άσε με να απορώ

[Χρήστοςφλ]

Μην απορείς που λέω κουράστηκα νωρίς
μα έγινε λάσπη η μοναξιά κι έχω κολλήσει
κι ο ήλιος θα βαρυγκωμούσε για τη Δύση 
αν το πρωί δεν είχε ελπίδα ανατολής

μην απορείς που δεν πηγαίνω στα βαθιά
σκαρί δεν έχω  για υπερπόντια  ταξίδια
εμένα μ’ έταξε η ζωή να πλέω  τα  ίδια:
μικρά περάματα σε άγονα  νησιά 

μην απορείς που να πετάξω δεν μπορώ 
μέσα  η ψυχή μου μια βαριά έγινε πέτρα
και τα ανθρώπινα να καταργήσω μέτρα
δεν το μπορώ, άσε λοιπόν να βυθιστώ

άσε με εμένα να απορώ που πάει ο καιρός
να αναρωτιέμαι πως περνούν έτσι τα χρόνια
χτες ήταν μόλις που ήμουνα παιδί μικρό
χτες ήταν που άρχισαν να με σκεπάζουν χιόνια

[TAXIS]

πολυ μου αρεσε, μπραβο.

[pinelopi]

Μην απορείς που λέω κουράστηκα νωρίς
μα έγινε λάσπη η μοναξιά κι έχω κολλήσει
κι ο ήλιος θα βαρυγκωμούσε για τη Δύση 
αν το πρωί δεν είχε ελπίδα ανατολής

Πάρα πολύ όμορφο το τετράστιχο αυτό.
Είναι αυτή η άτιμη η ελπίδα που όλα μπορεί να τ' αλλάξει...

[pascal.]

Πολύ πολύ όμορφο Χρήστο! Μου αρέσουν τα ποιήματα με εσωτερική σύνδεση των στροφών, δηλαδή να ακολουθείται ένα μοτίβο σκέψης από την αρχή μέχρι το τέλος.

Μόνο ο τελευταίος στίχος δε μου άρεσε. Δεν κατάλαβα το νόημά του. Μήπως είναι από τους στίχους που φτιάχνονται ανάποδα; Από τη λέξη που μας δίνει την ομοιοκαταληξία και προς τα πίσω;

Ειδικά η πρώτη στροφή όμως είναι το κάτι άλλο και συμφωνώ με Πηνελόπη!

[trivial]

θα συμφωνήσω κι εγώ με τα κορίτσια, πολύ όμορφο... 

[Μάνος Καμπούρης (m.k.)]

μην απορείς που να πετάξω δεν μπορώ 
μέσα  η ψυχή μου μια βαριά έγινε πέτρα
και τα ανθρώπινα να καταργήσω μέτρα
δεν το μπορώ, άσε λοιπόν να βυθιστώ

 Ωραίο, ρε Χρήστο, αλλά αν δεν μπορείς να πετάξεις, δε σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να βυθιστεις. Μπορείς, αν θες, απλά να περπατάς.
 Για άλλη μια φορά μας χάρισες κάτι όμορφο