Κι αν καθόμαστε στο ίδιο το τραπέζι
μ’ ένα ρόλο ο καθένας μας να παίζει
προσποιούμαστε πως είμαστε παρέα
και προσμένουμε να πέσει η αυλαία.
Τόσο μόνοι
Τόσο ξένοι
Σαν δυο φίλοι
που οι δρόμοι τους χαθήκαν
σαν δυο ξένοι
που ποτέ δε γνωριστήκαν,
με τα μάτια καρφωμένα στο ποτήρι
τίνος κάνουμε κι απόψε το χατίρι?
Λέξεις άχρωμες θ’ αλλάζουμε και πάλι
και για ναι γέρνουμε μόνο το κεφάλι
Κι αν ο νους μας κάπου αλλού μας ταξιδεύει
μια καρέκλα το κορμί μας παγιδεύει.
Τόσο μόνοι
Τόσο ξένοι
Σαν δυο φίλοι
που οι δρόμοι τους χαθήκαν
σαν δυο ξένοι
που ποτέ δε γνωριστήκαν,
τα φτερά μας διπλωμένα στο συρτάρι
χρόνια έχουνε να δούνε το φεγγάρι.
