Το ,μεσ' στην νόσο του, υγιές μυαλό μου κατά τα άλλα
λέξεις ψαρεύει για να βρει σε κάλαθους αχρήστων
με δόλωμα ουσία φαιά που ως επί τω πλείστον
απασχολείται στου "ποιητή" τα σχέδια τα μεγάλα...
Να αποδιώξω προσπαθώ το γυναικείο φουστάνι
επιστρατεύονται βροχές, μύγες, ανέμοι, αστέρια,
λιθοβολώ τα αισθήματα με τα ίδια μου τα χέρια
κι όση "ζημιά", στο στίχο μου, οι γυναίκες έχουν κάνει
αφορισμένη κατοικεί στα υπόγεια του μυαλού μου....
Μα κάπου-κάπου νοσταλγώ εμένα ερωτευμένο,
φωνές, φιγούρες γυναικών με έχουν στοιχειωμένο
και χρώμα παίρνει το νεκρό, το γκρίζο του γραπτού μου!
Ο θυληκός ο διακαμός στο απέναντι μπαλκόνι
κόβει ένα σάλτο κι έρχεται στο αποκάρωμά μου
Μήτε για ποίηση μιλά, μήτε για τα γραπτά μου
κι άλλη είναι 'κείνη η δύναμη που τα κορμιά ενώνει!
Σκέπη στην πλούσια κώμη μου το γυναικείο χάδι
στο νοσηρό μου το μυαλό, φως του τσιγάρου η ρέμβη
Μα τώρα, μεσ' στην σκέψη μου γυναίκα να επέμβει
δεν θέλω... η σάρκα χόρτασε χυμούς αυτό το "βράδυ" !
Γυρνώ εκεί που άφησα την αθωότητά μου
έφηβος ασχημάτιστος παλιάς φωτογραφίας
που έφυγε ανεπιστρεπτί για χάρη της οχείας
χαλάλι της κι η σάρκα μου, μα και τα ποιήματά μου.
Μέσα στη νόσο του υγιές, ειν' το μυαλό μου εν γένει
βρίσκει τις λέξεις, που γραφή θα γίνουν, μεσ' στους κάδους
μα πάντα ξέρει πως θα βρει στα βάθη του πελάγους (?)
τον έρωτα που προτιμά απρόσκλητος να βγαίνει
με ένα χάδι στα μαλλιά τη σάρκα να διαολίζει,
με μια ιδέα βλέμματος, με μια σταγόνα ιδρώτα.
Σώμα γυναίκας κυβερνά του ποιητή τη ρότα
τα ίχνη της πένας του απ' αυτό ποτέ δε διαχωρίζει
τι κι αν το νόμισε εφικτό.... Μα δεν θα μετανιώσω
και το μελάνι μου, αίμα είναι απ' τη δική μου σάρκα
που για μια τρίχα θυληκιά σε υπερπόντια μπάρκα
σαλπάρει... κι ίσως του ποιητή τη φήμη έτσι να σώσω!!!
Δ.Μ. Καλαμάτα