Σαράντα δυο κύματα μέτρησα μέχρι τώρα,
και ως που να πω πως άργησες ξεκίνησε η μπόρα,
τον Ποσειδώνα φώναξα μια τράκα να του πάρω,
μαύρο τσιγάρο σέρτικο μαζί του να φουμάρω.
Και μες στην μαύρη την νύχτια στο κύμα που γελάει,
σαράντα δυο βότσαλα η τσέπη μου κρατάει,
να μην ξεχνώ πως στην ζωή σαν αριθμός υπάρχω,
και αν κάνω λάθος η ζωή μου λέει σε ξεγράφω.
Σαράντα δυο βήματα ή μήπως κάνω λάθος,
και αντί στην πόλη να βρεθώ χαθώ μέσα σε δάσος.
Στο πρώτο σπίτι δεξιά λέω βρε θα ρωτήσω,
σαράντα δυο τα σκαλιά, ψυχή μου θα σ’ αφήσω,
στην πόρτα να σου ένας ψηλός, του λέω να ζω με πάθος,
μου λέει τι νούμερο είσαι εσύ ο φόβος είναι πάθος.
Τα ίδια πάλι απ’ την αρχή τα βήματα μετράω,
σαράντα δυο έφτασα και πάλι σταματάω,
και ο καπνός ζαλίστηκε απ’ του μυαλού την πλάνη,
μ’ αριθμούς και λογική δεν βρίσκει το λιμάνι,
Σαράντα δυο μέτρησα ή μήπως κάνω λάθος,
μου είπαν ζήσε τη ζωή με φόβο ή με πάθος.
