Τελειώνουν τα παιχνίδια κάποια μέρα
Σε πάρκα και πλατείες, η σιωπή
Ένα παιδί μονάχο ακροβατεί
Κοπάνα απ΄του μυαλού μου τη Δευτέρα
Τελειώσαν τα παιχνίδια μας πατέρα
Κι ας ήσουν τα δικά μου τα φτερά
Θυμάμαι μόνο πια, καμμιά φορά
Ψηλά πως με πετούσες στον αέρα
Οι άγνωστοι, πια κύριο με φωνάζουν
Συχνά αναρωτιέμαι το γιατί
Τα μαύρα μου παπούτσια πως ταιριάζουν
Στο ψέμα αυτό που βάφτισα ζωή
Τελειώνουν κι οι ζωές και μόνο μένει
Ανάμνηση, ξερό κλαρί σπασμένο
Κερί που τρεμοσβήνει ξεχασμένο
Εικόνα απ΄το χρόνο σκουριασμένη
Μεγάλωσα κι εγώ όπως κι οι άλλοι
Βιαζόμουν να προλάβω άραγε τι
Και σ΄ όσα θα με έκαναν παιδί
Να στρίβω έμαθα μόνο, το κεφάλι
Οι άγνωστοι, πια κύριο με φωνάζουν
Συχνά αναρωτιέμαι το γιατί
Τα μαύρα μου παπούτσια πως ταιριάζουν
Στο ψέμα αυτό που βάφτισα ζωή
