Τη ζωή μου ψάχνωντας, σε κάδο απορριμάτων,
με έρωτες που έφτιαξα με το μυαλό μου για παρέα,
οι φίλοι μου μιλούσανε περί ανέμων και υδάτων,
και τέλειωναν κάθε πρόταση με το "Η ζωή είν' ωραία."
Αυταπάτες! Μόνος μου έζησα χρόνια πολλά,
κανείς δε γύρισε για μένα να νοιαστεί,
μόνος από έρωτες και πέρασαν χρόνοι δεκαεφτά,
με την καρδιά μου να ψάχνει άκρη να πιαστεί.
Που είναι οι φιλοσόφοι φίλοι,
τι απέγιναν αυτοί που έλεγαν: Είμαστε εδώ?!
Χάθηκαν, και χάθηκε και η ελπίδα η λίγη,
όπως, χαθήκανε και τόσα σ'αγαπώ.
~Cheers!
