Τα όνειρα μου φύτεψα στη Γη του Πύρος
Και μια σφαίρα στης καρδιάς μου τα πιο μέσα
Με βρήκε η νυχτιά σε πένθιμο κλοιό
Ξημέρωσα μεσ’ των ιθαγενών τις πλάβες
Ανέτειλαν τα μάτια σου και δώσαν χρώμα
Στην παγωμένη τούτη γη∙
Μια μια τις ανάσες μου μετρήσαν
Που πάσχιζαν το στέρνο μου ν αφήσουν
Κι αν είναι θέλημα Του απόψε να νικήσουν
Την πιο μεγάλη κράτησε, εκείνη την στερνή
Βάλτην σε καράβι χάρτινο
Και φύσα το μαύρο του πανί
Το δρόμο ξέρει αυτό
για τη γη των Παταγόνων…
