θησαυρό.
Έχω κουράγιο, και θ’αντέξει τ’αλογό μου
ώσπου ο θάνατος, μια μέρα να με βρεί
μόλις σου είπα, ένα τραγούδι απ’τον καημό μου
κι αν θέλεις τώρα, γέμισέ το μουσική.
Είσαι η αγάπη, η ψυχή, κι εσύ ο κόσμος
κι είμαι ένα δάκρυ, που κυλάει ως την αυγή
σαν απομείνω, ένα ακόμα βράδυ μόνος
θα’ναι επειδή, εσύ το θέλησες ζωή.
Γιώργος Κόκκινος
29/10/2005
